ROZDZIAŁ XXXI

     Moi drodzy!

   Z okazji Bożego Narodzenia chciałbym życzyć Wam wszystkiego najlepszego! Mam nadzieję, że ten wyjątkowy czas spędzicie w gronie najbliższych Wam osób, Święty Mikołaj obsypie Was lawiną prezentów, a na Waszych twarzach niezmiennie będą malować się szczere i szerokie uśmiechy. WESOŁYCH I HARRYCH ŚWIĄT!  Liczę również na to, że niniejszy rozdział sprawi Wam tyle radości, ile radości sprawiają nam wszystkim Święta! :)

     BETA: Seya (dziękuję!)

* * *

– Harry!

Ktoś krzyknął.

– Chodź do mnie!

Ponownie rozległ się ten sam głos.

– Harry!

Ktoś nadal nawoływał jego imię.

– Haaaarry!

Harry niespiesznie otworzył oczy. Przez chwilę tkwił w bezruchu, ale kiedy zdał sobie sprawę, co widzi, zerwał się raptownie do siadu. Przetarł oczy, ale nic się nie zmieniło. Zamrugał powiekami i... dalej nic. W akcie desperacji uderzył się nawet otwartą pięścią w policzek, lecz nadal nie zobaczył tego, co spodziewał się zobaczyć – wnętrza płóciennego namiotu.

Rozejrzał się dookoła. Leżał na kocu, nie na materacu. Nie miał na sobie wygodnego dresu, tylko bawełniane spodenki. Nie otaczały go gęste drzewa, lecz niewysokie krzaki. Przed sobą miał zaś rozległe jezioro, które wyglądało znajomo. Skąd? Nie miał zielonego pojęcia.

– Chodź do mnie!

Harry zmarszczył brwi; był zdezorientowany i nie wiedział, co się działo. Co z testem? To był tylko sen?

– Ile mam na ciebie czekać?

Harry podniósł głowę, lecz oślepiły go promienie słońca i nie dostrzegł twarzy osoby, która nad nim stanęła. Głos był jednak znajomy. Nawet bardzo.

– Hermiona?

Na chwilę zapadła cisza.

– A spodziewasz się kogoś innego?

– Gdzie jest Malfoy?

Zasłonił ręką oczy, dzięki czemu dostrzegł przyjaciółkę i... skąpy kostium kąpielowy, który mocno przylegał do jej ciała.

– Malfoy? A po co ci on? – Przez kilka sekund Hermiona miała poważną minę, zaraz jednak na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. – Malfoya tutaj nie ma. Musiało ci się coś przyśnić. A może zaszkodziło ci słońce?

Harry nie odpowiedział, tylko głośno przełknął ślinę. Starał się patrzeć Hermionie głęboko w oczy, lecz ostatecznie się poddał – ciekawość okazała się silniejsza od jego woli. Nieznacznie spuścił wzrok i wówczas zobaczył, jak zbłąkana kropelka wody spłynęła przyjaciółce między piersi.

Hermiona chyba to zauważyła, bo położyła ręce na biodrach i przybrała groźny wyraz twarzy. Gdyby nie iskierki rozbawienia w jej oczach, wyglądałaby na zdenerwowaną, wręcz wściekłą.

– O co ci chodzi?

– Eee...

– Sam mnie tutaj zaprosiłeś.

– Ja... co?

Hermiona wybuchnęła głośnym śmiechem i kucnęła obok niego. Harry chciał coś powiedzieć, lecz zabrakło mu słów. Odwrócił głowę, a wtedy poczuł mocne pchnięcie i upadł na plecy. Hermiona tymczasem usiadła mu na biodrach.

– Dlaczego na mnie nie patrzysz? – zapytała cicho. – Przecież mam na sobie kostium kąpielowy – dodała takim tonem, jakby bardzo tego żałowała.

– No właśnie. Jesteśmy przyjaciółmi...

– Przestań chrzanić! – przerwała mu, irytując się jego słowami. – Przypominam, że przed chwilą gapiłeś się na moje cycki!

Harry poczuł, że się rumieni.

– Ja... siła wyższa. Przepraszam.

Hermiona zachichotała, a potem dodała całkowicie poważnie:

– Mam dość twoich podchodów. Wydawało mi się, że zaprosiłeś mnie nad jezioro, bo chciałeś, żebyśmy byli sami.

Harry nie odpowiedział.

– Nie musisz się hamować, naprawdę. – Delikatnie przekręciła jego głowę, a potem cmoknęła go w usta. – Lepiej?

– To było...

– Niesamowite? Podniecające? – Hermiona nie czekała na jego odpowiedź, tylko znowu wpiła się w jego wargi.

Harry wydał z siebie przeciągły jęk.

* * *

Harry otworzył oczy. Przetarł powieki i rozejrzał się wokół siebie. Gdy dostrzegł upragnione wnętrze namiotu, poczuł niewyobrażalną ulgę. Przekręcił się na bok i wtedy zauważył, że nie był sam. Malfoy stał kilka kroków od jego materaca i przyglądał mu się z uwagą. Miał dziwną minę. W zasadzie wyglądał na zaniepokojonego.

– Dlaczego nie trzymasz warty? – Draco nie odpowiedział, tylko podszedł do niego i usiadł na skraju jego prowizorycznego łóżka. – Coś się stało?

– Ty mi powiedz.

– Nie rozumiem.

Draco przewrócił teatralnie oczami. Nie znosił, gdy ludzie udawali, że nie wiedzą, o co mu chodzi.

– Usłyszałem twój głos – zaczął tłumaczyć. – Myślałem, że mówisz do mnie, ale kiedy zajrzałem do namiotu, zdałem sobie sprawę, że mamroczesz przez sen. Chciałem wyjść, ale wtedy wspomniałeś o Granger i zacząłeś jęczeć, i rzucać się niczym tłuczki przed uwolnieniem ze skrzyni.

Harry poczuł, że zaschło mu w gardle.

– Co było dalej?

– Nic. – Wzruszył ramionami, ale wciąż przyglądał mu się z uwagą. – Zaraz potem się obudziłeś.

Harry zaniemówił. Trudno mu było uwierzyć, że po raz pierwszy w życiu śnił o Hermionie i to na dodatek w taki sposób. Czy naprawdę musiało się to wydarzyć akurat dzisiaj? I czy naprawdę musiał przy tym jęczeć? Co by było, gdyby sen nie skończył się jedynie na pocałunkach, a Malfoy usłyszałby znacznie więcej?

Niespodziewanie Draco zaczął się śmiać.

– Nie przejmuj się. Jestem przekonany, że każdemu zdarza się śnić o torturach z Cruciatusem w roli głównej. Tym bardziej, jeśli ktoś naprawdę nim oberwał. – Zamilkł na chwilę, jakby coś sobie przypomniał. – A twoja Granger na pewno jest bezpieczna.

– Ona nie jest moja! – odparł, nieświadomie podnosząc głos. – Nie wiem, co sobie pomyślałeś, ale... To był tylko koszmar.

Malfoy spojrzał na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Często zdarza ci się mieć takie sny?

– Nie wiem. Zresztą nieważne. Skończmy ten temat – powiedział, w duchu modląc się o to, by chłopak go posłuchał. Wolał sobie nie wyobrażać, jak by zareagował, gdyby się dowiedział, dlaczego on, Harry Potter, tak naprawdę jęczał. – Nic mi nie jest, więc odpuść.

Draco otworzył usta, ale zanim wydostało się z nich choćby jedno słowo, w namiocie rozległ się głośny alarm, do złudzenia przypominający wycie mugolskich syren. Harry błyskawicznie zerwał się na równe nogi, zaciskając palce na swojej różdżce. Zaraz potem był już na zewnątrz.

– Rzuciłeś zaklęcia ochronne? – zapytał Draco, stając obok niego. On również trzymał w dłoni różdżkę.

– Tak.

Malfoy zerknął na niego z uznaniem, ale nie odezwał się już ani słowem. Harry także milczał. Stali w ciszy, rozglądając się po polanie i próbując dostrzec jakiś ruch, nawet ten najmniejszy i nic nieznaczący.

Przez kilka minut niewiele się wydarzyło. Wycie alarmu nie ustawało, więc obaj wytrwale wpatrywali się w otaczające ich zarośla, bo ktoś nadal znajdował się na pograniczu ich zaklęć ochronnych.

– Spójrz tam – szepnął nagle Harry, zapominając o tym, że nie musiał wcale ściszać głosu.

Jak przystało na wybitnego szukającego szybko dostrzegł poruszający się cień i teraz wskazywał na niego palcem. Draco skinął głową, potwierdzając tym samym, że on również coś zauważył. Wytężyli wzrok i próbowali rozpoznać intruzów, którzy nieświadomie naruszyli ich przestrzeń.

Cień stawał się coraz większy. Już tylko kilka kroków dzieliło go od znalezienia się na skraju lasu. Harry wstrzymał oddech, a wtedy na polanę wyszła Pansy Parkinson.

Nie wyglądała najlepiej. Trzymała przed sobą różdżkę i czujnie rozglądała się na boki, ale była też ranna. Nie emanowała pewnością siebie, nieznacznie utykała na prawą nogę, poza tym miała podartą i poplamioną – prawdopodobnie zaschniętą krwią – bluzę.

Ślizgonka zrobiła jeszcze kilka kroków, a potem nagle się zatrzymała. Zapewne nie wyczuła żadnego zagrożenia, bo opuściła różdżkę i odwróciła się w stronę, z której przyszła.

– Rusz się, Weasley!

Na polanie pojawił się Ron.

– Nie będziesz mi rozkazywać!

– Zapomniałeś, jak wiele mi zawdzięczasz?!

– Nie schlebiaj sobie! – Ron poczerwieniał po czubki uszu i zacisnął dłonie w pięści. – Lepiej poradziłbym sobie bez ciebie!

Pansy wybuchnęła głośnym śmiechem.

– Nie rozśmieszaj mnie. Gdyby nie ja, już dawno byś odpadł. Uratowałam cię, a teraz wyprowadzam nas z tej cholernej dziczy, dlatego zamknij się i rusz tę swoją bezwartościową dupę!

Harry zachichotał. Zważywszy na to, jakie relacje łączyły go kiedyś z Ronem, być może powinien wykazać się współczuciem albo choćby zrozumieniem. Problem w tym, że nie potrafił się powstrzymać i chyba nawet nie chciał. Sytuacja była naprawdę zabawna, zresztą to rudzielec zniszczył ich przyjaźń, więc on nie miał zamiaru odczuwać teraz jakichkolwiek wyrzutów sumienia.

Pansy i Ron przez chwilę stali pośrodku polany, zastanawiając się nad kierunkiem, który powinni obrać. Harry i Draco przyglądali się im w skupieniu, lecz nagle ten drugi wycelował w rudzielca swoją różdżką. Nie zdążył jednak rzucić żadnego zaklęcia, bo Harry złapał go za ramię i pokręcił głową. Uważał, że na razie nie było sensu zdradzać swojej obecności, nawet jeśli za wygrany pojedynek zdobyliby dodatkowe punkty.

Draco uniósł brwi i czekał na jakieś wyjaśnienia. Niestety bezskutecznie. Harry nie zamierzał się tłumaczyć, przynajmniej na razie. Miał inny pomysł. Przyniósł z namiotu mapę, a potem podniósł różdżkę i wycelował nią w Pansy.

– Sequor Inimicus![1] – Przyłożył różdżkę do pergaminu i czekał.

Przez kilka potwornie długich sekund nic się nie wydarzyło, w końcu jednak jego oczom ukazał się czarny krzyżyk; odetchnął z ulgą i rzucił to samo zaklęcie na Rona.

Zobaczywszy na mapie kolejne oznaczenie, uśmiechnął się pod nosem, w duchu gratulując sobie znakomitego pomysłu. Był z siebie cholernie dumny, dopóki nie uświadomił sobie jednej rzeczy – mógł wcześniej wykorzystać zaklęcie tropiące. Gdyby uprzednio rzucił je na siebie, nie musiałby się w ogóle zastanawiać, w którą stronę powinien iść.

Tymczasem Pansy i Ron opuścili polanę.

– Dlaczego mnie powstrzymałeś?! – Malfoy wybuchnął, nie potrafiąc dłużej nad sobą panować. W jego głosie słychać było rozdrażnienie i złość. – W mgnieniu oka mogliśmy ich pokonać!

 – Walka nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Po co mieliśmy tracić siły, skoro moje zaklęcia ochronne działają bez zarzutów?

– Choćby dla punktów, które mogliśmy zdobyć!

Harry uśmiechnął się półgębkiem i spojrzał na Draco z politowaniem.

– Ty naprawdę nie rozumiesz po co to wszystko, prawda? – Malfoy nadal wyglądał na naburmuszonego, ale przynajmniej się nie odzywał. – Spójrz na mapę. Dzięki zaklęciom tropiącym wiemy, gdzie Ron i Pansy teraz są, a tym samym wiemy, gdzie my jesteśmy! Nie musimy się już dłużej martwić, że zabłądzimy!

Draco wytrzeszczył oczy. Czuł się jak skończony kretyn. Pragnienie wygrania jednego pojedynku zaślepiło go do tego stopnia, że nie zwrócił uwagi na zaklęcie, którego Harry użył. Był załamany i sam nie wiedział, co było gorsze – jego nieoczekiwana rządza krwi czy ignorancja.

– To było iście ślizgońskie zachowanie.

Harry wyszczerzył zęby.

– Nie bez przyczyny miałem być w Slytherinie. Pamiętaj o tym, gdy będziesz chciał mnie nazwać skretyniałym Gryfonem. – Malfoy milczał. – Zjedzmy coś, a potem ruszajmy dalej. Jeszcze długa droga przed nami.

* * *

Po zjedzeniu skromnego śniadania, składającego się z suszonego mięsa i czerstwego już chleba, chłopcy kontynuowali podróż. Przez pierwszą godzinę spokojnym i miarowym krokiem przedzierali się przez gęsto rosnące drzewa i krzewy. Po dwóch godzinach marszu mieli niegroźne zadrapania na rękach i twarzy, mimo to wytrwale posuwali się naprzód. Sytuacja zmieniła się dopiero po trzeciej godzinie, gdy zaczęły doskwierać im pierwsze oznaki zmęczenia. Zrobili sobie krótką przerwę i napili się wody. Kilkadziesiąt minut później zalesienie zdawało się zmniejszać, aż w końcu zupełnie zniknęło – dotarli na skraj lasu. Mając przed oczami rozległe łąki i pola, Harry'ego ogarnęła taka euforia, że niemal w podskokach ruszył przed siebie.

– Poczekaj, idioto! – krzyknął Draco, podbiegając do przyjaciela. Złapał go za rękę i zaciągnął z powrotem między drzewa. – Zwariowałeś?! Nie sądzisz, że zachowalibyśmy się skrajnie nieodpowiedzialnie, gdybyśmy od tak wyszli sobie z lasu?

Harry wyswobodził się z uścisku Malfoya i spojrzał na niego ze zdziwieniem.

– Nie rozumiem – powiedział po chwili. – Przecież razem ustaliliśmy tę trasę! Dlaczego chcesz ją teraz zmieniać, skoro przed chwilą sam narzekałeś na wystające korzenie, liście we włosach i pajęczyny, w które ciągle wpadałeś?

– Nieustannie mnie zadziwiasz, wiesz? – Draco uśmiechnął się pod nosem, ignorując pełną uszczypliwości wypowiedź Harry'ego. – Niedawno wpadłeś na naprawdę genialny pomysł, a teraz zachowujesz się, jakbyś miał mózg gumochłona.

– O co ci chodzi?!

– Na Salazara, Potter! Skup się wreszcie! – warknął Malfoy, powoli tracąc cierpliwość. – Nie możemy stąd wyjść! Nie tak, jak chciałeś! Na otwartej przestrzeni narazilibyśmy się na niebezpieczeństwo.

Harry błyskawicznie się uspokoił.

– No dobrze, masz trochę racji – przyznał ze spokojem. – Ale co dalej? Chcesz szukać innej drogi?

– Nie, nie ma takiej potrzeby.

– Co w takim razie proponujesz?

– Myślę, że zaklęcie kameleona rozwiąże nasz problem.

Harry prychnął i podrapał się z zakłopotaniem po głowie.

– Tyle że ja nie umiem go używać.

Draco uśmiechnął się z wyższością.

– Ale ja umiem.

* * *

Od chwili rzucenia zaklęcia kameleona i zostawienia za plecami gęstego lasu minęła godzina. Początkowo chłopcy cieszyli się ze zmiany otoczenia, ale im dłużej znajdowali się na otwartej przestrzeni, tym bardziej tego żałowali. Powietrze było gorące i suche, słońce nieustannie świeciło im w oczy, a brak cienia z każdym krokiem stawał się coraz bardziej uciążliwy. Od czasu do czasu mijali co prawda pojedyncze drzewa, nie chcieli jednak marnować czasu na długie postoje, więc zatrzymywali się pod nimi na krótką chwilę, albo nie zatrzymywali się wcale. Doskwierało im także pragnienie, bo szybko wypili zdobytą poprzedniego dnia wodę, a wciąż nie znaleźli miejsca, w którym mogliby uzupełnić jej niedobór.

Zmęczeni wędrówką i przygnębieni wyschniętymi gardłami, nie mieli ani sił, ani ochoty na rozmowę. Poruszali się ociężałymi krokami i tylko czasami wymieniali się krótkimi spojrzeniami albo przelotnymi uśmiechami, by dodać sobie otuchy.

Gdy słońce osiągnęło najwyższy punkt na niebie i zaczęło chylić się ku zachodowi, Harry niespodziewanie się zatrzymał. Przez chwilę z niedowierzaniem wpatrywał się przed siebie, a potem zamknął oczy i usiadł na ziemi.

– Jesteśmy idiotami!

Malfoy kucnął obok niego, ale nie odezwał się ani słowem. Wiedział, że przyjaciel miewał dziwny nawyk krytykowania samego siebie. Wiedział też, że w takich chwilach najlepiej było poczekać, aż mu przejdzie i sam z siebie wytłumaczy, co się stało.

– Słyszałeś, Draco? Jesteśmy idiotami!

– Tak, tak...

– Nie wierzę, że nie pomyśleliśmy o tym wcześniej!

– No dobra, wystarczy – przerwał mu Draco. – Miałem poczekać, aż doprowadzisz się do porządku, ale widzę, że zmarnowałbym przez to zbyt wiele naszego czasu. – Harry prychnął, lecz w końcu otworzył oczy. – O co ci chodzi?

– Myślałem o tym, żeby nie myśleć, jak bardzo chce mi się pić.

Malfoy uniósł brwi i uśmiechnął się półgębkiem.

– Przecież to bez sensu.

– Dasz mi dokończyć? – Draco milczał, tym razem nie pokazując po sobie żadnych emocji. – Mówiąc prosto z mostu, doszedłem do wniosku, że niepotrzebnie się męczyliśmy. Zamiast szukać wody, mogliśmy ją sobie wyczarować. Mogliśmy użyć cholernego Aquamenti!

Malfoy wytrzeszczył oczy, a na jego bladych policzkach pojawiły się rumieńce zawstydzenia.

– To żenujące! – odparł, z wrażenia siadając na ziemi. – Na Merlina, ale się skompromitowaliśmy.

Harry skinął głową.

– Zapominamy o tym?

– O czym?

– No wiesz... O naszej małej wpadce.

– Przecież mieliśmy o tym zapomnieć! – Draco udał oburzonego. – Sam to zaproponowałeś. Nie pamiętasz?

Harry pokręcił z niedowierzaniem głową, ale kąciki jego ust wygięły się w nieznacznym uśmiechu.

– W takim razie napełnijmy butelki i chodźmy dalej. Chciałbym przejść dzisiaj jeszcze kawałek, zanim zatrzymamy się gdzieś na noc.

Wyciągnęli różdżki i rzucili odpowiednie zaklęcia. Zaspokoili swoje pragnienie, a potem od razu wznowili podróż. Mimo że wciąż byli znużeni, ich humory znacznie się polepszyły. Po kilkunastu minutach milczenia zaczęli nawet ze sobą rozmawiać.

– Zaczynam się niepokoić – przyznał Harry. – Świadomość, że nie natknęliśmy się jeszcze na żadne niebezpieczeństwo, nie daje mi spokoju.

– Nie tylko tobie.

– Nie wierzę, że mamy takie szczęście.

– Ja też nie – zgodził się Draco. – Mam wrażenie, że tak po prostu ma być. Dopóki nie stracimy czujności, nic złego się nie wydarzy.

Harry zaśmiał się pod nosem, choć wcale nie było mu do śmiechu.

– Pamiętasz trzecie zadanie Turnieju Trójmagicznego? – Malfoy skinął głową. – W labiryncie było dokładnie tak samo. Zanim natknąłem się na pierwszą przeszkodę, czułem się bezpieczny. Do dzisiaj nie wiem dlaczego.

Draco zerknął na niego przelotnie, ale się nie odezwał. Harry także milczał.

Minęła godzina, a przynajmniej Ślizgon tak myślał. Nie był dobry w odczytywaniu czasu na podstawie pozycji słońca. Nie wiedział też, jak daleko zaszli, w każdym razie nogi odmawiały mu już posłuszeństwa. Nie chciał być jednak gorszy od Harry'ego, dlatego szedł dalej, robiąc dobrą minę do złej gry. Szybko zmienił zdanie, gdy zaburczało mu w brzuchu; schował swoją dumę do kieszeni i zapytał:

– Może zrobimy sobie krótką przerwę?

Harry odetchnął z ulgą.

– Tak, myślę, że to dobry pomysł – przyznał, z ciekawością patrząc na znajdujący się niedaleko zagajnik. – Chodźmy tam – powiedział.

Draco skinął głową.

Kilka minut później ponownie znaleźli się pomiędzy wysokimi drzewami. Posuwając się w głąb lasu, rozmawiali na temat dalszej drogi i przez to nie zwrócili uwagi na szybko otaczającą ich ciemność. Użyli różdżek, ale nawet zaklęcia światła nie były wystarczająco mocne. Usiedli więc na pobliskich kamieniach, uznając, że nie ma potrzeby przemieszczać się dalej.

Malfoy wyciągnął z plecaka dwa jabłka i podał jedno Harry'emu. W ciszy zajadali się owocami, sporadycznie rozglądając się na boki. Mimo niemal nieprzeniknionego mroku, nie dostrzegli niczego, co mogłoby im zagrażać.

Nagle rozległ się trzask łamanej gałęzi. Harry w mgnieniu oka zerwał się na równe nogi i wyciągnął przed siebie różdżkę. Draco zrobił dokładnie to samo. Wytężali wzrok, ale nadal nie wiedzieli, co zakłóciło im spokój.

Ogarnęła ich cisza. Słyszeli swoje drżące oddechy i szybko bijące serca. Sekundy ciągnęły się w nieskończoność, lecz hałas się nie powtórzył. Malfoy opuścił różdżkę i założył plecak, szykując się do dalszej podróży. Harry natomiast niezmiennie rozglądał się na boki. Nie podobało mu się to, co widział. A z każdą chwilą dostrzegał coraz więcej przerażających szczegółów.

Mając złe przeczucia, postanowił jak najszybciej oddalić się od tego miejsca. Zanim zdążył się jednak odezwać, znowu coś usłyszał. Tym razem odgłos był znacznie donośniejszy, poza tym w cieniu coś się poruszyło.

Przełknął ślinę, a wtedy spomiędzy drzew wynurzyła się ogromna, włochata bestia. Przeraził się, a nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Czuł się jak na drugim roku, kiedy razem z Ronem poszedł do Zakazanego Lasu. Po powrocie do zamku obiecał sobie, że nigdy więcej nie zbliży się do żadnej akromantuli. Niestety, któryś z nauczycieli miał spaczone poczucie humoru.

Olbrzymi pająk ruszył w ich stronę, co było jednoznacznym sygnałem, że pora wziąć nogi za pas.

– Draco, uciekaj!

Malfoy odwrócił się na pięcie i kiedy zauważył akromantulę, kolana się pod nim ugięły. Harry nie marnował jednak czasu; złapał przyjaciela za rękę i pociągnął go za sobą.

Bieganie po lesie samo w sobie nie było łatwe, a kiedy w grę dodatkowo wchodziło rzucanie zaklęć, stawało się przeszkodą niemal nie do pokonania. Na szczęście Draco doprowadził się już do porządku i odzyskał czucie w nogach. Problem w tym, że nie znał żadnego zaklęcia, który zadziałałoby na akromantulę. Rzucał więc wszystkim, co przyszło mu do głowy. Harry pomagał mu, krzycząc w kółko: Arania Exumeri!

Żaden z nich nie wiedział, jak celne były ich zaklęcia, bo żaden z nich nie miał odwagi spojrzeć za plecy. Bali się, że nie zdążą uciec. Harry'ego dodatkowo przerażała myśl, że nauczyciele przybędą im z pomocą. Wiedział, że było to co najmniej irracjonalne podejście. Wiedział też, że żaden test nie był wart ryzykowania utraty życia. Wiedział wiele rzeczy, mimo to zrobił coś, co zaskoczyło również jego – zatrzymał się, wycelował dokładnie w środek odwłoku pająka i jeszcze raz wypowiedział zaklęcie. Potem zerwał się do biegu, nawet się za siebie nie odwracając.

Ucieczka trwała kilkanaście minut. W pewnym momencie pomyśleli nawet, że udało im się zgubić akromantulę. Pomylili się.

Ponieważ obaj byli zmęczeni szaleńczym sprintem, a przedzieranie się przez gęstą roślinność przysparzało im jedynie kolejnych problemów, co chwilę wymieniali się pozycjami. Jeden z nich biegł przodem i usuwał większe przeszkody, drugi w tym czasie obrzucał pająka zaklęciami.

Harry zmagał się właśnie z niewielkimi drzewkami i kłującymi krzewami, a Draco walczył. Obaj zyskali kilka kolejnych ran i zadrapań, ale na razie się tym nie przejmowali. Byłoby z nimi znacznie gorzej, gdyby dopadła ich akromantula.

Niespodziewanie las się skończył, co z jednej strony było wybawieniem, a z drugiej – zapowiedzią katastrofy. Drzewa zniknęły, bo przed nimi rozciągała się rozległa skarpa. Harry zatrzymał się raptownie, ale nie zdążył w porę ostrzec Malfoya – poczuł silne uderzenie, a potem runął na ziemię.

– I co teraz?!

Zerwali się na równe nogi.

– Nie mam, kurwa, pojęcia!

Do wyboru mieli skok z kilku metrów albo uznanie swojej porażki. Nie potrafili się zdecydować, a nie mieli czasu na dyskusję. Na domiar złego akromantula wyszła właśnie z lasu i wyglądała, jakby doskonale wiedziała, że zagoniła ich w pułapkę. Świadomość ta w niczym im nie pomagała. Spróbowali więc jeszcze kilku zaklęć, ale żadne z nich nie odniosło upragnionego rezultatu.

– Musimy skończyć – odezwał się nagle Harry.

– Zwariowałeś!? Nie mam zamiaru się połamać!

– Nie mamy innego wyjścia! – Akromantula była coraz bliżej. – Kurwa, no rusz się!

Draco skinął głową. Harry po raz ostatni spojrzał na olbrzymiego pająka, a potem wziął głęboki oddech, zamknął oczy i rzucił się w dół.

Kilka sekund później uderzył o ziemię, słysząc przy tym trzask łamanej kości. Krzyknął i przekręcił się na plecy. Starał się nie myśleć o potwornym bólu, ani nie dotknąć zranionej nogi. Ostatkiem sił podczołgał się do skarpy i oparł się o nią plecami.

Spojrzał na swoją nogę. Była wygięta pod dziwnym kątem, ale na szczęście kość nie przebiła skóry. Chociaż wiele razy doznawał poważnych obrażeń, nie wątpił, że tym razem niezbyt dobrze zareagowałby na widok otwartej rany.

Zamknął oczy, zastanawiając się co dalej. Ból był nie do zniesienia, co gorsza, właśnie sobie uświadomił, że w pobliżu nie było Malfoya.

Poczuł na plecach ciarki. Nie dość, że nie mógł się ruszyć, to na dodatek nie wiedział, co się stało z jego przyjacielem.

– Tu jesteś! – Odwrócił się i zobaczył idącego w jego stronę Ślizgona. – Rzuciłem w tę maszkarę bombardą, żeby przypadkiem za nami nie skoczyła. Chyba zadziałało. – Uśmiechał się od ucha do ucha. Był dumny, że nie stracił głowy i pomyślał nie tylko o unieszkodliwieniu pająka, ale i o zaklęciu zmiękczającym.

– Świetnie – mruknął Harry.

Malfoy zamarł. Dopiero teraz dostrzegł, w jakim Gryfon był stanie.

– Złamana?

– A jak myślisz?!

– Nie denerwuj się.

Harry spuścił głowę i przygryzł wargę.

– Przepraszam – powiedział, w ciszy walcząc ze swoim bólem. – Po prostu cholernie mnie boli. – Nie kłamał, choć nie był to jedyny powód, dla którego się uniósł. Był wściekły, bo Draco, nie on, zachował zimną krew w obliczu zagrożenia. A przecież to on, Harry, chciał zostać aurorem.

Podniósł głowę i spojrzał na Draco. Zobaczył w jego oczach coś, czego nigdy dotąd nie widział – troskę. Poczuł się strasznie głupio. Niepotrzebnie się zdenerwował.

– Pomógłbym ci, ale nie znam się na uzdrawianiu.

Harry nieznacznie się uśmiechnął.

– Nie przejmuj się. Niedawno czytałem książkę o zaklęciach leczących, więc chyba poradzę sobie ze złamaną kością.

– Będę ci do czegoś potrzebny?

– Przy zaklęciu? Nie. Możesz za to rozbić namiot, bo dzisiaj nigdzie już nie pójdziemy. Muszę dać nodze trochę odpocząć, zresztą, zaczyna się ściemniać.

Draco skinął głową i odszedł na bok. Wyciągnął z plecaka namiot i zajął się jego rozstawianiem. Harry w tym czasie sięgnął po różdżkę i od razu skierował jej czubek na swoją zranioną nogę. Wziął głęboki oddech i policzył do dziesięciu. Był przerażony, ale wiedział, że nie ma innego wyjścia.

  – Conectos![2] – Coś głośno trzasnęło. Prawdopodobnie kość wróciła na swoje miejsce. Zaraz potem przyszła kolejna fala bólu. – Cholera jasna! – Miał wrażenie, jakby w jego nogę wbijano tysiące rozżarzonych igieł.

Draco spojrzał na niego ze współczuciem, ale nie powiedział ani słowa. Postanowił odczekać chwilę, ale kiedy zauważył, że Harry chciał się podnieść, podbiegł do niego i pomógł mu wstać.

– Widzę, że wszystko się udało.

– Na szczęście nie jestem taką niedorajdą jak Lockhart.

Obaj wybuchnęli głośnym śmiechem.

Niedługo później Draco zaczął zbierać drewno na ognisko, a Harry rzucać zaklęcia ochronne.

– Drętwota!

Harry rzucił się na ziemię, zapominając o tym, że miał oszczędzać nogę. Przez kilka sekund przyciskał twarz do ziemi, a kiedy był pewien, że zaklęcie go minęło, szybko się podniósł.

– Ron? – zapytał z niedowierzaniem, dostrzegając stojącego w pobliżu rudzielca. Ręka z różdżką na chwilę mu zadrżała.

– Dla ciebie, Weasley.

– Nie bądź śmieszny – prychnął. – Jesteś zły, rozumiem. Ale to nie znaczy, że musisz zachowywać się jak rozkapryszony bachor.

Ron uniósł brwi.

– Zły? Nie, Harry, nie jestem zły. Jestem wściekły! – krzyknął. – Nie mogę uwierzyć, że przez pięć lat się z tobą przyjaźniłem. Zadajesz się ze śmierciożercami! – Spojrzał na Malfoya, który przyniósł właśnie trochę drwa. – Zmieniłeś strony, ty parszywy zdrajco!

Harry siłą woli nakazał sobie, by nie poczuć się dotkniętym. W międzyczasie wolną ręką nakazał Draco, żeby się nie wtrącał.

– Co, zapomniałeś języka w gębie?

Tego było już za wiele.

– Mylisz się, ty tępy kutasie! – krzyknął, tracąc resztki opanowania. – Draco nie jest i nie będzie śmierciożercą!

Ron pokręcił głową, a na jego twarzy pojawiło się coś, co przypominało smutek. Przypominało, bo smutkiem na pewno nie było.

– Jesteś głupcem, Harry Potterze. Pewnego dnia przekonasz się, że miałem rację. – Uniósł różdżkę. – Expelliarmus!

Harry bez żadnego problemu zablokował zaklęcie.

– Naprawdę chcesz mnie pokonać za pomocą zaklęcia rozbrajającego?

– Sam mnie tego uczyłeś.

– Bo nawet najlepszy nauczyciel nie zrobiłby z ciebie mistrza pojedynków.

– Zamknij się!

– Bo co mi zrobisz!? – Harry nie wiedział, dlaczego marnował czas na kłótnię. Chciał zachowywać się odpowiedzialnie, jednak Ron działał na niego jak płachta na byka. Może reagował tak gwałtownie, bo w głębi serca wciąż go lubił i chciałby, żeby nadal się przyjaźnili. – Jesteś beznadziejny, skoro nie umiesz odróżnić śmierciożercy od normalnego człowieka!

– Ty...! Drętwota! Densaugeo!

– Protego! – Harry ponownie zablokował zaklęcia. – Wiesz co? Trochę mi ciebie żal. Chciałbym myśleć, że nie jesteś głupi, ale jak dotąd tylko pogrążasz się w moich oczach.

– Przestań! – krzyknął Ron, tupiąc ze złości nogą. Harry przygryzł policzek, żeby nie zacząć się śmiać. – Myślisz, że jesteś ode mnie lepszy? Jesteś nikim! Wszyscy interesują się twoimi pieniędzmi i przyjaźnią się z tobą tylko dla sławy!

– Tak jak ty?

Rona zatkało. Głos uwiązł mu w gardle i musiało minąć trochę czasu, nim w końcu powiedział:

– Ja... Dobrze wiesz, że to nieprawda!

– Wystarczy! – Głos Harry'ego stał się twardszy. Malfoy wzdrygnął się, słysząc ten ton. Chyba jeszcze nie spotkał w swoim życiu osoby, która w jednym słowie potrafiłaby wyrazić tak wiele emocji. – Aqua Pugnus![3]

Z różdżki Harry'ego wystrzelił strumień wody, który szybko przybrał kształt ludzkiej pięści. Ron spróbował zablokować zaklęcie, lecz woda przedarła się przez jego tarczę i uderzyła go w klatkę piersiową, zwalając go przy tym z nóg.

– Nie słuchałeś profesora Flitwicka, kiedy mówił, że zwykła tarcza nie działa na zaklęcia oparte na podstawowych żywiołach?

Ron powoli podniósł się z ziemi. Odgarnął z czoła mokre włosy i popatrzył na Harry'ego z rządzą mordu w oczach.

– Relishio!

Tym razem brunet nawet się nie trudził, żeby zablokować zaklęcie. Zrobił tylko kilka kroków w bok.

– To jest żałosne i z każdą chwilą coraz bardziej nudne. Gdybyś był godniejszym przeciwnikiem, to może nawet pobawiłbym się z tobą dłużej, a tak... – Przerwał w połowie zdania, widząc, że były przyjaciel był bliski wybuchu. – Pokażę ci, jak naprawdę powinien wyglądać pojedynek.

Z prędkością błyskawicy rzucił kilka zaklęć rozbrajających i kiedy Ron zajął się ich unikaniem, krzyknął:

– Expulso!

Weasley oderwał się od ziemi i poleciał kilka metrów do tyłu. Upadając, wypuścił z dłoni różdżkę. Próbował się podnieść, ale był tak obolały, że ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, Harry podszedł do niego, cały czas celując w niego swoją różdżką.

– Mam dla ciebie jeszcze niespodziankę. – Uśmiechnął się, choć jego oczy pozostały zimne jak lód. – Baw się dobrze! Vincubus! [4]

Z beznamiętną miną patrzył, jak na twarzy Rona pojawiło się przerażenie.

– Nie, błagam, zabierz je ode mnie! – krzyczał, próbując odgonić pająki, które tylko on widział.

– Jesteś okrutny – powiedział Draco, podchodząc do niego. Spoglądając na krzyczącego Wesleya, jego twarz była bez wyrazu. Nie lubił rudzielca, jednak obawiał się, że tym razem Harry przesadził. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale przerażało go to, co właśnie zrobił.

– Masz rację – odezwał się nagle Harry. – Zaczynam zachowywać się jak ci, których nienawidzę – powiedział i rzucił odpowiednie przeciwzaklęcie. Ron odetchnął z ulgą, a chwilę potem stracił przytomność. – Abigo Coactum! [5]

O ile Harry żałował, jakim zaklęciem potraktował wcześniej byłego przyjaciela, o tyle teraz nie miał absolutnie żadnych wyrzutów sumienia. Klątwa, którą rzucił, była czarnomagiczna, ale nie powodowała żadnych poważnych obrażeń.

– Czy ty właśnie użyłeś czarnej magii? – zapytał z niedowierzaniem Malfoy. – Złoty Chłopiec Gryffindoru?

– I co z tego?

Draco wzruszył ramionami.

– Nic. Po prostu jestem zaskoczony.

– Jeśli mam kiedyś pokonać Voldemorta, to muszę się znać na czarnej magii.

– No tak, racja.

Nie wiedział, co innego mógłby powiedzieć, bo w zasadzie nie wiedział, co myśleć o sytuacji, która przed chwilą miała miejsce. Z jednej strony podziwiał Harry'ego, bo w czasie walki doskonale nad sobą panował, ale z drugiej przerażała go świadomość, że nie musiał posunąć się do użycia zaklęć niewybaczalnych, aby jego przeciwnik błagał go o litość.

Ciekawe, ile osób widziało go w prawdziwej walce – pomyślał. Uważał, że pojedynek był imponujący, zwłaszcza jego końcówka. Harry nie zachowywał się impulsywnie, a każda jego decyzja wydawała się dokładnie przemyślana. Rzucając zaklęcia, nie wyglądał na nieporadnego i słabego, przez co Draco nie mógł się nadziwić, jak bardzo pomylił się w jego ocenie. Trochę już znał Gryfona, ale dopiero teraz zrozumiał, dlaczego wszyscy uważali, że to właśnie on może pokonać Czarnego Pana.

Jego dalsze przemyślenia przerwały czyjeś pokrzykiwania. Minęło kilka sekund, nim zorientował się, czyj to był głos.

– Weasley, kretynie, gdzie jesteś?! – Pansy pojawiła się w jego polu widzenia i mimo że rozglądała się na boki, nie zauważyła ani jego, ani Harry'ego. – Jak długo będę musiała cię szukać?! Ty...! – zamilkła, dostrzegając nieprzytomnego Rona.

– Mam nadzieję, że mi to wybaczysz – powiedział Draco, celując w nią różdżką. Pansy spojrzała na niego z zaskoczeniem, ale zanim zdążyła otworzyć usta, oberwała oszałamiaczem i upadła na ziemię. – Para mniej.

---

[1] Sequor Inimicus (łac. sequi, sequor - śledzić, inimicus - wróg, nieprzyjaciel; zaklęcie mojego autorstwa) -   zaklęcie tropiące.

[2] Conectos (łac. conecto, conectere – łączyć, połączyć; os – kość; zaklęcie mojego autorstwa) – zaklęcie leczące złamania.

[3] Aqua Pugnus (łac. aqua – woda, pugnus – pięść; zaklęcie mojego autorstwa) – zaklęcie ofensywne, polegające na tym, że przeciwnik zostaje zaatakowany strumieniem wody, kształtem przypominającym ludzką pięść.

[4] Vincubus (łac. video, videre – widzieć, zobaczyć, dostrzegać, incubus – zmora, koszmar, mara; zaklęcie mojego autorstwa) – zaklęcie iluzji; ofiara widzi to, czego najbardziej się boi.

[5] Abigo Coactum (łac. abigo, abigere – kraść, coactum – energia, moc; zaklęcie mojego autorstwa) – klątwa czarnomagiczna, polegająca na tym, że rzucający czar wysysa z ofiary jej energię i sam ją pochłania. Klątwa ta nie może jednak spowodować śmierci ani żadnych trwałych obrażeń.