ROZDZIAŁ XV

Następny dzień nie zaczął się dla Harry'ego miło. Po zakrapianych alkoholem spotkaniach bardzo często doskwierał mu drobny problem, który objawiał się bólem głowy. Odczuwane w okolicach skroni tępe pulsowanie było bardzo nieprzyjemne i zniechęcało go do opuszczenia łóżka. Dzisiaj jednak zaakceptował ten fakt z czystym sumieniem, bo miał świadomość, że ostatnio pozwolił sobie na zbyt wiele i teraz musiał ponieść tego konsekwencje. Co więcej miał też nowe postanowienie. Zdecydował, że w najbliższym czasie nie tknie alkoholu, aby zaoszczędzić sobie niepotrzebnego cierpienia. Bał się tylko, że przez przyjaźń z Mikiem nie uda mu się tego dokonać. W końcu chłopak lubił sobie czasami wypić.

Jeszcze przez kilkanaście minut Harry leżał w łóżku i próbował zlekceważyć odczuwany dyskomfort. Gdy dotarło do niego, że wylegiwanie się nie poprawi jego samopoczucia, z ogromną niechęcią wygrzebał się spod kołdry i ślimaczym tempem ruszył do łazienki.

Kiedy przechodził przez pokój, w jego głowie pojawiło się przekonanie, że powinien wykonać zestaw porannych ćwiczeń. Szybko odrzucił ten pomysł i wzdrygnął się na samą myśl, że w takim stanie miałby wyginać się na podłodze. Byłoby to po prostu głupie.

Z nieznacznym uśmiechem na ustach wszedł do łazienki, zamknął za sobą drzwi i pozbył się ubrań. Liczył, że sprawdzona metoda, czyli szybki i zimny prysznic, pozwoli mu doprowadzić się do stanu względnej używalności.

Kilkanaście minut później odświeżony wrócił do sypialni. Czuł się trochę lepiej, ale nadal źle. Na szczęście była niedziela, na duchu podtrzymywała go myśl, że nie było dzisiaj lekcji, więc miał nadzieję, że jakoś uda mu się przetrwać ten dzień.

 Kiedy stał przed szafą i wybierał sobie ubrania, na chwilę spojrzał na łóżko przyjaciela. Mike miał to do siebie, że po imprezach lubił dłużej pospać. Jako że dzisiaj wyglądał jak nieżywy, Harry zlitował się nad nim i nawet nie próbował go budzić. Pozwolił mu na razie w spokoju podrzemać, a sam w tym czasie wrócił do poszukiwań odpowiedniego stroju.

Niedługo potem, kiedy założył już na siebie ubrania, stanął przy łóżku przyjaciela. Nie wiedział, czy powinien go budzić i zaciągnąć na śniadanie, czy dać mu spokój. Po kilku minutach uznał jednak, że zaryzykuje. Przez chwilę miał ochotę zachować się brutalnie, ale ostatecznie zwyciężyła w nim litość i obawa przed reakcją przyjaciela, dlatego zdecydował się tylko na delikatne szturchnięcie.

 Działanie nie przyniosło żadnych rezultatów, więc je powtórzył. Podczas tej próby Mike również nie zareagował. Harry nie chciał się poddać, więc zdecydował się przejść do bardziej drastycznych środków. Miał tylko nadzieję, że przyjaciel mu to wybaczy.

- Mike! - krzyknął.

Chłopak przekręcił się na drugi bok, ale nie otworzył oczu.

- Wstawaj! - powiedział Harry, po czym wziął do ręki leżącą na podłodze poduszkę i zdzielił nią przyjaciela.

Mike obrócił się w jego stronę i powoli rozchylił powieki. Zamrugał zaskoczony, jakby myśląc, że nadal śpi. Kiedy obraz sprzed jego oczu nie uległ zmianie, wymamrotał niewyraźnym głosem:

- Co? O co chodzi?

- Wstawaj, bo niedługo będzie śniadanie.

- I tylko dlatego mnie obudziłeś? - Zamrugał zaskoczony. - Daj mi spokój - mruknął i zakrył się kołdrą.

Harry przewrócił oczami.

- Jak chcesz. - Wzruszył ramionami. - Tylko później nie narzekaj, że cię nie obudziłem.

- Jest niedziela. Nie wszyscy są na tyle nienormalni, żeby zrywać się bladym świtem - dodał i po raz kolejny zasłonił się kołdrą.

Harry nie odpowiedział, bo w zasadzie nie miał nic sensownego do powiedzenia. Poza tym, budząc przyjaciela, liczył się z możliwością, że ten w ogóle nie będzie chciał wstać, dlatego teraz, kiedy został zlekceważony, nic sobie z tego nie robił.

Niedługo potem opuścił pokój, ale zanim to zrobił, jeszcze raz spojrzał na Mike'a. Chłopak zdążył już usnąć, a mało tego, wyglądał, jakby w ogóle się nie obudził. Mimo że nie było w tym niczego zaskakującego, to i tak Harry zachichotał na ten widok.

Gdy zszedł do pokoju wspólnego i nie odnalazł w nim przyjaciółek, postanowił samotnie udać się na śniadanie. Nie zdążył jednak zrobić nawet kilku kroków, bo zobaczył, że z dormitorium dziewczyn wyszła Hermiona. Oparł się o jedną z kanap i w spokoju poczekał na szatynkę.

- Dzień dobry! - przywitał się, kiedy dziewczyna do niego podeszła.

Wyglądała okropnie i chyba jeszcze nigdy nie była w tak opłakanym stanie. Miała podkrążone i lekko czerwone oczy, wymięte ubrania i rozczochrane włosy. Gdy Harry na nią patrzył, zaczął jej współczuć.

- Na Merlina, nie drzyj się tak! - odpowiedziała, nieco zachrypniętym głosem. Ponadto zrobiła minę, która dobitnie świadczyła o tym, że miała ogromnego kaca.

- Boli główka, prawda?

Hermiona nie była skora do żartów, więc popatrzyła na niego wilkiem. Harry w ogóle się tym nie przejął, a nawet uśmiechnął się pod nosem. Może w innych okolicznościach przyjaciółka zrobiłaby na nim większe wrażenie, ale dzisiaj jej zachowanie bardziej go bawiło, aniżeli przerażało.

Miny, które robiła, były tak zabawne, że musiał naprawdę się wysilić, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Prawdopodobnie nawet by mu się to udało, ale Hermiona wyczarowała sobie szklankę wody i wtedy już nie wytrzymał.

- No i z czego się śmiejesz? - zapytała. - Jak mogliście mnie tak upić? - dodała z wyrzutem.

- Przecież do niczego cię nie zmuszaliśmy - bronił się Harry.

- Może i nie, co nie zmienia faktu, że to wy jesteście za wszystko odpowiedzialni. Na dodatek ty trzymasz się dobrze, a ja czuję się, jakby po głowie przebiegło mi stado hipogryfów.

- Nie obraź się, ale wyglądasz jeszcze gorzej. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Na twoim miejscu coś bym z tym zrobił i to jeszcze przed śniadaniem, chyba że chcesz wywołać kolejną sensację. Niektórzy mogą na przykład pomyśleć, że miałaś jakąś dziką schadzkę na błoniach - dodał z uśmiechem.

- Harry! - krzyknęła, rumieniąc się delikatnie. - Tylko ty jesteś na tyle zboczony, żeby tak pomyśleć! - Trzasnęła go w ramię, a przed oczami pojawiła jej się wizja, w której wszyscy wytykali ją palcami. Nie chciała tego, ale wiedziała, że był to wysoce prawdopodobny scenariusz, biorąc pod uwagę fakt, jak szybko po Hogwarcie rozchodziły się plotki.

- Wiem, wiem - mruknął Harry, wyrywając ją tym z ponurych myśli. - Na swoje usprawiedliwienie mam to, że mieszkam z Mikiem.

- Już się nim nie wykręcaj, bo wcale nie jesteś lepszy.

- Dzięki. - Uśmiechnął się. - A teraz chodź, doprowadzimy cię do porządku.

Hermiona nie wiedziała, co Harry miał na myśli, ale postanowiła mu zaufać. Sama nie miała pomysłu, jak skutecznie poprawić swoja aparycję, więc nie miała nic do stracenia. Niby mogła użyć jakiegoś zaklęcia, ale bała się, że w takim stanie zaszkodziłaby sobie bardziej.

Niedługo potem weszli do pokoju Harry'ego. Mike nadal spał jak zabity i mimo że istniały znikome szanse, że obudzą go swoją obecnością, to postanowili udać się do łazienki. Kiedy tylko weszli do pomieszczenia, Harry posadził Hermionę na wyczarowanym stołku, podał jej szczotkę do włosów, a sam wyszedł na chwilę do sypialni. Kilka minut później wrócił z powrotem i postawił na umywalce fiolkę z jakimś eliksirem.

- Co to jest? - zapytała Hermiona, niepewnie patrząc na wywar.

- Żartujesz sobie, prawda? - Dziewczyna pokręciła przecząco głową. - Naprawdę nie wiesz? - zapytał Harry. Wyglądał na naprawdę zdziwionego.

- Nie.

- Eliksir na kaca - wyjaśnił. - Po jednej z imprez czułem się tak koszmarnie, że postanowiłem znaleźć coś, co pomoże mi załagodzić skutki.

Hermiona kiwnęła głową i dokończyła szczotkowanie włosów. Kiedy doprowadziła się do stanu względnej używalności, sięgnęła po eliksir. Niestety trzęsły jej się ręce, więc miała problem z wyciągnięciem korka. Harry przyglądał się jej z uśmiechem, aż w końcu wziął od niej buteleczkę i sam ją otworzył. Miał ochotę dodać, że przecież mogła posłużyć się magią, ale ugryzł się w język.

Gryfonka skinęła w podzięce głową i z lekkim wahaniem wzięła drobny łyk. Skrzywiła się, ale mimo to przełamała swoją niechęć i opróżniła fiolkę do dna.

- Co za ohyda - jęknęła, odstawiając pustą buteleczkę.

- No cóż, na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że większość eliksirów, które mają w czymś pomóc, są okropne w smaku. - Wzruszył ramionami. - Wiem to z doświadczenia.

Hermiona zachichotała i przejrzała się w lustrze. Wyglądała już trochę lepiej, więc chciała już iść na śniadanie. Miała to powiedzieć Harry'emu, ale zanim z jej ust wydostały się jakieś słowa, na półce dostrzegła krem do twarzy. Wzięła go do ręki, odwróciła się do przyjaciela i uniosła w górę brew.

- To nie moje - odpowiedział, podnosząc do góry ręce, jakby dziewczyna celowała do niego z pistoletu.

Hermiona pokręciła tylko głową i nieznacznie się uśmiechnęła. Co więcej skorzystała z kosmetyku.

- Teraz wyglądasz o niebo lepiej - powiedział Harry, kiedy kilka minut później zeszli do pokoju wspólnego i zmierzali w stronę przejścia. - Nie wierzę, że nie wiedziałaś o tym eliksirze. Może powinienem złożyć w bibliotece zażalenie, że mają tam braki? - zażartował.

- Żeby demoralizować młodzież?

- Masz rację. - Pokiwał głową. - Gdyby wszyscy wiedzieli o tym eliksirze, to niedługo po szkole nikt nie chodziłby trzeźwy.

- Ja i tak nie tknę alkoholu przez najbliższe parę lat. Nie rozumiem, jak ludzie mogą tyle pić? Albo inaczej, jak w ogóle mogą pić? Przecież to jest okropne! - mówiła Hermiona.

- Nie mam pojęcia - odpowiedział szczerze Harry, wzruszając ramionami. - A wiesz, że dzisiaj też postanowiłem zachować abstynencję? Może razem uda nam się przeciwstawić Mike'owi?

- Już się nie mogę doczekać, aż będziesz próbował się wykręcić. - Uśmiechnęła się. - Zresztą on chyba nie pije tak często, prawda?

- Sama sobie wyrobisz na ten temat opinię.

Kilkanaście minut później dotarli do Wielkiej Sali. Od razu udali się do swojego stołu i zajęli wolne miejsca. Ponieważ Harry zniwelował kaca za pomocą kąpieli, a Hermiona za pomącą eliksiru, obojgu dopisywał apetyt.

 Kiedy zaspokajali swój głód, przysiadła się do nich Ginny. Rudowłosa również nie wyglądał za dobrze, chociaż dużo lepiej niż wcześniej Hermiona, bo przynajmniej zadbała o swój wygląd. Tylko jej oczy zdradzały, że miała za sobą długą i ciężką noc.

- Nigdy więcej  - mruknęła.

- Następna - zachichotał Harry.

- Nie denerwuj mnie!

- Spokojnie, Gin. - Udał skruszonego. - Jestem pewny, że wkrótce poczujesz się lepiej.

- Jesteś okropny! - stwierdziła bez cienia emocji w głosie. - Powinieneś mi współczuć, a nie mnie dobijać.

Harry przewrócił oczami.

- A tak w ogólne, to gdzie Mike? - zapytała.

- Śpi. - Harry wzruszył ramionami. - I znając go, będzie to robił do kolacji. - Odłożył sztućce, bo właśnie skończył swoje śniadanie.

- No tak, takiemu to dobrze.

- Dobra, ja lecę. - Harry podniósł się ze swojego miejsca. - Bądźcie grzeczne i, Hermiono, pamiętaj, co ci mówiłem. Zawsze możemy rozpuścić takie plotki. - Puścił do niej oczko.

- Świnia! - mruknęła, ale w kącikach jej ust pojawił się cień uśmiechu.

* * *

Harry poszedł do biblioteki. Postanowił odpowiednio wykorzystać wolny czas i odrobić zaległe prace domowe. Może nie czuł się najlepiej, ale w tym roku starał się robić wszystko na bieżąco i minimalny kac nie mógł mu w tym przeszkodzić. Zwłaszcza, że przez pewien czas udawało mu się być systematycznym.

Gdy wszedł do pogrążonego w mroku pomieszczenia, od razu udał się do odpowiedniego działu. Wybrał kilka książek o eliksirach, a potem o transmutacji. Obładowany opasłymi tomami ruszył do najbliższego wolnego stolika. Kiedy wypakował wszystkie potrzebne rzeczy, rozpoczął pracę. Zaczął od wypracowania na lekcję Snape’a.

Mistrz Eliksirów zadał im esej, w którym mieli za zadanie opisać wywar nazywany
Eliksirem Uwolnienia Dusz. Na początku Harry podchodził sceptycznie do tego zadania, ale później, kiedy przeczytał parę stron poświęconych temu zagadnieniu, zauważył, że bardzo go zaciekawiło. Już sama historia wywaru była niezwykle interesująca.

Wiele lat temu żył pewien mężczyzna, który podążał ścieżką nauki i magii. Od dziecka uczył się alchemii i run, szkolił się w walce bronią białą, zielarstwie i astronomii. Kiedy wykształcił się w wystarczającym stopniu, zaczął podróżować po świecie, aby nieść pomoc najbardziej potrzebującym ludziom. Nie oczekiwał niczego w zamian, więc swoje imię zachował w sekrecie.

Już na początku swojej działalności zaczął odnosić sukcesy, co bardzo nie spodobało się jego wrogom. Obawiali się jego umiejętności, dlatego zdecydowali się na desperacki krok. Zawarli pakt z grupą Czarnych Magów.

Osoby te były bardzo niebezpieczne i wzbudzały powszechny strach, ponieważ zaprzedały swoje dusze. Dla nich był to jednak nieistotny szczegół. Byli skłoni do wszystkiego, byleby móc zgłębić tajniki czarnej magii. Ścieżka, którą obrali, doprowadziła do tego, że wyzbyli się swojego człowieczeństwa. Stracili całą empatię i wrażliwość dla otaczającego ich świata, a zaczęli lubować się w cierpieniu, śmierci i rozkładzie.

Byli na tyle potężni i przerażający, że jednym zaklęciem potrafili podporządkować sobie swoich wrogów i zmuszać ich do koszmarnych zbrodni. Jako że większość ludzi nie potrafiła odpowiednio obronić się przed takimi atakami, bezimienny postanowił temu zapobiec. Mimo ogromnego doświadczenia i wiedzy, częsty kontakt z tymi ludźmi wywołał u niego zmęczenie i halucynacje. Jedynym antidotum był Eliksir Uwolnienia Dusz.

Harry’ego tak wciągnęła ta historia, że gdy skończył wypracowanie, z ogromnym zainteresowaniem powrócił do lektury. Razem z nieznanym bohaterem przeżywał wszystko jeszcze raz i nie zwracał uwagi na upływ czasu.

Nieświadomie spędził na tym kilka godzin i w chwili, w której odrabiał transmutację, zbliżała się pora kolacji. Chcąc jak najszybciej skończyć pracę, tak zaabsorbował się w to, co robił, że nie zauważył, że ktoś go obserwował.

* * *

Draco Malfoy spędzał niedzielne popołudnie siedząc w bibliotece i odrabiając pracę domową dla opiekuna swojego domu.  Zbyt długo odkładał w czasie to zadanie, więc teraz potrzebował spokoju i ciszy, aby wyrobić się na jutrzejsze zajęcia. Nie mógł zrobić tego w pokoju wspólnym Slytherinu, bo o tej porze dominował w nim prawdziwy chaos. Każdy Ślizgon chciał wykorzystać ostatnie godziny weekendu na jak największą ilość rozrywki.

Gdy po obiedzie blondyn wszedł do biblioteki i zobaczył w niej Harry'ego, nie potrafił ukryć zdziwienia. Niby Gryfon zawsze oddawał na czas swoje zadania domowe, ale raczej nie był tu stałym bywalcem. No, chyba że zmuszała go do tego Granger. Jako że nie było jej w pobliżu, widok chłopaka w tym miejscu i to z tak wielkim asortymentem podręczników był zaskakujący. Draco nie potrafił się oprzeć i, zapominając o swoim wypracowaniu, bacznie przyglądał się zielonookiemu brunetowi.

Ślizgon naprawdę nie mógł uwierzyć w to, czego był świadkiem. On sam od pierwszej klasy przykładał się do nauki i często przebywał w bibliotece. Może nie miał idealnych ocen, ale plasował się w szkolnej czołówce. Zawdzięczał to głównie wiedzy, którą od dziecka wpajano mu do głowy. Ponieważ nie chciał zawieść rodziców, wystarczająco często zaszywał się pomiędzy regałami i traktował to miejsce jak świątynię, w której dotychczas bardzo rzadko spotykał tego konkretnego Gryfona.

 Draco nie mógł pojąć, jak wiele zmieniło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Gdyby rok temu jakaś osoba powiedziała mu, że Harry będzie samotnie przesiadywał w bibliotece i do tego odrabiał lekcje bez Granger sterczącej mu nad głową, to wybuchnąłby głośnym śmiechem. Nie potrafił tak nagle przyzwyczaić się do widoku Gryfona pochylającego czoła nad jakąś starą księgą, marszczącego w skupieniu brwi, czy notującego informacje. Mimo zmian, które w nim zaszyły, takie zachowanie nadal do niego nie pasowało. Chociaż może nie pasowało tylko do stereotypu, który Ślizgon stworzył w swojej głowie.

Bez względu na wszystko, Draco postanowił jeszcze częściej przyglądać się Harry'emu. Chciał znaleźć jakieś anomalie w jego zachowaniu, licząc, że może któraś z tych informacji pomoże mu zaskarbić sobie jego sympatię.

Oprócz tego była jeszcze jedna sprawa, która nie dawała mu spokoju. Zastanawiał się, co takiego zmusiło Harry'ego do tych wszystkich zmian. Przecież jego życie było idealne: niezliczone luksusy i bogactwo, sława i dobra aparycja. Tylko Czarny Pan stanowił przeszkodę, której nie można było lekceważyć. Dla Dracona coś tu śmierdziało, więc zrobi wszystko, byleby dowiedzieć się, o co chodzi.

* * *

Harry właśnie skończył pisać esej na transmutację. W swojej pracy wykorzystywał wiedzę nawiązującą do historii magii, a książka, z której czerpał informacje, była tak samo interesująca jak Eliksir Uwolnienia Dusz.

Mimo że nie przywykł do spędzania niedzielnego popołudnia w bibliotece, to nie uważał, że zmarnował czas. Pierwszy raz odrobił pracę domową z ogromnym zainteresowaniem i zaangażowaniem. Była to naprawdę miła niespodzianka, która przyczyniła się również do pojawienia się kolejnej refleksji.

Nie potrafił zrozumieć, dlaczego na Historii Magii ciągle uczyli się o jakichś głupich wojnach goblinów. Rozumiał, że może było to ważne w ich czarodziejskiej edukacji, ale uważał, że gdyby na lekcjach poruszano inne wątki, to więcej osób słuchałoby tego z uwagą.

Gdy doszedł do takich wniosków, uznał, że poświęcił wystarczająco dużo czasu na naukę i nadeszła pora, aby opuścić bibliotekę. Z drobną niechęcią odłożył niedawno używaną książkę i zaśmiał się pod nosem, bo dotarło do niego, że coraz bardziej upodabniał się do Hermiony. Wstał z miejsca, żeby rozprostować kości, przeciągnął się i z przerażeniem zauważył, że na dworze zrobiło się już ciemno. Spojrzał na zegar i otworzył szeroko usta. Przesiedział w bibliotece praktycznie cały dzień!

Szybko powrzucał swoje rzeczy do torby, a także wyrzucił zużyte i niepotrzebne pergaminy. Następnie poodkładał książki na półki i udał się do wyjścia. Wolał nie myśleć, co zrobi mu Hermiona, jeżeli zaraz nie pokaże się jej na oczy. Od razu po opuszczeniu biblioteki zaczął biec, żeby nie doświadczyć tego na swojej skórze.

Kilkanaście minut później stanął przed portretem Grubej Damy. Szaleńczy bieg trochę go zmęczył, toteż dał sobie chwilę na złapanie oddechu i pozbycie się zadyszki. Kiedy unormował mu się oddech, wypowiedział hasło i powoli wszedł do środka. Miał rację uważając, że Hermiona będzie na niego czekać, bo gdy tylko przekroczył próg, usłyszał:

- Gdzie ty się włóczyłeś! - krzyknęła. Mimo drobnego przerażenia, Harry miał ochotę się zaśmiać, bo nie spodziewał się, że znajdzie się w tak groteskowej sytuacji. - Wiesz jak się martwiłam?

- Spokojnie, już jestem i, jak widzisz, nic mi się nie stało - odpowiedział, nie spodziewając się, że przyjaciółka zareaguje aż tak gwałtownie.

- Nic się nie stało? - Hermiona zmrużyła gniewnie oczy. - Ale mogło i nawet nikt by o tym nie wiedział!

- Daj spokój. - Przewrócił oczami. - Przecież cały czas byłem w zamku.

- Tak? A gdzie dokładnie? - Przyjaciółka w ogóle mu nie wierzyła.

- W bibliotece.

- Oczywiście. - Zaśmiała się histerycznie. - A tak naprawdę?

- To jest prawda - odpowiedział spokojnie, chociaż w środku zaczął gotować się ze złości. Z jednej strony rozumiał przyjaciółkę, ale z drugiej uważał, że stanowczo przesadzała. - Jak mi nie wierzysz, to zapytaj pani Pince - dodał.

- Możesz być pewny, że to zrobię.

- Chyba żartujesz? - Teraz poczuł się urażony. Nie był już dzieckiem i nie chciał, żeby Hermiona mu matkowała.

- Nie, mówię całkowicie poważnie!

- Rób jak chcesz! - warknął, dochodząc do wniosku, że nie ma ochoty na bezsensowne kłótnie. - Kiedy dowiesz się, że mówiłem prawdę, to oczekuję, że wyluzujesz, bo teraz naprawdę przesadziłaś! - krzyknął, a następnie pobiegł do swojej sypialni. Kiedy zatrzasnął głośno drzwi, Hermiona opadła na fotel.

- Ma rację - stwierdziła Ginny. - Ta awantura nie była potrzebna.

- Wiem - mruknęła, po czym wzięła głębszy oddech.

     * * *

Gdy Harry wszedł do pokoju, z ogromną siłą rzucił torbę na łóżko. Chciał w ten sposób dać upust swojej wściekłości. Niestety w ogóle mu to nie pomogło i złość nadal rozsadzała go od środka. Już sam nie wiedział, co najbardziej go irytowało: to, że Hermiona mu nie uwierzyła, czy to, że zachowała się tak dziwnie. Żeby choć trochę ochłonąć, postanowił użyć starej i sprawdzonej metody, a mianowicie wziąć prysznic. Stojąc przy łóżku, zrzucił swoje ubrania i poszedł do łazienki.

Wraz z doznaniami, jakie dawała mu spływająca po ciele woda, poczuł, że jego humor nieznacznie się polepszył. W pewnym momencie nawet zachichotał, samemu nie wiedząc z jakiego powodu.

Kilka minut później, kiedy był odświeżony i całkowicie zrelaksowany, zakręcił wodę i, owinięty w pasie ręcznikiem, wrócił do sypialni. Nie zdążył jednak założyć ubrań, gdyż usłyszał ciche pukanie.

- Proszę - powiedział.

Drzwi powoli się otworzyły i do środka weszła Hermiona. Wyglądała na zdenerwowaną i niepewną.

- Harry, ja chciałam... - urwała. Dopiero teraz spojrzała na przyjaciela i oblała się delikatnym rumieńcem widząc, że ten prawie nic na sobie nie miał. - Chyba przyszłam nie w porę - dodała i spuściła głowę.

- Daj spokój - powiedział Harry, po czym uśmiechnął się zachęcająco, aby pokazać, że nie był już zły.

- Harry, przepraszam. Nie powinnam się tak zachować. - Szatynka przeszła do sedna sprawy.

- Nie przejmuj się. - Podszedł do niej i położył jej dłoń na ramieniu. - Wiem, że się martwiłaś i nie mam ci tego za złe, już nie. Szczerze, to nawet się cieszę, że tak zareagowałaś, bo w pokręcony sposób pokazujesz, że naprawdę ci na mnie zależy. - Uśmiechnął się.

- Przecież jesteś moim przyjacielem - odparła poważnie. - Wiesz, że zrobiłabym dla ciebie wszystko.

- Zdaję sobie z tego sprawę. - Przytulił ją. - Dziękuję. - Odsunął się i popatrzył jej głęboko w oczy.

- Nie ma za co. - Hermiona uśmiechnęła się, a na jej twarzy znowu pojawił się delikatny rumieniec. Chyba przeszkadzało jej to, że tylko ręcznik dzielił ją od tego, żeby zobaczyć Harry'ego kompletnie nagiego.

- Teraz, kiedy wyjaśniliśmy już sobie wszystko, to powinniśmy przejść do ważniejszego problemu. Oczywiście mam na myśli twoją reakcję.

Hermiona uniosła brwi. Teraz nie rozumiała, o czym Harry mówił.

- Jak to? Przecież powiedziałeś, że nie ma o czym gadać.

- Bo nie ma, jeśli chodzi o kłótnię. Ale jeśli weźmiemy pod uwagę rumieńce, co chwilę pojawiające się na twojej twarzy, to jest - wyjaśnił.

- Och! - Znowu się zarumieniła.

- Widzisz? - zaśmiał się.

- Harry! - Hermiona speszyła się jeszcze bardziej.

- No co? - Wzruszył ramionami. - Zależy mi na tobie i mimo że twoje rumieńce są słodkie, to trzeba coś z tym zrobić. Przecież nie możesz tak reagować na widok prawie nagiego chłopaka.

- Eee...

- Hermiono, znamy się nie od dziś i widziałaś mnie w różnych sytuacjach. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego akurat ten widok tak bardzo cię peszy?

- Harry, po prostu… To trochę… To narusza twoją prywatność i w ogóle.

- Gdyby tak było w rzeczywistości, to nie pozwoliłbym ci wejść - powiedział rozsądnie. - Zresztą mam na sobie ręcznik. Widzisz? - Zakołysał biodrami, ponownie wprawiając przyjaciółkę w zakłopotanie.

- Przestań! - Zakryła twarz rękami.

- Dobra, spokojnie. Zaraz się ubiorę - powiedział, wziął z łóżka ubrania i poszedł do łazienki. Po chwili wrócił z powrotem.

Jako że nie drażnił już Hermiony swoim wyglądem, złapał ją za ramię i zaprowadził do pokoju wspólnego. Posadził ją w fotelu, a sam usiadł pomiędzy Mikiem i Ginny.

- Matko, coś ty jej zrobił? - zapytała rudowłosa, kiedy spojrzała na twarz przyjaciółki i dostrzegła bordowy odcień jej policzków.

- Nic - powiedział Harry, starając się wyglądać i zachowywać jak niewiniątko.

- Na pewno. Przecież ona wygląda jak burak - kontynuowała Ginny, cały czas patrząc na Hermionę.

- Znając Harry’ego, to pewnie paradował po pokoju nago - wtrącił się Mike.

- Serio? - zapytała Ginny, przenosząc na niego spojrzenie. - Może ja też wpadnę i trochę popatrzę?

Harry wybuchnął głośnym śmiechem.

- No co? To, że traktuję cię jak brata, nie oznacza, że nie widzę, jak wyglądasz. Chętnie zobaczyłabym cię bez tych wszystkich ubrań. - Złapała go za koszulkę i delikatnie uniosła ją do góry

- Dobra, daj spokój, bo za chwilę Hermiona zejdzie na zawał. - Dotknął jej dłoni, dając jej znak, żeby przestała się do niego dobierać.

- Przepraszam - odpowiedziała, po czym wybuchnęła głośnym śmiechem. - Myślę, że powinniśmy nad nią popracować - dodała już na poważnie.

- Zgadzam się. - Harry kiwnął głową. - Mam nawet pomysł, ale obgadamy to później, bo nie chcę zepsuć Hermionie niespodzianki.

- Mam wrażenie, że to nie będzie nic dobrego - mruknął pod nosem Mike, łobuzersko się uśmiechając. Ponieważ zaraził się od przyjaciół dobrym humorem, po chwili zaczął również chichotać. Już sobie wyobraził, jakie pomysły chodziły Harry'emu po głowie i nie mógł się doczekać, aż zostaną zrealizowane.

- Spokojnie, krew się przy tym nie poleje.

- Hej! - krzyknęła Hermiona. Nie była zadowolona z kierunku rozmowy przyjaciół. - Ja tu jestem i doskonale was słyszę.

- Jesteśmy tego świadomi - powiedziała Ginny.

- To może nie snujcie jakichś głupich pomysłów.

- Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze.

- Jasne, już ja was znam.

- Nie przesadzaj - stwierdził Mike. - Nic ci się nie stanie. Co najwyżej będziesz bardziej sprośna.

Hermiona wyglądała na zniesmaczoną, natomiast Harry i Ginny głośno się zaśmiali.

* * *

Harry'emu wydawało się, że przed chwilą zostawił rzeczy w swoim pokoju, aby móc cieszyć się upragnionym weekendem, a już musiał mentalnie przygotować się na nadchodzące zajęcia i powrót do szarej rzeczywistości.

 Był poniedziałek. Po standardowych porannych czynnościach, po kilku nieudanych próbach wybudzenia Mike’a ze snu i niewielkiej sprzeczce z nim, siedział w Wielkiej Sali i jadł śniadanie.

- Cześć, Harry. - Podszedł do niego Neville. - Mogę usiąść?

- Hej - odpowiedział Harry. - Jeszcze pytasz?

Chłopak powoli osunął się na wolne krzesło. Miał jakąś dziwną minę, co trochę zaniepokoiło zielonookiego bruneta.

- Stało się coś? - zapytał Harry.

- Nie - odpowiedział Neville, kręcąc głową. - Po prostu ostatnio nie mieliśmy okazji, żeby ze sobą pogadać.

- Spokojnie, niedawno zaczął się rok szkolny - zaśmiał się.

- Tak, wiem.

- Dobra, a teraz na poważnie. Widzę, że coś cię gryzie.

Harry musiał trafić w sedno, bo Neville nieznacznie się skrzywił. Ponadto zaczął się wiercić na krześle i niespokojnie rozglądać po sali.

- Nie... nic… ja... wiesz… - Zaciął się i schował pod stół zaciśnięte w pięści dłonie.

Harry odłożył sztućce i rozsiadł się wygodnie na krześle. Wiedział, że czekała go poważna rozmowa.

- Śmiało.

Neville wyglądał na kogoś, kto nie miał zamiaru się odezwać. Było to jednak złudzenie i w rzeczywistości toczył w głowie bitwę myśli.

- Chodzi o to, że chciałbym prosić cię o radę - powiedział po chwili.

- Wal śmiało.

- Chodzi o dziewczyny.

- Ach! - krzyknął Harry, lecz szybko się opamiętał, bo nie chciał zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi. - Rozumiem. Która to? - Przeszedł do sedna sprawy, bez owijania w bawełnę.

Neville poczerwieniał na twarzy, po czym zawstydzony spuścił głowę.

- Lll-una - wydukał.

- Naprawdę? - Harry wytrzeszczył oczy. Ne spodziewał się, że Neville czuł coś do lekko zwariowanej Krukonki. Chociaż, kiedy dokładniej się nad tym zastanowił, to nawet wcale mu się nie zdziwił. Luna była ładna, inteligenta i zabawna, a jej drobne odchyły miały w sobie coś intrygującego. - Mniejsza o to. W końcu chciałeś mnie poprosić o radę.

- Nie wiem, jak do niej zagadać. Boję się, że jeśli to zrobię, to mnie wyśmieje. - Neville znowu spuścił głowę.

- Daj spokój, Luna taka nie jest. - Harry położył mu rękę na ramieniu, żeby choć trochę go uspokoić. - Jestem pewny, że nawet jeśli nie odwzajemnia twoich uczuć, to nie zerwie z tobą kontaktu, kiedy tylko jej o tym powiesz. Musisz zaryzykować, chyba że wolisz żyć w niepewności.

- Nie. - Pokręcił głową. - Po prostu nie mam żadnego doświadczenia i nie wiem, jak się za to zabrać. - Wzruszył ramionami. - Harry, proszę, pomóż mi! - jęknął błagalnie.

- Moim zdaniem na początku powinieneś zaprosić ją do Hogsmeade. Spędzicie razem trochę czasu. Kiedy uznasz, że nadszedł odpowiedni moment, to powiesz jej, że coś do niej czujesz i chciałbyś spróbować czegoś więcej.

- Tylko tyle? - zapytał z nadzieją Neville.

- Tak, chyba tak. - Harry ponownie zabrał się za śniadanie. - Pamiętaj, że ja też nie jestem specem od dziewczyn.

- Chyba sobie żartujesz? - Chłopak popatrzył na niego powątpiewająco. - A twój związek z Cho?

- To był wielki niewypał - odpowiedział szybko Harry, nieznacznie się uśmiechając. - Poza tym to już skończony rozdział.

- Rozumiem.

Po słowach Neville'a zapadła między nimi cisza, gdyż obaj pogrążyli się w swoich myślach.

Harry chichotał mentalnie, bo nie wierzył, że ktoś zdecydował się poprosić go o radę dotyczącą podrywania dziewczyn. W końcu do niedawna sam był totalną fajtłapą i jego podboje zamykały się w magicznej i spektakularnej liczbie: zero. Co więcej ostatnio obudził się w łóżku z innym chłopakiem. Sam nie wiedział, co o tym myśleć, szczególnie że nie wiele pamiętał z tamtej nocy.

Neville natomiast wyobrażał sobie przebieg spotkania z Luną, ponieważ chciał mieć gotowy plan działania. Nie było to trudne, mimo że w kontaktach z dziewczynami był nowicjuszem. Od dziecka wpajano mu wizję idealnych związków i dzięki niej mniej więcej wiedział, jak powinien się zachowywać i co powinien robić. Gdy przygotował sobie wstępny koncept randki, odetchnął z ulgą i zajął się śniadaniem.

- Przepraszam, ale muszę uciekać - powiedział Harry, wstając ze swojego miejsca. - Zaraz mam eliksiry - dodał tylko.

- Och, no jasne, rozumiem - odpowiedział Neville. - Cieszę się, że już nie muszę na nie chodzić.

Harry zaśmiał się i ruszył do wyjścia. Miał nadzieję, że zdąży dotrzeć do lochów przed dzwonkiem. W innym wypadku sprawi Snape'owi przyjemność i da mu okazję do odjęcia punktów i tygodniowego szlabanu.

Oczywiście w sytuacjach, w których człowiekowi naprawdę się spieszy, los potrafi być okrutny. Jak łatwo się domyślić, właśnie Harry stał się kolejną ofiarą bezwzględności przeznaczenia. Chciał skorzystać z najkrótszej drogi, ale trafił na Irytka, który zorganizował na korytarzu dziką zabawę i nie było możliwości minięcia go bez żadnego uszczerbku na zdrowiu. Z tego powodu Harry musiał wybrać dłuższą drogę, co gwarantowało mu spóźnienie.

Nie miał już szans, by zdążyć na czas, więc nie zawracał sobie głowy opętańczym biegiem, tylko szedł spokojnie, mentalnie przygotowując się na tyradę znienawidzonego nauczyciela.

- Potter, znowu jesteś spóźniony! - ryknął Snape, kiedy kilka minut później wszedł do klasy. Nie było w tym niczego dziwnego, więc się tym nie przejął, jak również zlekceważył drwiący ton głosu profesora. - Gryffindor traci dwadzieścia punktów! A teraz siadaj, bo skończysz z tygodniowym szlabanem!

Harry bez słowa wykonał polecenie. Nie był na tyle głupi, żeby bezsensownie kłócić się z nauczycielem. Bądź co bądź wiedział, że sam był sobie winny, bo mógł przyjść pod klasę wcześniej, a nie czekać do ostatniej chwili.

- Jak już wspomniałem, miałem nieprzyjemność przeczytać wasze ostatnie... zadanie domowe - dokończył z niesmakiem Mistrz Eliksirów. - Chociaż spodziewałem się niskiego poziomu, to i tak mnie zaskoczyliście. Chyba nigdy w swojej karierze nie przeczytałem takich bzdur! - krzyknął, po czym uderzył pięścią w biurko. Radością napawał go widok zdenerwowanych uczniów, więc teraz z ogromną przyjemnością przyglądał się powszechnemu przerażeniu.

Tymczasem w klasie panowała napięta do granic możliwości cisza.

- Jeżeli jeszcze raz będę zmuszony marnować czas na coś takiego, to gorzko tego pożałujecie! - Mężczyzna pomachał kartkami.

Harry nie przejął się wypowiedzią Snape'a, bo zbyt często miał okazję doświadczać jego gniewu na własnej skórze i po prostu się na to uodpornił. Szczerze powiedziawszy, to teraz miał ochotę śmiać się z takich tekstów. Zdawał sobie jednak sprawę, że zrobienie czegoś takiego było równoznaczne samobójstwu, więc musiał się kontrolować. Niestety w tej chwili nie do końca mu się to udało, gdyż nie powstrzymał prychnięcia.

W czasie weekendu Snape nie miał okazji należycie wyżyć się na uczniach, więc teraz tylko czekał, żeby wlepić komuś szlaban. W ogóle nie brał pod uwagę swoich wychowanków, więc uważnie przyjrzał się trójce Gryfonów, ale to na Harrym zatrzymał swój wzrok.

- Potter, czy ty na mnie prychnąłeś?

- Ależ nie, skądże znowu, profesorze - odpowiedział poważnie Harry. Chciał się zaśmiać, bo choć raz Snape obarczył winą odpowiednią osobę. Mimo to nie miał zamiaru się przyznać.

- Dlaczego ci nie wierzę? 

- Nie wiem, nie jestem legilimentą - opowiedział Harry. Miał ochotę powiedzieć coś gorszego, ale na szczęście w porę się pohamował.

- Uważaj! - warknął Snape. - Za chwilę posuniesz się za daleko i nie skończy się to dla ciebie dobrze!

Harry obrzucił nauczyciela beznamiętnym spojrzeniem. Czas, kiedy na jego widok umierał ze strachu, już minął i raczej nigdy nie wróci.

Mimo że Snape był pewny, że to właśnie znienawidzony Gryfon bezczelnie prychnął, to nie miał na to żadnych potwierdzających dowodów. Rzadko odpuszczał w takich sytuacjach, ale teraz postanowił zrobić wyjątek. Zdecydował się wrócić do tematu lekcji, czekając na odpowiedni moment do zemsty.

- Dzisiaj przygotujecie Eliksir Przemiany, który jest odmianą Eliksiru Wielosokowego. Jedyna różnica polega na tym, że w tym wypadku możecie zamienić się w jakieś zwierzę, a nie w innego człowieka. Wywar nie jest prosty, dlatego wątpię, że uda wam się go poprawnie przyrządzić. Radzę się jednak postarać, chyba że chcecie poczuć na sobie mój gniew! - Niby zwracał się do wszystkich uczniów, ale to na Gryfonach zawiesił swój wzrok. - Przepis macie na tablicy. - Machnął różdżką. - Możecie zaczynać! - warknął. Stał w miejscu, czekając aż uczniowie wezmą się do pracy i kiedy to zrobili, usiadł przy biurku i zaczął sprawdzać testy trzecioklasistów.

 Zaletą tegorocznych eliksirów było to, że Harry nadrobił sporą część materiału dzięki książkom znalezionym w sypialni Regulusa. Zazwyczaj robił wszystko poprawnie, więc Snape nie mógł się nad nim znęcać, a co najważniejsze nie miał powodów do tego, żeby go obrażać i mówić o jego głupocie i niedouczeniu. Oczywiście nie znaczyło to, że Harry stał się prymusem i dostawał najlepsze oceny. Po prostu nadrobił braki i starał się być na bieżąco z materiałem. Kolejnym plusem było to, że nauczyciel rzadziej przerywał im pracę i nie zadawał im głupich pytań.

Po kilkudziesięciu niezwykle męczących minutach, zbliżał się upragniony dzwonek. Snape, jakby wyczuwając rosnące rozluźnienie u swoich uczniów, przerwał pracę i wstał od biurka. Chodził pomiędzy stolikami, zaglądając do kociołków.

Standardowo zachwycał się wywarami swoich podopiecznych. Z widoczną niechęcią powstrzymał się od krytyki Hermiony, przy eliksirze Mike’a cicho prychnął, natomiast przy zbliżaniu się do kociołka Harry’ego, nie ukrywał już drwiącego uśmiechu.

Gdy zajrzał do środka, jego oczy przybrały złowrogi blask.

- Potter, czy ty nie umiesz uwarzyć poprawnie nawet jednego eliksiru? - zapytał oschle.

Harry ugryzł się w język, bo do głowy przyszła mu niezwykle chamska odpowiedź. Ponieważ nie miał nic sensownego do powiedzenia, starał się zlekceważyć nauczyciela i udawać, że go nie widzi. Po co miał się niepotrzebnie stresować, skoro wiedział, że nawet gdyby dokonał cudu, to zostałby skrytykowany? Poza tym dostrzegł błagalną minę Hermiony, która wyraźnie próbowała mu w ten sposób przekazać, aby się nie odzywał. Nie chciał jej denerwować, zresztą i tak nie miał ochoty wpakować się w kolejny szlaban.

Z kolei Snape nadal nad nim stał i czekał na jakiś kąśliwy komentarz, żeby móc wlepić mu karę. Harry ze stoickim spokojem dalej skutecznie go ignorował i nie dał się wyprowadzić z równowagi. Do Mistrza Eliksirów chyba też to dotarło, bo nagle złapał go za rękę i nie pozwolił mu dodać kolejnego składniku.

- Możesz przestać marnować składniki? - warknął.

Harry zamrugał zdezorientowany. Wiedział, że Snape go nie lubił i często sabotował jego pracę, ale w tej chwili wiedział również, że wszystko wykonywał poprawnie. Nie mógł pozwolić na zepsucie swojej kilkudziesięciominutowej pracy, ale uścisk mężczyzny nie pozwalał mu dokończyć zadania.

Odwrócił więc tylko głowę w druga stronę, gdzie siedzieli Ślizgoni. Patrząc na ich reakcje, nie dostrzegał niczego charakterystycznego. Pansy, Blaise i Teodor czekali z wyraźną ciekawością na to, co się za chwilę wydarzy. Natomiast Malfoy uważnie przyglądał się zachowaniu Snape'a.

- Nie uważam, żebym marnował składniki - powiedział w końcu Harry, przenosząc wzrok na nauczyciela.

- Nie obchodzi mnie twoje zdanie. Gdybyś nie pamiętał, to ja decyduję, co jest odpowiednio przygotowane, a co nie.

- W końcu od tego pan jest. - Tym razem Harry nie zdążył ugryźć się w język.

Mike zasłonił usta ręką, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

- Minus dziesięć punktów! - wrzasnął Snape. - A twój eliksir jest tak koszmarny, że bałbym się go nawet spuścić w toalecie!

Harry poczerwieniał na twarzy. Dobrze wiedział, że mężczyzna specjalnie go prowokował, w nadziei, że będzie mógł odjąć jeszcze większą liczbę punktów. On nie miał jednak zamiaru dać mu tej satysfakcji. W końcu w wakacje poprzysiągł sobie, że nie pozwoli sobą pomiatać. A to tyczyło się również tego tłustowłosego drania!

- Nie zgadzam się z panem - powiedział spokojnym tonem.

Hermiona jęknęła pod nosem. Wiedziała, że profesor celowo podpuszczał Harry’ego, ale nic nie mogła na to poradzić. Liczyła tylko, że jej przyjaciel wykaże się rozsądkiem i nie da się łatwo podejść.

- Słucham?!

- Nie zgadzam się z panem na temat mojego eliksiru - powtórzył Harry. Miał jeszcze ochotę zapytać, czy nauczyciel nie ma problemów ze słuchem.

Nagle rozległ się dźwięk dzwonka, lecz nikt nie zwrócił uwagi na ten mało istotny szczegół. Wszyscy byli tak zaabsorbowani wydarzeniami rozgrywającym się w klasie, że podążali wzrokiem od twarzy jednego mężczyzny do drugiego, czekając na kolejny ruch.

- Czy do twojej pustej mózgownicy nic nie dociera? A może masz problemy ze zrozumieniem zdań? - zapytał Snape. - To ja tutaj jestem nauczycielem i to ja decyduję, co jest dobre, a co nie!

- Zdaję sobie z tego sprawę - odpowiedział. - Jednak nie widzę podstaw do krytyki mojej pracy.

- Więc uważasz, że ten eliksir jest uwarzony poprawnie?

- Tak, tak uważam.

- Przeczytaj ostatni wers instrukcji! - rozkazał.

- W końcowej fazie eliksir przybiera barwę jasnej zieleni - odpowiedział Harry, cały czas patrząc nauczycielowi w oczy.

- A twój eliksir jaki ma kolor? - Snape zadał kolejne pytanie, nie zapominając o tym, żeby uśmiechnąć się z satysfakcją. - No, chyba że masz problemy z ich odróżnianiem - dodał, nie zapominając o kolejnej dawce drwiny.

 W tej chwili każdy patrzył na Harry'ego z szacunkiem, nawet Ślizgoni. Chłopak dzielnie się bronił, nie zważając na obelgi. A należy zaznaczyć, że robił to znacznie lepiej, jeśli wziąć pod uwagę ostatnie lata.

- Nie jestem daltonistą i dobrze wiem, że mój wywar nie ma wymaganej barwy.

- Więc na jakiej podstawie śmiesz kwestionować moje zdanie i zabierać mój cenny czas!? - warknął Snape, jakby tylko na to czekał. - Gryffindor traci kolejne dziesięć punktów!

- Na takiej, że gdyby nie zaczął mnie pan krytykować i dał czas na skończenie eliksiru, to teraz wszystko byłoby w porządku.

- Jeżeli nie zauważyłeś, to mamy przerwę i twój czas już dawno się skończył! A skoro innym go wystarczyło, to znaczy, że ty nie nadajesz się na te zajęcia, Potter!

- Bez przesady...

- Masz za duże mniemanie o sobie i puszysz się jak ojciec!

Hermiona spojrzała przerażona na Mike’a. Wiedziała, że właśnie nastąpił koniec Harry’ego, bo chłopak nigdy nie pozwalał i nie pozwoli obrażać swoich rodziców. Najgorsze było jednak to, że w starciu z Mistrzem Eliksirów był na straconej pozycji.

- Wydaje mi się, że rozmawialiśmy już na ten temat - odrzekł spokojnie Harry.

- Mam już dość tej bezsensownej dyskusji - warknął Snape. - Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów, a ty masz szlaban! Dzisiaj po kolacji.

- Przykro mi, ale nie mogę…

- No proszę, będziesz mi tu jeszcze wyznaczał zasady? Przyjdziesz na ten szlaban i lepiej dla ciebie żebyś to zrobił, bo inaczej gorzko tego pożałujesz! - powiedział cicho, aczkolwiek zawarł w swoim tonie groźbę. - A teraz zabieraj tę marną imitację eliksiru i wynoś się z klasy!

- Nie, nie przyjdę, bo po kolacji mam astronomię! - Tym razem Harry nie wytrzymał i w końcu wybuchnął. - I nie, nie zlikwiduję tego eliksiru, bo nie po to ciężko pracowałem, żeby go teraz wyrzucać! - Podniósł głos, widząc, że Snape chciał mu przerwać. - Przeszkodził mi pan, kiedy miałem jeszcze kilka minut na skończenie pracy. I zdaje pan sobie sprawę, że po dodaniu kwarcytu, wywar byłby idealny.  - Szybkim ruchem dodał wspomniany składnik, co spowodowało, że napar przybrał barwę jasnej zieleni. - Dziękuje, że tak chętnie poświęcił mi pan czas - dodał ironicznie, po czym opuścił klasę.

Kiedy zamknęły się drzwi, nikt nie ruszył się ze swojego miejsca. Snape był wciekły, że po raz kolejny dał z siebie zrobić kretyna. Dodatkowo nie mógł znieść tego, że Harry przygotował swój eliksir idealnie. Nawet Lilly…

W tym samym czasie w klasie narosło prawdziwe podniecenie. Ślizgoni byli zaskoczeni, że Harry udowodnił, że miał rację. Zaczęli cicho dyskutować i wymieniać się na ten temat uwagami.

- Granger, przekaż Potterowi, że widzę go po astronomii - powiedział nagle Snape. - I nie obchodzi mnie, że to tak późno! - wrzasnął, by po chwili zniknąć za drzwiami prowadzącymi do jego gabinetu.

Szatynka stała wmurowana w podłogę. Usłyszała, co powiedział do niej nauczyciel, ale nie była w stanie zareagować. Była zszokowana, że pomimo jawnej prowokacji, Harry się nie ugiął i dopiął swojego. Czuła dumę, mimo że ich dom stracił wiele punktów.

W tym samym momencie Malfoy otrząsnął się z szoku i wyszedł z klasy. Teraz, gdy jego przyjaciele wciąż byli w lochach, mógł na spokojnie porozmawiać z Harrym.

- Hej, Potter! - krzyknął zdyszany. Dogonił Gryfona, gdy ten wchodził do Wielkiej Sali. Chłopak jednak nie zareagował. - Potter!

Tym razem Harry zatrzymał się i odwrócił w jego stronę. Gdy zobaczył, że wołającą go osobą był Draco, zrobił przerażoną minę, lecz szybko się zrehabilitował.

- Malfoy? - zapytał bez cienia emocji w głosie. - Czego chcesz?

- Pogadać.

- Wydaje mi się, że nie mamy o czym - odpowiedział oschle. Chciał się odwrócić, ale Malfoy złapał go za rękaw. - Byłbym wdzięczny, gdybyś mnie puścił - warknął groźnie, po czym wyszarpał rękę z uścisku Ślizgona.

- Dlaczego taki jesteś? - zapytał Malfoy.

- Jaki? - zdenerwował się Harry. - Przez pięć lat byliśmy wrogami, a ostatnio zdarzyło się coś, o czym wolę nie pamiętać. I ty się dziwisz, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać?

- A nie pomyślałeś, że chciałbym ci wszystko wytłumaczyć?

- Nie ufam ci, więc nie mam ochoty tego słuchać.

- Ale…

- Nie, Draco - przerwał mu Harry. - Proszę, daj mi spokój i nie zbliżaj się do mnie - odpowiedział spokojnie, bez cienia nienawiści w głosie. Następnie odwrócił się i zostawił Ślizgona samego.

Malfoy stał zdezorientowany. Przez chwilę nie pamiętał, co chciał powiedzieć Harry'emu, gdyż w jego głowie krążyła jedna myśl: Draco.

- Pierwszy raz wypowiedziałeś moje imię - szepnął cicho.

* * *

 Harry właśnie wracał z Wieży Astronomicznej. Było już późno, padał ze zmęczenia i chciał się położyć, ale wcześniej musiał iść na szlaban do Snape’a.

Kiedy Hermiona przekazywała mu wiadomość o godzinie szlabanu, wyraźnie była na niego wściekła. Co prawda powiedziała mu, że słusznie walczył o swoje, ale momentami powinien ugryźć się w język.

Harry przestał o tym myśleć, bo właśnie dotarł pod gabinet profesora. Zanim zdecydował się wejść, cicho westchnął i dopiero wtedy zapukał do drzwi.

- Wejdź! - Usłyszał głos Snape'a.

- Dobry wieczór - przywitał się, zamykając za sobą drzwi.

Gdy podszedł do biurka, zauważył, że oprócz niego i nauczyciela w gabinecie był ktoś jeszcze. W rogu siedział Malfoy i uśmiechał się w charakterystyczny dla siebie sposób.

- Siadaj! - powiedział Snape, nie zwracając uwagi na pytające spojrzenie Gryfona. - Nie będę ukrywał, że twoje zachowanie było karygodne. Jednak wyjątkowo muszę przyznać ci rację.

 Harry wytrzeszczył oczy. Tego w ogóle się nie spodziewał.

- Twój eliksir został uważony poprawnie, co więcej, lepiej niż pozostałych. W związku z tym, że jest to niespodziewane osiągnięcie, chciałbym sprawdzić, czy to nie był przypadek.

- Więc czego pan ode mnie oczekuje? - zapytał Harry.

- Jeszcze raz przygotujesz ten sam eliksir.

- Dobrze. - Kiwnął głową. - A może mi pan wyjaśnić, co on tutaj robi? - Przeniósł wzrok na Ślizgona. Snape uśmiechnął się drwiąco.

- Razem wykonacie to zadanie.

- Co? - Harry zerwał się ze swojego miejsca. - Nie zgadzam się!

- I nie musisz - odpowiedział chłodno Snape. - Bądź co bądź to jest kara, więc musisz stosować się do moich poleceń. A teraz siadaj!

Harry przygryzł wargi i niechętnie wykonał polecenie.

- Tutaj macie listę składników i przepis. Kiedy skończycie, możecie wracać do swoich pokojów wspólnych - powiedział Snape.

Harry podniósł się z krzesła i jeszcze raz przejrzał listę składników. Równocześnie starał się ignorować Malfoya, ale było to piekielnie trudne.

Gdy był ze Ślizgonem w ciasnym i ciemnym magazynku, czuł się wyjątkowo niekomfortowo. Kilka razy został nawet zmuszony do fizycznego kontaktu z blondynem, ale na szczęście ten również nie reagował w takiej sytuacji.

Po skompletowaniu wszystkich potrzebnych rzeczy, przystąpili do działania. Na początku podzielili między siebie obowiązki i to był jedyny moment, w którym się do siebie odezwali.  W trakcie pracy panowała niczym niezmącona cisza. Na ich twarzach widniało tylko skupienie i determinacja.

Półtorej godziny później zmęczeni i przesiąknięci oparem eliksiru zakomunikowali Snape’owi, że skończyli zadanie. Mężczyzna podszedł sprawdzić efekt ich działań. Z zadowoleniem pokiwał głową, czym zaskoczył Harry'ego.

- Możecie iść - rzucił krótko.

Chłopcy sprzątnęli swoje miejsce pracy i jak najszybciej opuścili gabinet. Przez chwilę szli ramię w ramię, ale gdy Harry to zauważył, przyspieszył krok.

- Potter, dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać? - zapytał nagle Malfoy.

- Myślałem, że wyjaśniliśmy sobie coś rano.

- Nie. - Draco pokręcił głową. - Rano podałeś tylko swoje żądania. Ja nie powiedziałem, że się do nich dostosuję. - Uśmiechnął się. - Więc?

- Powiedziałem wcześniej i nie mam zamiaru się powtarzać.

- Tak, pamiętam. Ale nie rozumiem dlaczego?

Harry stanął jak wryty i przeniósł wzrok na twarz Ślizgona.

- Malfoy, w razie gdybyś nie zauważył, to jesteśmy wrogami. Wielokrotnie robiliśmy sobie wzajemnie świństwa. Z tego i wiele innych powodów nie ufam ci, więc nie będę słuchał twoich tłumaczeń.

- Ale może chcę powiedzieć prawdę?

- Co nie zmienia faktu, że ja o tym nie wiem, a nie uwierzę ci na słowo - stwierdził Harry. - Ale jest coś, co mnie zastanawia. Dlaczego próbujesz ze mną rozmawiać?

Malfoy nie odpowiedział. Gdyby Harry nie był tak zmęczony, to może wyciągnąłby z niego tę informację siłą.

- Zresztą nie mów. I tak skłamiesz. Ale powiem ci jedno. Jeżeli jest to jakiś chory plan Voldemorta, to przekaż mu, żeby pocałował mnie w dupę.

- Nie! - krzyknął Malfoy, przerażony, że Harry mógł coś takiego pomyśleć. - To nie ma z nim nic wspólnego!

- I tak ci nie wierzę.

- Malfoyowie nigdy nie kłamią, zwłaszcza w takich sprawach - odpowiedział obrażony Draco.

- Posłuchaj, powtórzę po raz ostatni. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Chcę, żebyś dał mi święty spokój, czy to tak wiele?

- Nie, ale..

- Więc się odczep! - warknął. - Nie mam ochoty się z tobą kłócić, bo to dziecinne. Po prostu się ignorujmy.

- Dlaczego? Czy nie uważasz, że każdy zasługuje na drugą szansę?

- Tak, tak uważam. Tylko, że akurat ta zasada ciebie nie dotyczy - powiedział Harry, po czym zostawił Ślizgona samego.

Malfoy przez chwilę nie ruszał się z miejsca, aż w końcu poszedł w kierunku lochów. Musiał przemyśleć sobie wiele rzeczy, bo po każdej kolejnej rozmowie z Harry miał w głowie jeszcze większy mętlik.

~ ~ ~ ~

     No i mamy kolejny rozdział.:) Nie jestem z niego stuprocentowo zadowolony, ale Seya twierdzi, że jest w porządku, więc mam nadzieję, że Wam również się spodobał.:) Zwłaszcza opis skacowanej Hermiony i konfrontacji Harry'ego ze Snapem. :D

    W tym miejscu chciałbym jeszcze raz podziękować za komentarze, które znalazły się pod ostatnim rozdziałem i miniaturką. Cieszę się, że Wam się spodobała, bo był to mój pierwszy tak krótki tekst.:) 

    Seya, Tobie również dziękuję. Za sprawdzenie rozdziału i opublikowanej już miniaturki.:)

    Na koniec chciałbym zasygnalizować, że jakiś czas temu pojawiła się podstrona zatytułowana "bohaterowie". Na razie umieściłem tam tylko kilka kart, ale z czasem będę dodawać kolejne. Gorąco zachęcam, aby tam zajrzeć.:D