ROZDZIAŁ XXX

    Moi drodzy! Pierwszy raz od dawna nie publikuję rozdziału z opóźnieniem, dlatego nie będę zanudzać Was przydługim wstępem. W zasadzie chciałem jedynie podziękować tym wszystkim, którzy zostawili komentarz pod ostatnim postem, a także tym, którzy regularnie śledzą moje opowiadanie, nawet jeśli nie decydują się podzielić ze mną swoimi przemyśleniami. Tak więc dziękuję! :)

     Beta: Seya (dziękuję!)

* * *

Na błoniach i korytarzach Hogwartu panowały cisza i spokój. Trwały lekcje, choć już niedługo miała się rozpocząć przerwa obiadowa.

Gryfoni i Ślizgoni z szóstej klasy siedzieli wokół ognisk na skraju Zakazanego Lasu, starając się słuchać tego, co mówił do nich Hagrid. Niewielu z nich potrafiło się jednak skoncentrować na zajęciach - było zimno i prószył śnieg, przez co marzyli tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w ciepłej szkole.

Gdy w końcu zabił dzwon oznaczający koniec zajęć, wszyscy wrzucili podręczniki do toreb i szybkim krokiem ruszyli do zamku. Harry został na swoim miejscu, chcąc choć przez chwilę porozmawiać z Hagridem. Kiedy jednak padło pytanie dotyczące jego relacji z Ronem, szybko uciął rozmowę. Pożegnał się z przyjacielem, ale przedtem obiecał mu, że niebawem znowu go odwiedzi.

W holu wejściowym czekali na niego Hermiona i Mike, więc razem z nimi udał się do Wielkiej Sali. Rozmowa z przyjaciółmi pochłonęła go do tego stopnia, że nie zauważył idącej w ich stronę profesor Darkside. Kiedy zderzył się z nauczycielką i prawie zwalił ją z nóg, szybko przeprosił za swoją nieuwagę. Kobieta zdawała się go jednak nie słuchać - popatrzyła na niego beznamiętnym wzrokiem, a potem wręczyła im wszystkim jakieś koperty i odeszła bez słowa wyjaśnienia.

Harry był skonfundowany. Spojrzał na Hermionę, ale ta wyglądała dokładnie tak, jak on się czuł.

Siadając przy stole Gryffindoru, zauważył, że wszyscy znajomi z jego klasy trzymali w dłoniach podobne koperty. W tej chwili naprawdę zżerała go ciekawość, dlatego od razu złamał pieczęć i wziął się za czytanie. Nieznacznie się uśmiechnął, widząc, że Hermiona zrobiła to samo. Jedynie Mike nie tknął wiadomości. Odłożywszy ją na bok, nałożył sobie na talerz stertę przeróżnych smakołyków i to na nich skupił całą swoją uwagę.

Ponieważ najbliższe zajęcia będą miały charakter praktyczny i zostaną poddane ocenie, proszę o założenie wygodnego ubrania, najlepiej dresu. Osoby, które nie zastosują się do tej prośby, nie podejdą do testu, a tym samym go nie zaliczą. 

Profesor M. Darkside

Harry musiał przeczytać wiadomość dwa razy, by cokolwiek do niego dotarło. Nie potrafił zrozumieć, czym dzisiejsze zajęcia miały się różnić od tych, na których się pojedynkowali lub ćwiczyli zaklęcia.

– Czy ty też właśnie się dowiedziałaś, że na obronę masz przyjść w dresie?

Hermiona oderwała wzrok od pergaminu i skinęła głową.

– Tak. – Zmarszczyła brwi. – Tylko dlaczego? Wiesz, w końcu nigdy nikomu nie przeszkadzało, że pojedynkowaliśmy się w mundurkach.

– Dzisiejsze zajęcia będą chyba wyglądać zupełnie inaczej.

– Też tak myślę – odpowiedziała tylko, gdyż zauważyła pytające spojrzenie Mike'a. – Co?

– O czym mówicie?

– O wiadomości, której nie raczyłeś jeszcze przeczytać. – Spojrzała na przyjaciela z dezaprobatą, a potem ponownie odwróciła się do Harry'ego. – Ale nie myślisz, że to będzie ten test?

Harry wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia, choć wszystko na to wskazuje.

Hermiona zbladła. Wyglądała, jakby właśnie spełniały się jej najgorsze koszmary.

– Ale to niemożliwe! Bez jakiejkolwiek zapowiedzi?

– No cóż, właściwie zostaliśmy o nim poinformowani na początku roku.

– Mamy dzisiaj jakiś test? – zapytał Mike, a ponieważ Hermiona schowała twarz w dłoniach, spojrzał pytająco na przyjaciela. – O co jej chodzi?

– Nie przejmuj się – powiedział Harry, próbując zachować powagę. – Po prostu jest zdenerwowana.

– A ty nie?

– Nigdy nie musiałem uczyć się na obronę.

– No tak – mruknęła tylko, ignorując Mike'a, który głośno chrząknął. – Tyle że ja nie jestem tobą. Niby jak mam zaliczyć jakiś sprawdzian, skoro w ogóle się do niego nie przygotowywałam?

Blondyn znowu chrząknął.

– Na litość boską, Mike!

– Nie odpowiedzieliście na moje pytanie – mruknął rozdrażniony. – Mówicie o jakimś teście, ale przecież profesor Darkside nic na ten temat nie wspominała.

Ponieważ wyglądał na naprawdę oburzonego, Hermiona spojrzała na Harry'ego z triumfem w oczach.

– Widzisz?! Nie tylko mi to przeszkadza.

Harry zaśmiał się.

– Nie nakręcaj się tak. Na razie tylko nam się wydaje, że to ten test – stwierdził, a potem spojrzał na zegarek. – Jeśli jednak nie chcemy się spóźnić, to powinniśmy iść się przebrać.

– Racja – zgodziła się Hermiona. – Na Merlina, ale ja nie mam żadnego dresu! – krzyknęła. – Muszę znaleźć Ginny!

Wybiegła z sali, nim Harry zdążył jej powiedzieć, że przecież może transmutować swoje ubrania.

* * *

Gdy Harry i Mike dotarli pod klasę od obrony, odszukali w tłumie Hermionę i od razu ruszyli w jej stronę. Przeciskając się pomiędzy uczniami, usłyszeli urywki kilku rozmów, z których dowiedzieli się, że nie tylko ona czuła się pokrzywdzona. Wiele osób uważało, że nauczycielka powinna ich uprzedzić, że po Świętach czeka ich ważny egzamin praktyczny.

– Nareszcie! – krzyknęła Hermiona, nie mogąc ustać spokojnie w miejscu. – Na Merlina, zaczynam się denerwować, jakbym znowu podchodziła do SUM–ów.

– Więc czym się martwisz? Zdałaś egzaminy na same wybitne i jedno powyżej oczekiwań. Jestem pewien, że teraz też wszystko skończy się dobrze.

– Dobrze? – prychnęła. – Dobre jest to, że Ginny pożyczyła mi strój. Gdyby nie ona, to zarobiłabym pierwszego w życiu trolla!

– Przynajmniej nie musiałaś przekopywać połowy szafy, żeby w końcu na coś się zdecydować – zaśmiał się Harry, kątem oka zerkając na przyjaciela.

Mike przewrócił oczami. Wiedział, że przyjaciel się z niego nabijał, żeby poprawić Hermionie nastrój.

– Bez przesady – mruknął tylko.

– Malfoy byłby z ciebie dumny.

– Malfoy? – Wspomniany Ślizgon niespodziewanie pojawił się za ich plecami. – Już mnie obgadujecie? To jakaś choroba. A choroby się leczy.

– Uważaj, bo to może być zaraźliwe.

– Spokojnie, Potter. Szczepiłem się.

 – Czy ty też myślisz, że czeka nas test, który profesor Darkside zapowiedziała na początku roku? – zapytała Hermiona, nie mogąc się dłużej powstrzymać. Chciała poznać opinię kolejnej osoby, nawet jeśli tą osobą miał być Ślizgon.

– Tak.

– Ale z was pesymiści – wtrącił się Mike. – Czemu zakładacie najgorsze?

– Bo trzeźwo myślimy.

– Ja i Granger na pewno, no ale co do ciebie, Potter, mam pewne wątpliwości – powiedział Draco.

Zanim Harry zdążył w jakikolwiek sposób się odgryźć, profesor Darkside otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.

– Zapraszam do klasy.

Ruszyli do środka, w ciszy zajmując wolne miejsca. W myślach zastanawiali się, dlaczego ławki nie zostały gdzieś przeniesione, albo przynajmniej ustawione pod ścianą. Hermiona podniosła do góry rękę, chcąc zadać nurtujące ich wszystkich pytanie.

– Tak, panno Granger?

– Myślałam, że dzisiejsze zajęcia będą miały charaktery praktyczny, więc...

– I tak będzie – przerwała jej nauczycielka.

– To dlaczego są tutaj ławki? – zapytał ktoś z końca sali.

Profesor Darkside usiadła na biurku, a potem uśmiechnęła się tajemniczo.

– Za chwilę wszystkiego się dowiecie.

Cała klasa siedziała w ciszy. Nikt nie wiedział, no co lub na kogo jeszcze czekali. Gdy chwilę później do sali weszli profesor McGonagall, profesor Snape i profesor Flitwick, stało się jasne, dlaczego nauczycielka nie chciała im niczego wytłumaczyć. Tyle że przybycie trójki opiekunów spowodowało, że w ich głowach pojawiło się jeszcze więcej pytań. Nikt nie wiedział, o co tak naprawdę chodziło i czego powinni się spodziewać. Atmosfera w sali była tak gęsta, że można ją było kroić nożem.

Kiedy tylko nowo przybyli stanęli obok profesor Darkside, ta zaczęła mówić:

– Na początku roku powiedziałam wam, że przygotuję dla was specjalny test. Dzisiaj dowiemy się, jak dobrze opanowaliście wiedzę, którą nauczyciele wpajali wam do głów przez ostatnie lata.

Hermiona znowu podniosła rękę.

– Dlaczego nie przypomniano nam o nim przed Świętami? – zapytała, zanim ktokolwiek pozwolił się jej odezwać. – Nie mogliśmy się do niego przygotować! – dodała z wyrzutem.

Snape prychnął, lecz nikt nie zwrócił na niego uwagi.

– Gdybym wam o nim przypomniała, to nie moglibyśmy stwierdzić, ile tak naprawdę zapamiętujecie na naszych lekcjach.

– Czyli będziemy sprawdzani również z innych przedmiotów? – zapytał Draco.

– Poprosiłam was o założenie wygodnych ubrań, bo nie będziecie się jedynie pojedynkować. Razem z dyrektorem i innymi nauczycielami stworzyliśmy arenę, na którą niedługo przeniesiecie się za pomocą świstoklików. To naprawdę ogromny i zróżnicowany teren. Będziecie musieli stawić czoła różnym magicznym stworom, przełamać zaklęcia, wykazać się logicznym myśleniem, uwarzyć eliksir, a nawet użyć transmutacji. Jeśli chcecie przetrwać, cały czasu musicie być czujni. Będziecie pracować w parach, bo chcemy sprawdzić, czy umiecie ze sobą współpracować. Każda para przeniesie się w inne miejsce, ale zapewniam was, że się ze sobą spotkacie. Za wygrane pojedynki zwycięzcy otrzymają punkty, a przegrani zakończą test i zostaną ocenieni na podstawie tego, co do tego czasu osiągnęli.

– O cholera!

Harry odwrócił się, ale – podobnie jak nauczyciele – nie zdołał zorientować się, kto nie zapanował nad emocjami. Wykorzystał jednak chwilę, żeby przyjrzeć się twarzom innych. Czuł narastające zdenerwowanie, mimo to nie mógł się doczekać początku rywalizacji. Problem w tym, że nikt inny raczej nie podzielał jego entuzjazmu. 

Mike miał minę, jakby czekał, aż ktoś krzyknie: prima aprilis! Hermiona wyglądała na zdeterminowaną i gotową na to, by pokazać się z jak najlepszej strony. Jednak oczy mówiły jedno, a przygryzana warga drugie. Denerwowała się, podobnie jak Ron, który wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować. Neville delikatnie drżał, Parvati trzymała za rękę Lavender i patrzyła na nią ze strachem. Jedynie Malfoy wyglądał na spokojnego, a przynajmniej dobrze się maskował.

– Macie jakieś pytania? – zapytała profesor Darkside.

Tym razem to Harry podniósł rękę.

– Czy na arenę została rzucona pętla czasu?

Niektórzy spojrzeli na niego jak na idiotę, jednak nauczycielka wyglądała na zadowoloną, że ktoś w końcu zwrócił na to uwagę.

– Oczywiście – odpowiedziała z szerokim uśmiechem na ustach. – Nie wiemy, ile czasu zajmie wam przejście tego testu. Może to być godzina, dzień, a nawet tydzień. Między innymi dlatego są tutaj pozostali nauczyciele. Cały czas będziemy was obserwować. Jeśli znajdziecie się w poważnych tarapatach, będziemy interweniować.

– Skoro test może trwać tak długo, to co z jedzeniem, spaniem i tak dalej? – zapytała Pansy.

– Otrzymacie od nas namiot. Resztę będziecie musieli zapewnić sobie sami.

– A w którym momencie test dobiegnie końca?

– Dostaniecie również mapę. Oczywiście nie będziecie wiedzieć, w którym miejscu się pojawiliście, wiec najpierw musicie odgadnąć, w którą stronę w ogóle powinniście iść. – Znowu się uśmiechnęła. – Waszym zadaniem jest znalezienie groty, w której będą powrotne świstokliki. – Pokazała im małe, niebieskie kulki.

– A co z podziałem na pary? Mamy się sami dobrać?

– Nie. Pary zostały wylosowane przez nas.

– Dlaczego? – zapytała Pansy.

– Bo wybrałaby pani swoją przyjaciółkę ze Slytherinu, a my chcemy sprawdzić, czy umiecie dogadać się z innymi domami.

Seamus jęknął. Nie wierzył w to, co słyszał.

– I naprawdę mamy to wszystko zrobić bez przygotowania? – zapytał jeszcze.

– To jest test – powtórzyła profesor Darkside i spojrzała na zegarek. – Myślę, że czas zacząć. Dodam jeszcze, że każdy z nauczycieli może wam przyznać do dwudziestu pięciu punktów. Po ich zsumowaniu wystawię wam oceny.

– Wypadałoby ich jeszcze poinformować, z kim będą pracować – odezwał się Snape, uśmiechając się w wyjątkowo przerażający sposób.

Zgodził się wziąć udział w tym irracjonalnym projekcie, bo nie mógł się doczekać, aż zobaczy naprawdę zgnębionych i sponiewieranych Gryfonów. Nie sądził, by wielu z nich dobrze poradziło sobie z tym, co dla nich przygotowali. Miał więc nadzieję, że jego podopieczni udowodnią swoją wyższość, a przynajmniej nie przyniosą mu wstydu.

Profesor Darkside dość długo przyglądała się wyrazowi jego twarzy, jakby doskonale wiedziała, o czym myślał. Niczego jednak nie powiedziała, skinęła tylko głową, a potem podeszła do biurka i wyciągnęła z szuflady kawałek pergaminu.

– Bez względu na to, kto jest waszym partnerem, żadne zmiany nie wchodzą w grę. Czy to jasne?

Po sali rozległ się cichy szmer.

– Przepraszam, nie zrozumiałam.

– Tak, wszystko jasne – odezwała się chórem klasa.

– Świetnie. – Uśmiechnęła się. – Gdy wyczytam pary, bardzo proszę, abyście odebrali świstokliki i stanęli razem. – Zerknęła na pergamin. – Granger i Harald, Thomas i Mint, Potter i Malfoy…

Harry uśmiechnął się szeroko. Już wcześniej czuł, że zadanie będzie niezwykle ciekawe, a teraz po prostu wiedział, że nic nie może pójść źle. Draco był świetnym czarodziejem, wyśmienicie radził sobie z eliksirami i zaklęciami, więc wszystko musiało skończyć się dobrze.

– Weasley i Parkinson...

– Słucham?! – krzyknęła Pansy, zrywając się na równe nogi. Wyglądała na naprawdę wściekłą. – To są chyba jakieś żarty! Nie będę z nim w parze!

– A ja z nią! – krzyknął Ron, czerwieniejąc po czubki uszu.

– Panno Parkinson, nie ma mowy o żadnych zmianach – przypomniała spokojnie profesor Darkside. Domyślała się, że znajdzie się ktoś, kto będzie próbował kwestionować wyniki losowania, dlatego już wcześniej przygotowała się na to mentalnie. 

– W takim razie rezygnuję!

– Nonsens. Nie może pani zrezygnować i to tylko dlatego, że nie jest pani zadowolona ze swojego partnera.

Pansy wbiła w nauczycielkę wściekły wzrok.

– Dziwi mi się pani? A z czego ja mam być niby zadowolona? – krzyknęła. – Z tego, że trafiłam na najgorszą... osobę?!

– Panno Parkinson, proszę się uspokoić! – wtrąciła się profesor McGonagall. Była zirytowana zachowaniem uczennicy, ale jeszcze bardziej całkowitą obojętnością Snape'a. – Severusie, może byś coś powiedział?

Mężczyzna rozsiadł się wygodniej na krześle, a potem uśmiechnął z zadowoleniem.

– Minerwo, panna Parkinson ma rację, więc nie widzę powodu do interwencji. Tym bardziej, że walczy o swoje prawa.

McGonagall wyglądała, jakby ktoś uderzył ją w twarz.

– No wiesz!

– Koniec tematu! – krzyknęła profesor Darkside, zrywając się na równe nogi. – Życie nie jest sprawiedliwe, panno Parkinson. Radzę się do tego przyzwyczaić.

– Ale...

– Pansy – odezwał się Malfoy. – Rozumiem twoje wzburzenie. W ogóle ci się nie dziwię, ale daj już spokój. Widzisz, że nic nie wskórasz, a myślę, że niektórzy chcieliby już zacząć.

– Masz rację – powiedziała Pansy, a potem przeniosła wzrok na nauczycieli. – Ale następnym razem nie zgodzę się na coś takiego!

Korzystając z chwilowego spokoju, profesor Darkside dokończyła wyczytywać pozostałe pary.

Niedługo potem wszyscy stali dwójkami, trzymając w dłoniach świstokliki i plecaki, w których znajdowały się namioty i mapy. Wkrótce miał się zacząć prawdziwy sprawdzian, który pokaże, czy byli w stanie poradzić sobie w świecie ogarniętym wojną. Nawet jeśli na arenie nie spotkają Voldemorta ani śmierciożerców, to nie mogli lekceważyć czekających na nich niebezpieczeństw.

– Za chwilę aktywują się świstokliki – odezwała się nauczycielka. – Na koniec chciałabym jeszcze dodać, że oczywiście nie możecie używać przeciwko sobie zaklęć niewybaczalnych ani klątw, które powodują trwałe uszkodzenia ciała. Pozostałe uroki są dozwolone, nawet te z zakresu czarnej magii. Jasne? – Rozejrzała się po klasie, a ponieważ nikt nie wyraził chęci zadania jeszcze jakiegoś pytania, spojrzała na zegarek. – Pozostało piętnaście sekund.

W tym czasie Harry zerknął na przyjaciół. Wymienili się przelotnymi spojrzeniami, dostrzegając w swoich oczach wiele emocji – strach i lęk były tylko niektórymi z nich.

– Dziesięć sekund.

Harry zacisnął dłonie w pięści. Czuł, że serce podeszło mu do gardła. Pierwszy raz stanie przed wyzwaniem, w którym nie może liczyć na pomoc innych. Zanim jednak zdążył pomyśleć o czymś jeszcze, poczuł gwałtowne szarpnięcie w okolicach pępka. Sprzed oczu zniknęli mu nauczyciele, przyjaciele i klasa. Przez chwilę wirował wokół własnej osi, aż nagle uderzył w ziemię.

Rozejrzał się. Wokół były tylko wysokie drzewa i gęste krzaki.

– Harry Potterze, witamy w dziczy.

Malfoy uśmiechnął się złośliwie.

– Już ci odbija?

Harry zignorował go, myśląc od czego zacząć. Nie miał planu, nie mógł również  żadnego przygotować, bo nie wiedział, czego dokładnie powinien się spodziewać. Przez chwilę stał jak sparaliżowany, kiedy jednak usłyszał trzask łamanej gałęzi, obrócił się szybko, trzymając w ręce różdżkę. Zadziałał instynktownie, wiedząc, że nie brał udziału w żadnej zabawie i powinien wziąć się w garść.

Draco zdawał się mieć w tej kwestii odmienne zdanie i na jego gwałtowną reakcję zareagował śmiechem.

– Uspokój się. To pewnie tylko jakieś zwierzę.

Harry nieznacznie opuścił różdżkę i dopiero potem spojrzał na Ślizgona.

– Tego nie możesz być pewien.

Malfoy przewrócił oczami.

– No dobra, to od czego zaczynamy?

– Przyjrzyjmy się mapie – zarządził. Wyciągnął ją z plecaka, a potem rozłożył na ziemi.

Ponieważ do jej narysowania użyto mnóstwa kolorów, zaczął się zastanawiać, czy las był jedynym terenem uwzględnionym przy tworzeniu areny. Miał nadzieję, że nauczycieli nie poniosła wyobraźnia i nie trafią na pustynię. O ile w lesie mógł sobie jakoś poradzić, to nie wiedział, czy widok piachu i perspektywa spędzania czasu na palącym słońcu nie zniechęciłaby go do dalszego działania.

– Jak myślisz, gdzie się znajdujemy?

Harry wskazał palcem legendę. Grotę, w której znajdowały się świstokliki, oznaczono czerwonym krzyżykiem. Analizując inne oznaczenia, doszedł do wniosku, że znajdowali się na południe od niej. Już miał powiedzieć o tym na głos, gdy nagle zauważył coś, co kompletnie go zamurowało. – No nie, to są chyba jakieś kpiny!

– Co tym razem?

– Widziałeś skalę?

– A co to?

Harry przewrócił oczami, a potem wskazał lewy dolny róg mapy.

– No i co to niby znaczy? – zapytał Malfoy, nadal niczego nie rozumiejąc. Miał ochotę się zaśmiać, lecz Gryfon wyglądał na wstrząśniętego, więc wolał go nie denerwować.

– To znaczy, że jeden centymetr na mapie odpowiada kilometrowi w rzeczywistości. A teraz spróbuj stwierdzić, ile centymetrów ma odcinek pomiędzy grotą a skrajem mapy.

– Nie wiem, trzydzieści coś.

– Nadal nie rozumiesz? – Harry wyglądał na wstrząśniętego. Zdawał sobie sprawę, że Malfoy nie miał wcześniej styczności z mugolską skalą, mimo to powinien dojść już do odpowiednich wniosków. – Jeśli mam rację i faktycznie znajdujemy się na południe od groty, to mamy do przejścia co najmniej trzydzieści kilometrów!

– Co?!

* * *

Jakiś czas później, kiedy Draco ochłonął i zrozumiał, że będzie się musiał zmęczyć, pomógł przyjacielowi zdecydować, którędy powinni iść. Wciąż nie byli pewni, w którym miejscu się znajdowali, dlatego w duchu liczyli, że nie popełnili błędu. Zbyt wiele by ich to kosztowało. Harry, chcąc jeszcze raz się upewnić, że mieli rację, rozejrzał się dookoła i kiedy zobaczył stare, niemal całkowicie spróchniałe drzewo, miał nadzieję, że było ono tym samym, które zaznaczono na mapie.

Po chwili ponownie pochylił się nad pergaminem. W głowie pojawiła mu się myśl, że skoro nauczyciele skorzystali ze skali, to kolory powinny odzwierciedlać wysokość terenu. Widząc, że wokół groty dominowały różne odcienie czerwonego, złapał się za głowę. Westchnął, wiedząc już, że nie skończą zadania tak szybko, jakby chciał.

Masując obolały kark, pomyślał o Mike'u i Hermionie. Gdzie oni wylądowali? Czy spotkają się i będą musieli ze sobą walczyć?

– Możemy iść – powiedział chwilę później.

Miał już w głowie pewien plan. Na szczęście Draco na razie polegał na jego mugolskim wykształceniu i nie kwestionował jego decyzji. Schował więc mapę do kieszeni i ruszył w stronę obranego niedawno kierunku.

Pierwsze kilkaset metrów pokonali w spokoju. Nie spotkali nikogo ani niczego, co w jakikolwiek sposób mogłoby im zagrozić. Kiedy jednak Harry stracił rachubę czasu i nie był w stanie powiedzieć, ile kilometrów przeszli, poczuł się coraz bardziej zaniepokojony. Przypomniał sobie Turniej Trójmagiczny i labirynt, który na początku dawał mu złudne poczucie bezpieczeństwa.

Jakiś czas później zmęczył się nieustannym przedzieraniem się przez gęste zarośla i zaczął tracić nadzieję na to, że kiedykolwiek uda im się wyjść spomiędzy nich. Na szczęście wkrótce potem okazało się, że z każdym kolejnym krokiem drzew było coraz mniej.

Choć nadal nie był w stanie zobaczyć nieba, to powiększająca się przestrzeń pomiędzy koronami drzew pozwoliła mu stwierdzić, że powoli zaczęło się ściemniać. Jęknął z zaskoczenia, nie spodziewając się, że minęło już tyle godzin.

– Masz zamiar milczeć przez całe zadanie? – zapytał Malfoy.

– Jasne, że nie. Po prostu staram się maksymalnie skoncentrować i niczego nie przegapić.

– A czego tak w ogóle szukasz?

– Czegokolwiek, co mogłoby się nam przydać.

* * *

Minęło kilka godzin, a Harry i Draco nadal przedzierali się przez gęste zarośla i wysokie trawy. Z każdym krokiem czuli się coraz bardziej zmęczeni, więc przestali się łudzić, że uda im się wyjść na otwartą przestrzeń, nim nogi odmówią im posłuszeństwa. Poza tym robiło się coraz ciemniej i nie widzieli już zbyt dobrze, mimo że trzymali przed sobą wyciągnięte różdżki.

Kiedy po jakimś czasie nawet zaklęcia zaczęły zawodzić, Harry powiedział: 

– Myślę, że powinniśmy zrobić sobie przerwę.

Draco odetchnął z ulgą, a potem zdjął plecak i usiadł pod najbliższym drzewem.

– Jeszcze nikt nigdy nie zmusił mnie do takiego wysiłku.

Gryfon prychnął. Jego też bolały nogi, ale mieszkając na Privet Drive nauczył się ignorować zmęczenie. Wuj i ciotka często zmuszali go do znacznie większego wysiłku, więc słowa Malfoya brzmiały dla niego śmiesznie.

– Ja też jestem zmęczony, ale to nieodpowiednie miejsce na postój. Nie mamy nawet gdzie rozbić namiotu.

Ruszył dalej, ignorując jęczenie Ślizgona.

Kilka minut później uświadomił sobie, że zapomniał o najważniejszym. Zaklął, a potem niespodziewanie się zatrzymał. Draco wpadł na niego, przez co obaj runęli na ziemię.

– Co się stało?

Powoli podniósł się z ziemi i otrzepał zakurzone spodnie.

– Czego nie mamy i czego do tej pory nie znaleźliśmy? – zapytał Harry.

– Posłuchaj, jestem piekielnie zmęczony, moje włosy są w totalnej rozsypce i marzy mi się kąpiel, więc proszę cię, oszczędź mi tego bezsensownego ględzenia i powiedz, co uroiło się w tej twojej gryfońskiej główce.

Słowa te podziałały na Harry'ego jak płachta na byka.

– Nie no, nie wierzę! Jesteśmy w jakimś gąszczu, a ty martwisz się o swoje włosy?!

– Gdybyś choć raz zadbał o swoją fryzurę, to zrozumiałbyś, w czym tkwi problem – odpowiedział Draco, nie kryjąc swojego oburzenia. Jako arystokrata z krwi i kości musiał dbać o swój wizerunek.

– Ja pierdolę! – Harry stracił nad sobą kontrolę. Nie podobało mu się, że zadanie niedawno się zaczęło, a on już miał dość swojego partnera. – Na początku cieszyłem się, że wylosowałem ciebie, ale teraz zaczynam się zastanawiać, czy faktycznie miałem powody do radości.

– No wiesz! – żachnął się blondyn. – To, że martwię się swoimi włosami, nie oznacza, że jestem bezużyteczny!

– W tej chwili jesteś, bo nie myślisz o najważniejszym! Nie mamy jedzenia, idioto!

– Och...

– No właśnie, och! – Widząc minę Draco, miał ochotę uśmiechnąć się z zadowoleniem. Tyle że byłby to pretekst do dalszych kłótni, a tego wolał uniknąć. – Co gorsza, nie widziałem po drodze niczego, co moglibyśmy zjeść.

– I co teraz?

– Nie mam pojęcia. Musimy wierzyć, że jeszcze coś znajdziemy.

– A jeśli nie? – Choć jego głos brzmiał w miarę naturalnie, to ciało zdradzało oznaki przerażenia.

– Nie panikuj. Na razie sobie poradzimy. W końcu ludzie mogą wytrzymać bez jedzenia nawet kilka dni.

– Chyba sobie żartujesz?!

Harry spojrzał na niego ze zrezygnowaniem.

– Nie jesteśmy w Hogwarcie.

– Przecież wiem! – krzyknął. – Zresztą nieważne. Nie rozmawiajmy o tym, tylko znajdźmy miejsce, gdzie będziemy mogli rozbić ten przeklęty namiot. – W ciszy ruszyli dalej.

Niedługo potem w końcu znaleźli jakąś polanę. Harry odetchnął z ulgą, bo zaczynał się czuć, jak po jakimś wyjątkowo ciężkim treningu quidditcha. Rozejrzał się wokół siebie i gdy światło wydobywające się z jego różdżki odbiło się od stojącego w pobliżu kufra, złapał mocno za ramię Malfoya.

– Patrz!

Świadomość, że w skrzyni mogło znajdować się coś przydatnego, sprawiła, że trybiki w jego głowie przestały pracować. Radość przyćmiła jego zdrowy rozsądek, dlatego podbiegł do kufra, zupełnie ignorując Ślizgona. Już miał dotknąć wieka, lecz wtedy rozległ się krzyk:

– Stój! – Draco podbiegł do niego i odepchnął go od skrzyni. – Zwariowałeś!? Przecież to może być pułapka!

Harry spuścił głową, czując, że policzki zaczęły go piec.

– Masz rację.

Świadomość, że zachował się jak głupek, była naprawdę przytłaczająca. Wyjął różdżkę i rzucił zaklęcie.

Gdy promień dotarł do celu i skrzynię otoczyło białe światło, uśmiechnął się pod nosem. Nie musiał obawiać się żadnej klątwy. Wyciągnął rękę, jednak jego dłoń natknęła się na niewidzialną przeszkodę. Nie wiedział, w jaki sposób mógł ją dezaktywować. Zanim jednak poprosił Draco o pomoc, w powietrzu pojawiła się jakaś karteczka.

Wędrowcze, masz przed sobą czarodziejski kufer. W środku znajduje się dokładnie to, czego najbardziej potrzebujesz. Żeby jednak to dostać, musisz rozwiązać zagadkę. Odpowiedź podaj głośno i wyraźnie. Jeśli zgadniesz, zawartość będzie Twoja, jeśli się pomylisz, nagroda przepadnie.

Słyszysz go, a nie widzisz. Spotykasz, a nie schwytasz. Jedni mówią, że on dobry, inni zaś, że zły. Już wiesz co to jest?

– Pięknie, po prostu, kurwa, pięknie!

Draco wytrzeszczył oczy. Nie miał pojęcia, co było napisane na karteczce i co wywołało u Harry'ego taką reakcję. Nie wiedział więc, w jaki sposób mógł pomóc. 

– Co jest? – zapytał tylko.

– Masz, sam zobacz.

Gdy Malfoy czytał wiadomość, Harry zaczął chodzić w kółko.

Jak mogłem być taki głupi i myśleć, że zdobędę coś za darmo? Nienawidzę zagadek! Przecież to Hermiona jest dobra w te klocki, nie ja! – pomyślał. Cholera, weź się w garść! Przecież już kiedyś byłeś w podobnej sytuacji i jeśli dałeś radę ze Sfinksem, to teraz też ci się uda!

– Okej, w porządku – powiedział już na głos. Zajrzał przez ramię Malfoya i jeszcze raz przeczytał łamigłówkę. – W pierwszej części chodzi o coś niewidzialnego. Może o ducha?

– Zachowujesz się jak pierwszoroczniak – powiedział Draco, mając ochotę się zaśmiać. – Skoro czegoś nie widzisz, to chyba samo przez się mówi, że jest to coś niewidzialnego!

– Nie pomagasz! – warknął Harry. – Spotkasz, a nie schwytasz. Hm... Proste, choć potencjalnie problematyczne – stwierdził i kiedy dotarło do niego, co powiedział, zaczął się śmiać. Już nawet mówił jak Hermiona.

– Na pewno z twoją głową wszystko w porządku?

– Darowałbyś sobie te głupie komentarze i mi pomógł.

– Jestem zmęczony i nie mam siły na myślenie.

– W takim razie się zamknij i nie przeszkadzaj! – krzyknął, zabierając Malfoyowi karteczkę z zagadką.

– Dobra, spokojnie. Skąd w tobie tyle agresji? Czyżby Gryfonki nie potrafiły zaspokoić twoich seksualnych rządzy i teraz wyżywasz się na wszystkich dookoła?

Harry popatrzył na niego groźne, równocześnie ostrzegając go przed wypowiedzeniem kolejnych głupich tekstów.

– Wyluzuj, żartowałem – powiedział Draco. Głośno westchnął, nie mając siły na powstrzymywanie tak prostackich odruchów. – W porządku, pomogę ci. Co jest dalej, bo nie pamiętam?

– Jedni mówią, że on dobry, inni zaś, że zły – przeczytał na głos.

Malfoy milczał, zastanawiając się nad odpowiedzią.

– Wydaje mi się, że miałeś rację i faktycznie chodzi o ducha.

– Okej, duchy są niewidzialne, nie da się ich złapać, niektóre z nich są dobre, a inne złe. Wszystko pasuje. Tylko czy nie byłoby to za proste? – Harry'ego ogarnęły wątpliwości.

– Przestań szukać problemów tam, gdzie ich nie ma – stwierdził Draco. – Otwórzmy ten kufer i rozbijmy w końcu namiot!

Zapadła cisza, której Harry nie miał zamiaru przerwać. Choć wszystko wskazywało na to, że znali prawidłową odpowiedź, coś podpowiadało mu, że nie o duchy chodziło w tej zagadce.

–  Musimy to jeszcze przemyśleć. Przecież ludzie rzadko spotykają duchy, a to musi być coś, co jest wszystkim dobrze znane.

– Skąd wiesz?

– Po prostu tak czuję, okej? Zresztą... – Niespodziewanie zamilkł. W głowie pojawiła mu się pewna myśl. – Wiatr... Tak, to może być to. Wiatr – powtórzył, tym razem głośno i wyraźnie.

Przez kilka sekund nic się nie wydarzyło. Zaczął się denerwować, czując, jak zimny pot spływał mu po torsie i kręgosłupie. Zacisnął dłonie w pięści, a wtedy wieko kufra nagle się otworzyło. Odetchnął z ulgą.

– Udało mi się!

– Masz szczęście. Wolałbym jednak, żebyś konsultował ze mną zmiany decyzji.

Harry skinął głową, a potem podszedł do skrzyni i zajrzał do środka. Wyciągnął z niej dwie butelki wody, chleb, kilka jabłek, suszone mięso i dwa batoniki zbożowe.

Malfoy wytrzeszczył oczy.

– To wszystko!?

– Na to wygląda.

Podszedł do Ślizgona i wziął od niego plecak. Wyciągnął z niego wszystkie części, które były im potrzebny do rozbicia namiotu. Rozłożył je na ziemi, po kolei przyglądając się każdej z nich.

– Naprawdę mogliby dać coś lepszego – powiedział Draco, na co Harry zareagował głośnym śmiechem. – Przestań rechotać i zrób coś. Myślisz, że ja wiem, jak to się rozkłada?

Gryfon momentalnie zamilkł. Wstał z kolan i wyciągnął różdżkę.

– Erecto! – Minęło kilkanaście sekund, nim stelaże, śledzie, szpilki i inne elementy znalazły się na swoim miejscu. – Wiesz, czasami cię nie poznaję. – Wszedł do środka, nie czekając na reakcję Ślizgona.

– Nie wierzę, co to ma być? – Choć zazwyczaj Harry nie rozumiał powodów, dla których Draco narzekał na wszystko, to teraz popierał go całym sercem.

Kiedy profesor Darkside powiedziała im, że otrzymają od nich namiot, myślał o takim, w którym nocował podczas Mistrzostw Świata w Quiddichu. Niby nie spodziewał się zobaczyć kilku pomieszczeń czy łazienki, no ale liczył przynajmniej na jakieś łóżko.

– No cóż, od czegoś mamy różdżki – mruknął tylko. Znalezione jedzenie poprawiło mu humor, więc teraz nie miał zamiaru znowu się dołować.

– Nie jestem jakimś cholernym skrzatem domowym, żeby urządzać sobie miejsce do spania!

– Chodź. Im szybciej znajdziemy coś, co będziemy mogli transmutować, tym szybciej odpoczniemy.

Wyszedł na zewnątrz, od razu rozglądając się wokół siebie. Piętnaście minut krążył w pobliżu namiotu, jednak nie znalazł niczego, co potrafiłby transmutować. Wrócił więc do środka, żałując, że nie miał obok siebie Hermiony.

– Przysięgam, jak wrócę do Hogwartu, nauczę się tworzyć meble z niczego.

Wyciągnął różdżkę i wykonał nią kilka skomplikowanych ruchów. Na szczęście nie był do końca bezradny i przynajmniej umiał wyczarować materac i koce. Na początek to mu wystarczy. 

Gdy z zadowoleniem oglądał swoje dzieło, do środka wszedł Malfoy. Wyglądał na naprawdę wkurzonego, ale kiedy zobaczył jego prowizoryczne posłanie, wyciągnął różdżkę i rzucił te same zaklęcia. Uśmiechnął się, wycierając spocone czoło, a potem bez słowa rzucił się na materac.

– Zamierzasz spać? – zapytał Harry.

– Tak, to właśnie zamierzam robić.

– A co z wartą?

– Wiedziałem, że zgodzisz się być pierwszy – mruknął sennie.

Chwilę później już spał.

– Świetnie! – warknął Harry.

Wziął uspokajający wdech i wyszedł na zewnątrz. Zebrał trochę gałęzi, a potem ułożył je obok wejścia. Usiadł na ziemi i wyczarował sobie kolejny koc.

Gapiąc się bezmyślnie na drzewa, uświadomił sobie, że nie zabezpieczyli z Draco namiotu. Przerażony ich głupotą, szybko zerwał się na nogi i z wyciągniętą przed siebie różdżką zaczął chodzić wokół niego.

– Cave Inimicum! Muffliato! Protego Totalum! Salvio Hexia!

Skończywszy rzucać zaklęcia ochronne, wrócił we wcześniejsze miejsce i rozpalił ognisko.

Kilka godzin później, kiedy ogień prawie wygasł i coraz częściej zamykały mu się oczy, postanowił obudzić Malfoya. Odrzucił na bok koc, powoli wstając. Rozciągnął trochę zdrętwiałe kończyny, a potem wszedł do namiotu.

Przygryzł policzek, żeby się nie zaśmiać. Draco leżał na ziemi, a do tego chrapał tak głośno, że gdyby nie zaklęcia ochronne, to prawdopodobnie usłyszeliby go wszyscy przebywający w okolicy. Pokręcił głową, zastanawiając się, ile osób tak naprawdę widziało śpiącego Ślizgona.

– Draco! – Potrząsnął jego ramionami. – Wstawaj!

Chrapanie ustało, więc Harry znowu nim potrząsnął. Malfoy mruknął coś pod nosem, a potem powoli otworzył oczy.

– Czego!?

– Zmiana warty – powiedział, ignorując agresywny ton Ślizgona. – Na dworze zostawiłem ci koc i dogasające ognisko. Jeśli nie chcesz rozpalać go od nowa, to radzę ci się pospieszyć.

Draco powoli podniósł się z ziemi. W tym samym czasie Harry zdjął swoją bluzę i buty, a potem rzucił się na swój materac. Owinął się kocami i kiedy prawie zasnął, usłyszał swoje imię.

– Co?

– Dzięki.

Słowa te całkowicie go rozbudziły. Usiadł gwałtownie, z niedowierzaniem patrząc na Malfoya.

– Co? – powtórzył się.

– Nie ma mowy, żebym powiedział to jeszcze raz!

– Malfoy dziękuje Potterowi?

– Zamknij się i idź spać!

Harry zaśmiał się i zwinął w kłębek. Chwilę później już spał.