ROZDZIAŁ XXXII

Moi drodzy! 

Po prawie półrocznej przerwie wracam (wreszcie!) z kolejnym rozdziałem. Wolałbym kolejny raz się nie usprawiedliwiać, ale myślę, że zasługujecie na chociaż parę słów wyjaśnienia. Na początku roku nie miałem czasu zajmować się blogiem, bo skupiłem się na swoich studiach (sesja zimowa). Potem, kiedy chciałem popracować nad rozdziałem, najzwyczajniej w świecie nie miałem weny. Do niedawna takie wytłumaczenie brzmiało dla mnie śmiesznie, ale gdy w ciągu tygodnia nie byłem w stanie poprawić nawet jednej strony, zrozumiałem, że nie ma w tym nic zabawnego. Chcąc nie chcąc, musiałem zrobić sobie przerwę. Nie widzę sensu w pisaniu na siłę, bo rezultaty nie będą zadowalające ani dla mnie, ani tym bardziej dla Was. Do tego wszystkiego doszło jeszcze parę innych czynników. A ponieważ nie są one związane wyłącznie ze mną, nie czuję się upoważniony, żeby o nich pisać.

Rozdział został sprawdzony, ale jeśli dostrzeżecie jakieś błędy, przymknijcie na nie oczy. Przed chwilą skończyłem wprowadzać poprawki, a że jest późno i jestem półprzytomny, mogłem przegapić nawet poważne uchybienia.

BETA: Seya (dziękuję!)

* * *

Gdy trafiona zaklęciem Pansy upadła na ziemię, Harry zamarł w całkowitym bezruchu. Jego reakcja nie była wywołana szokiem czy paraliżującym strachem, tylko irracjonalną myślą, że Ślizgonka była martwa, podobnie jak Ron, którego bezwładne ciało leżało zaledwie kilka kroków dalej.

– No dobra, co teraz? – zapytał cicho, jakby się bał, że głos odmówi mu posłuszeństwa. – Chociaż wiem, że nic im nie jest, czuję się jakoś... dziwnie – dodał, woląc nie wspominać o przekonaniu, które chwilę wcześniej przemknęło mu przez głowę i które wzięło się nie wiadomo skąd.

Draco wzruszył jedynie ramionami, bo on także nie wiedział, co zrobić z Ronem i Pansy. Mieli ich od tak zostawić, czy powinni poczekać, aż któryś z nauczycieli zabierze ich do szkoły?

Niemal w tym samym czasie rozległ się głośny trzask i obok niego zmaterializowały się dwa skrzaty domowe. Podniosły z ziemi nieprzytomnych uczniów i zniknęły z nimi tak szybko, jak się pojawiły. Harry i Draco spojrzeli na siebie z mieszanką niedowierzania i rozbawienia.

– Powinniśmy to przewidzieć – stwierdził Gryfon.

– Może, ale jakie to ma teraz znaczenie? Najważniejsze, że nie musimy dłużej zajmować się tą sprawą.

Ponieważ problem rozwiązał się sam, chłopcy mogli wrócić do zajęć, które wykonywali przed pojawieniem się Rona. Harry dokończył rzucać zaklęcia ochronne, Draco natomiast przyniósł więcej suchych gałęzi i ułożył je w zgrabny stos tuż obok wejścia do namiotu. Wkrótce potem rozniecił ogień i dbał o to, by nie przygasł ani na chwilę.

Gdy na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy, a mrok stopniowo zacieśniał krąg wokół namiotu i płonącego ogniska, chłopcy z ożywieniem rozmawiali o quidditchu. Mimo trudności, którym musieli stawić czoła, humory im dopisywały, więc nie chcieli dyskutować o niczym, co miało jakikolwiek związek z testem. W międzyczasie jedli kolację, na którą składało się czerstwe pieczywo i plastry suszonego mięsa.

Po spożyciu niezbyt pożywnego posiłku Harry i Draco ugasili ognisko, a potem weszli do namiotu i tak jak poprzedniego dnia wyczarowali dla siebie materace do spania. Wiedząc już, że zaklęcia ochronne działały bez zarzutów, nie zamierzali wystawiać nocą warty; woleli się porządnie wyspać, by rozpocząć kolejny dzień w pełni sił.

– Ciekawe, jak radzi sobie reszta tych bezmózgowców, która niesłusznie uważa się za wspaniałych czarodziejów – zagadnął Draco, układając się wygodnie na prowizorycznym posłaniu.

Harry westchnął pod nosem, ale ostatecznie puścił tę uwagę mimo uszu i powstrzymał się od komentarza. Nie miał ani siły, ani tym bardziej ochoty, by reagować na zgryźliwości Ślizgona.

– Ciężko powiedzieć. My nie potrafiliśmy poradzić sobie z jedną akromantulą, a przecież to dopiero początek.

– Mówisz, jakbyś się bał.

– Bo się boję – przyznał bez ogródek. – Tyle że tu nie chodzi o zwykły strach.

– No to o co?

– Do niedawna myślałem, że czekają nas trudne, ale nie niebezpieczne zadania. Nie tak naprawdę – zaczął cierpliwie tłumaczyć. – Ostatnie wydarzenia uświadomiły mi jednak, że się myliłem. Nauczyciele wysoko ustawili nam poprzeczkę, więc wolę sobie nie wyobrażać, co jeszcze może się nam przytrafić.

– Przecież brałeś udział w Turnieju Trójmagicznym i...

– I co z tego? – przerwał mu Harry. – Uważasz, że turniej uodpornił mnie na stres i teraz nie mam prawa się bać?

– Myślę, że tamte doświadczenia miały na ciebie jakiś wpływ, nawet jeśli ty sam nie zdajesz sobie z tego sprawy. Ale nieważne. Chciałem tylko powiedzieć, że tym razem okoliczności są nieco inne. Nie musisz polegać wyłącznie na sobie, bo masz jeszcze mnie. Pamiętaj, tkwimy w tym bagnie razem!

Harry uśmiechnął się półgębkiem.

– I to ma mnie niby pocieszyć?

Malfoy wydał z siebie jakieś niezrozumiałe dźwięki, które w zamyśle miały być chyba groźbą, a które przypominały bardziej pijacki bełkot albo przeżuwanie naraz zbyt dużej ilości jedzenia.

– Nie obrażaj się, przecież żartowałem. Po prostu nie chcę, żebyśmy byli zbyt pewni siebie. W niczym to nam nie pomoże.

– Okej, niech będzie, że masz trochę racji. Może faktycznie liczyłem, że zadania będą prostsze i poradzimy sobie z nimi bez żadnych problemów.

– Cieszę się.

– W każdym razie zapomniałeś o najważniejszym.

– To znaczy?

Draco uśmiechnął się z zadowoleniem.

– W końcu dokopałeś Weasleyowi!

– A ty Pansy.

– Cóż, miała pecha.

Harry nie odpowiedział, zamiast tego głośno ziewnął, w żaden sposób nie próbując ukryć swojego zmęczenia.

– Chyba czas trochę się przespać, co? – powiedział Draco. Przekręcił się na obok, odwracając się do Harry'ego plecami. – Dobranoc.

– Dobranoc.

* * *

Nie wystawiwszy na noc warty, chłopcy w spokoju przespali kilka godzin, dzięki czemu następnego dnia obudzili się z odnowionym zapasem energii i pokaźną dawką optymizmu. Harry co prawda nadal odczuwał ból w nodze, ale nie był on na tyle dotkliwy, by należało się nim przejmować. Wiedział, że jego zaklęcie zadziałało poprawnie, więc delikatne mrowienie w lekko zdrętwiałej kończynie nie było niczym nadzwyczajnym, co więcej, niedługo powinno całkowicie ustąpić.

Mając pewność, że zraniona noga nie utrudni mu kontynuowania testu, Harry poczuł ulgę. Nie chciał odpaść na tak wczesnym etapie, tym bardziej, że dopiero zaczął się rozkręcać. Pojedynek, który stoczył poprzedniego dnia, nie był dla niego szczególnie satysfakcjonujący, nawet jeśli dzięki niemu odegrał się na Ronie i zapisał na swoim koncie kilka dodatkowych punktów.

Po odświeżeniu się przed dalszą podróżą chłopcy złożyli namiot i spakowali go do plecaka, a potem pochylili się nad mapą, by sprawdzić, w jakim kierunku powinni się udać. W tym momencie zdali sobie sprawę, że ucieczka przed akromantulą kosztowała ich więcej, niż się spodziewali – zboczyli z wyznaczonej na początku testu trasy i teraz musieli nadrobić stracony dystans. Jakby tego było mało, pogoda znacznie się pogorszyła; na niebie pojawiły się gęste chmury i zaczął padać deszcz. Z minuty na minutę przybierał na intensywności, aż w końcu zamienił się w prawdziwą ulewę.

Harry i Draco popatrzyli na siebie z bezsilnością. Mimo wszystko zgodnie uznali, że nie będą czekać na poprawę aury. Zamiast tego wyczarowali dla siebie płaszcze przeciwdeszczowe, a potem ruszyli w dalszą drogę.

Przez kilka kolejnych godzin, pomimo niesprzyjającej pogody, udało im się przebyć kilkanaście kilometrów. Być może szczęście ponownie się do nich uśmiechnęło, bo w oddali widzieli już wierzchołki gór, a jedyną przeszkodą, z jaką musieli się dotąd zmierzyć, był niegroźny bogin.

– Jak tam noga? – zapytał Draco, przerywając ciszę, która powoli stawała się dla niego krępująca. – Wszystko w porządku?

– A od kiedy to martwisz się moim zdrowiem?

Malfoy prychnął i odwrócił głowę, udając, że wypatrywał potencjalnych oznak grożącego im niebezpieczeństwa.

– Chciałem tylko zagaić rozmowę – powiedział nieco urażonym tonem. – I nie myśl sobie, że przejmuję się twoim stanem! Zależało mi jedynie na tym, by sprawdzić, czy jest sens dalej się męczyć. Bo jeśli ty zaczniesz niedomagać, ja także nie ukończę tego przeklętego testu!

Harry próbował zachować nieprzenikniony wyraz twarzy, ale nie było to wcale takie łatwe. Iskierki rozbawienia w oczach zdradzały jego prawdziwe emocje.

– To dobrze, bo już się bałem, że coś z tobą nie tak.

– Więc... jak tam noga?

Harry otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz właśnie wtedy usłyszał jakiś szelest. Teoretycznie nie był to wystarczający powód do obaw. Ostatnie doświadczenia nauczyły go jednak, by nie lekceważyć niczego. Nawet nic nieznaczących szczegółów. Jeśli to znowu będzie akromantula, to chyba strzelę sobie w głowę avadą – pomyślał, uważnie rozglądając się na boki.

Gdy niedługo później rosnące po ich prawej stronie zarośla zaczęły się poruszać, a dobiegające ich dźwięki stale się nasilały, postanowił nie ignorować złych przeczuć. Złapał Malfoya za ramię i zaciągnął go w kierunku pobliskich krzaków. Wiedział, że nie była to idealna kryjówka, ale na tę chwilę musiała im wystarczyć.

Ukrywszy się w gęstych zaroślach, chłopcy zamarli niczym marmurowe posągi i cierpliwe czekali na rozwój wydarzeń. Nie wiedząc, czego się spodziewać, trzymali w pogotowiu różdżki. Żaden z nich nie powiedział tego głośno, lecz mieli nadzieję, że nie będą musieli ich używać.

Jak zwykle w takich sytuacjach czas zdawał się zwolnić, praktycznie stając w miejscu. Ani Harry, ani Draco nie potrafili stwierdzić, jak długo czekali, nim spomiędzy wysokiej trawy wybiegł Teo, a zaraz za nim Mike. Chłopcy ewidentnie przed czymś uciekali, bo co chwilę spoglądali przez ramię, nie sprawdzając natomiast, czy biegnąc na oślep nie pakowali się w jeszcze gorsze tarapaty.

Gdy Teo i Mike niemal zniknęli im z oczu, hałas dobiegał ich już zewsząd, co więcej, ziemia zaczęła drżeć. Chwilę później w ich polu widzenia pojawiła się ogromna sklątka tylnowybuchowa, która wytrwale podążała śladem swoich ofiar. Zachowanie chłopaków stało się wówczas całkowicie zrozumiałe, przynajmniej dla Harry'ego, który miał nieprzyjemność walczyć z nią podczas Turnieju Trójmagicznego. Wiedział, że poza wyjątkowo paskudnymi klątwami czarnomagicznymi niewiele zaklęć mogło jej poważnie zaszkodzić. Ucieczka wydawała się najrozsądniejszym wyborem.

– Teraz przynajmniej mamy pewność, że Hagrid maczał palce w przygotowywaniu tego testu – odezwał się Harry, upewniwszy się wcześniej, że niebezpieczeństwo minęło i nie musieli dłużej ukrywać się w krzakach. – Gdy wrócimy do szkoły, muszę go spytać, czym je karmi, że osiągają takie rozmiary.

– Naprawdę cię to interesuje?

– A ciebie nie?

Draco popatrzył na niego jak na kogoś niespełna rozumu.

– Wolę pozostać w błogiej nieświadomości. Dla mnie to nienormalne, że ktoś dobrowolnie hoduje takie potwory. Im mniej wiem na ten temat, tym spokojniejszy się czuję.

Harry wzruszył ramionami.

– Jak uważasz – odpowiedział tylko. Dla niego zachowanie Hagrida nie było ani trochę szokujące. Bo czymże była hodowla sklątek tylnowybuchowych przy próbie wychowania smoka w drewnianej chacie albo przyjaźnieniu się z gigantycznym pająkiem?

* * *

Niespełna dwa dni później Harry i Draco dotarli do podnóży gór. Cieszyli się, że byli już tak blisko celu, choć z drugiej strony starali się nie popaść w przesadny optymizm. Od czasu, gdy spotkali Teodora i Mike'a, nie natknęli się na żadną parę uczniów, nie musieli także walczyć z potworami pokroju akromantul czy sklątek tylnowybuchowych. W zasadzie przeszkody, którym stawili czoła, były całkowicie niegroźne i nie wymagały od nich szczególnych umiejętności.

– Może zrobimy sobie... Aaaaa!

– Harry?

Draco odwrócił się na pięcie, ale po przyjacielu nie było ani śladu. W pierwszej chwili pomyślał, że ten tylko się zgrywał, potem doszedł jednak do wniosku, że takie zachowanie nie było w jego stylu. Wyciągnął więc różdżkę i zaczął rozglądać się dookoła, lecz nie dostrzegł niczego podejrzanego.

Po kilku minutach bezowocnych poszukiwań westchnął cicho i ze zrezygnowaniem spuścił głowę. Wtedy to dostrzegł w ziemi dziurę, którą obrastała gęsta trawa, i która była przez to niemal całkiem niewidoczna.

– No nie, błagam, tylko nie to...

* * *

Gdy Harry był małym dzieckiem, marzył o ogromnej zjeżdżali, z której mógłby korzystać o dowolnej porze dnia i nocy. Za taki prezent oddałby wtedy wszystko, co miał. Dzisiaj, kiedy jego marzenie poniekąd się spełniło, żałował, że kiedykolwiek pragnął czegoś takiego.

Zsuwając się po ubitej ziemi, czuł się jak w najgorszym koszmarze. Wąski szyb i przytłaczająca ciemność pogłębiały jego strach, lecz najgorsze i tak było oczekiwanie na to, co znajdowało się na końcu tunelu. W akcie ostatecznej desperacji próbował się czegoś chwycić, by choć trochę zmniejszyć prędkość spadania, ale skończyło się to tylko tym, że boleśnie poobcierał sobie ręce. Wiedząc już, że nie uda mu się zatrzymać, zamknął oczy i zaczął modlić się o cud. Niemal w tym samym czasie nieoczekiwana przejażdżka dobiegła końca. Nim zorientował się, że przestał czuć pod sobą twardy grunt, gruchnął o ziemię jak szmaciana lalka.

Uderzenie było tak silne, że na chwilę zabrakło mu tchu. Bolało go prawie całe ciało, ale najbardziej doskwierały mu obtarte plecy i ręce oraz lewe ramię i biodro, na które upadł. Nie miał siły się podnieść. Wiedział jednak, że czas nie działał na jego korzyść. Każda kolejna sekunda zwłoki mogła wyznaczać granicę, po przekroczeniu której nie oderwie się już od ziemi. Spróbował więc poruszyć najpierw jedną nogą, potem drugą, a kiedy w końcu mu się to udało, ostrożnie uniósł się do pozycji siedzącej. Nie odczuł przy tym większego dyskomfortu. Dało mu to nadzieję, że poza powierzchownymi ranami nie odniósł żadnych poważnych obrażeń.

Zamrugał kilkakrotnie powiekami i niemal przetarł je zakrwawionymi dłońmi. Wtedy do niego dotarło, że ciemność, która go otacza, nie była spowodowana jego problemami ze wzrokiem. Jego oczy powoli przyzwyczajały się do mroku, tak że mógł dostrzec jakieś niewyraźne kształty. Ale musiał wspomóc się magią, by swobodnie się poruszać. Sięgnął do kieszeni po różdżkę i... zamarł.

Po jego torsie i plecach spłynął zimny pot. Starał się zachować spokój, dlatego wmówił sobie, że różdżka zawieruszyła się gdzieś przy upadku, ale zaraz ją znajdzie. Nie dopuszczał do siebie myśli, że tak się nie stanie, albo, co gorsza, natrafi na jej zniszczone fragmenty.

Prowadzenie poszukiwań po omacku z oczywistych względów nie było zbyt efektywne. Na szczęście jego palce dość szybko natrafiły na upragniony kawałek drewna. Z mocno bijącym sercem wypowiedział zaklęcie. Kiedy z końca jego różdżki wystrzelił jasny promień, odruchowo zmrużył oczy, ale jednocześnie poczuł ulgę. Nie uszkodził różdżki. Dzięki niech będą Merlinowi!

Gdy przyzwyczaił się do światła, spojrzał w górę, zastanawiając się, czy uda mu się wydostać na powierzchnię tą samą drogą, którą dostał się pod ziemię. Po kilku sekundach pokręcił jednak głową, odrzucając ten pomysł. Tunel był za długi, poza tym ściana była zbyt stroma, żeby dało się po niej wspiąć. Musiał znaleźć drugie wyjście. Problem w tym, że droga w tunelu się rozwidlała. Skąd mam wiedzieć, którą z nich wybrać?!

Decyzja nie była łatwa, mimo że żaden wybór nie gwarantował sukcesu. Wszystko zależało od szczęścia, więc jakiekolwiek rozważania na ten temat były jedynie niepotrzebną stratą czasu. Na któryś wariant trzeba się było jednak zdecydować, dlatego Harry postanowił skorzystać z mugolskiej wyliczanki, która w dzieciństwie nieraz pomogła mu w chwilach niezdecydowania. Zaczął już nawet powtarzać ją sobie w myślach, ale zanim dotarł choćby do połowy, usłyszał czyjś krzyk, a kilka sekund później zobaczył upadającego na ziemię Malfoya.

– To się nazywa wejście smoka – powiedział z rozbawieniem. – Ale teraz przynajmniej wiem, dlaczego rodzice wybrali dla ciebie takie imię [1] – dodał, a potem podszedł do przyjaciela i pomógł mu wstać.

– Bardzo śmieszne – prychnął Draco, otrzepując zabrudzone ziemią spodnie. Nie wyglądał tak źle, jak Harry się czuł, więc musiał odpowiednio przygotować się do podziemnego zjazdu. – Musiałeś wpaść w tę przeklętą dziurę?!

– Że co?!

– Czego nie zrozumiałeś?!

– Przepraszam bardzo! – krzyknął Harry, czując jak rośnie w nim gniew. – Nawet nie wiesz, jak bardzo mi przykro, że masz tak niskie ambicje i nie chcesz stawić czoła kolejnym wyzwaniom!

– Przestań pajacować! To przez ciebie się tutaj znaleźliśmy, więc przynajmniej mnie nie denerwuj!

Harry zagotował się ze złości.

– A kto ci, kurwa, kazał tutaj włazić?!

– Wolałbyś, żebym zostawił cię samego?

– Jeśli masz zamiar zachowywać się jak skończony kutas, to z całą pewnością wolałbym, żebyś tak właśnie zrobił!

– Dobrze wiedzieć! – Malfoy poczerwieniał na twarzy i z trudem zapanował nad wściekłością. Już dawno nikt nie wkurzył go do tego stopnia, by miał ochotę rzucić się na niego z pięściami. – Skoczyłem za tobą w czarną dziurę, a ty tak mi się odwdzięczasz?! Jesteś totalnie beznadziejny!

– Przestań mnie oskarżać, że celowo władowałem nas w kłopoty, to okażę ci większą wdzięczność.

– Nic takiego nie powiedziałem.

– Ale to zasugerowałeś, więc na jedno wychodzi.

Po tych słowach zapadła cisza, choć napięcie pomiędzy chłopakami wciąż było wyczuwalne.

Harry odwrócił się na pięcie i odszedł na bok, Draco natomiast stał jak sparaliżowany, nie do końca rozumiejąc, co się wokół niego działo. Jeszcze niedawno cieszył się, że przy odrobinie szczęścia niedługo wróci do Hogwartu, a teraz tkwił pod ziemią i kłócił się ze swoim kompanem. Czuł się głupio, bo ich aktualne położenie nie napawało go entuzjazmem, a on tylko dokładał im zmartwień.

– Przepraszam – powiedział cicho, zapominając na chwilę o swojej dumie. – Nie powinienem był się na tobie wyżywać. Wiem, że nie zrobiłeś tego celowo, po prostu... mam już dość.

Harry spojrzał na niego z wyrzutem, ale w końcu wzruszył od niechcenia ramionami i odwrócił wzrok. Nie zamierzał komentować słów Draco, nawet jeśli ten właśnie tego oczekiwał. Dla niego temat był skończony, zresztą okoliczności wymagały, by skupił się na istotniejszych sprawach. By pomyślnie ukończyć test, musiał odzyskać pełną sprawność fizyczną.

– Eee... Harry?

– Tak?

– Co ty właściwie robisz? – zapytał Draco, nie rozumiejąc, dlaczego przyjaciel nagle usiadł na ziemi. – Nie chcę się czepiać, ale chyba zgodzisz się ze mną, że to nie jest dobry moment na przerwę.

– Masz rację – odparł bez cienia złośliwości. – Niestety muszę zająć się niektórymi ranami. Są strasznie irytujące, a ja nie zamierzam pluć sobie w brodę, że nie dałem rady czegoś zrobić, bo ciągle o nich myślałem.

Draco skinął ze zrozumieniem głową, ale nie odezwał się już ani słowem. Pozwolił przyjacielowi w spokoju doprowadzić się do porządku. Ostatnie doświadczenia nauczyły go, że nie mogą ryzykować nawet chwilową utratą koncentracji. Nie wiadomo, z czym jeszcze przyjdzie im się zmierzyć, lepiej więc, by obaj byli przygotowani na każdą ewentualność.

– A może ci pomogę?

Harry spojrzał na niego z zaskoczeniem.

– Podobno nie znasz się na uzdrawianiu.

– Z drobnymi ranami powinienem sobie poradzić.

– Eee... okej.

Harry zajął się leczeniem poranionych dłoni, Malfoy tymczasem skupił się na tych częściach ciała, których przyjaciel sam nie dałby rady obejrzeć, o uzdrowieniu już nie mówiąc. Praca szła im wyjątkowo sprawnie, bo obrażenia nie były zbyt poważne, więc nawet po najprostszych zaklęciach rany szybko i bezboleśnie się zasklepiały.

Kilka minut później było już po wszystkim. Obtarcia i skaleczenia stały się jedynie niemiłym wspomnieniem, więc chłopcy ruszyli w dalszą drogę.

Tunel, który wybrali, był na tyle wąski, że nie mogli poruszać się obok siebie. W normalnych okolicznościach taki szczegół nie miałby żadnego znaczenia, w ich sytuacji – wręcz przeciwnie. Połączenie wilgotnego i zatęchłego powietrza, śliskiego i nierównego podłoża oraz przygnębiającej ciemności skutkowało znacznym zmniejszeniem tempa ich marszu.

Droga dłużyła im się w nieskończoność, więc trudno powiedzieć, ile czasu minęło, nim ciasny korytarz zaczął się w końcu rozszerzać. Co prawda mogło to nie świadczyć wcale o zbliżaniu się do wyjścia, jednak coraz więcej szczegółów zdawało się potwierdzać nadchodzący przełom. Harry, który szedł przodem, dwukrotnie odniósł wrażenie, że poczuł na twarzy podmuch wiatru. Nie był pewien, na ile zmiana cyrkulacji powietrza była znacząca, mimo to poczuł przypływ nadziei i mimowolnie przyspieszył kroku.

– Stój – krzyknął po chwili, nagle się zatrzymując.

– Co jest?

– Woda.

– Co?

– Woda! Prawie wpadłem do wody.

Draco przecisnął się do przodu i oświetlił drogę różdżką. Ścieżka faktycznie gwałtownie skręcała, co przy nikłym świetle było praktycznie niedostrzegalne.

Harry przez chwilę milczał i tylko wpatrywał się w przyjaciela z uwagą. Kiedy jednak zrozumiał, że ten nie zamierzał się do niego odezwać, wyciągnął przed siebie różdżkę i pomyślał zaklęcie. Wyczarował jaskrawą kulę światła, która, mknąc przed siebie, ukazała im ogromne, podziemne jezioro.

– Myślałem, że znajdziemy wyjście – jęknął Draco, nie próbując nawet ukryć swojego rozczarowania.

– Może znaleźliśmy.

– Gdzie? Pod wodą? – prychnął. – Przestań się łudzić.

Harry przewrócił oczami.

– Przez środek jeziora biegnie ścieżka.

– Nie widać drugiego brzegu.

– To jedyna droga.

– Możemy zawrócić.

– Nie bądź śmieszny!

Draco założył ręce na piersiach i przybrał naburmuszoną minę, chcąc w ten sposób pokazać, że nie jest skory do kontynuowania obranej niedawno drogi. Harry nie podzielał jego niechęci, nie zamierzał więc przejmować się jego zdaniem. Zawrócenie i szukanie innej ścieżki w obawie przed tym, co ich czeka, było dla niego kompletną głupotą. Być może nauczyciele stworzyli tę pułapkę właśnie po to, by godzinami błąkali się po podziemnym labiryncie i ostatecznie popełnili katastrofalny w skutkach błąd. A ponieważ on nie zamierzał sprawdzać tej teorii na własnej skórze, bez dalszych dyskusji ruszył wzdłuż skalnej ściany.

Malfoy spojrzał na niego z mieszanką szoku i niedowierzania. Nie przewidział, że przyjaciel zlekceważy jego zdanie i zostawi go samego. Był wściekły i najchętniej potraktowałby Harry'ego jakąś paskudną klątwą. Nie miał jednak czasu skupiać się nad swoim niezadowoleniem, bo Gryfon oddalał się od niego coraz bardziej. Nie chcąc stracić go z oczu, musiał za nim podążyć.

Bieganie przy ograniczonej widoczności nie było łatwe, więc zanim Malfoy dogonił Harry'ego, ten dotarł już na środek jeziora. W oddali widać było drugi brzeg, przynajmniej Draco miał takie wrażenie, więc wszystko wskazywało na to, że tym razem jego obawy okazały się bezpodstawne.

– Potter, czekaj!

Harry zatrzymał się w pół kroku.

– Wiedziałem, że za mną pójdziesz – powiedział, uśmiechając się pod nosem. – Strach cię obleciał, co?

Draco miał zamiar odpowiedzieć z charakterystyczną dla siebie nutą drwiny, ale zanim odezwał się choćby słowem, stopa omsknęła mu się na śliskim kamieniu i z głośnym pluskiem wpadł do wody. Harry zachichotał pod nosem, nie mogąc oprzeć się pokusie. Jeszcze nie tak dawno Malfoy wściekał się na jego nieuwagę, a teraz popełnił dokładnie ten sam błąd.

Spodziewając się, że przyjaciel lada moment wypłynie na powierzchnię, wyczarował kolejną kulę światła, bo poprzednia zaczęła słabnąć, aż w końcu całkiem zgasła. Potem cierpliwie czekał.

Minęło kilkanaście sekund i nic. Harry uważnie wpatrywał się w taflę wody, ale nie widział zbliżającego się przyjaciela. Sytuacja, która początkowo go bawiła, teraz wywołała w nim niepokój. Czy Malfoy umiał pływać? Tego nie wiedział, więc, nie myśląc długo, wskoczył za nim do wody.

Jezioro było wyjątkowo czyste, mimo to Harry niewiele widział. Na szczęście los nadal mu sprzyjał, bo stosunkowo szybko wypatrzył nieprzytomnego Ślizgona, który z wolna opadał na dno. Czując, że niedługo zabraknie mu powietrza w płucach, błyskawicznie do niego podpłynął i mocno złapał go w pasie. Wysiłek wywołał w jego mięśniach ból, ale nie złamał jego ducha. Harry przebierał energicznie nogami, dopóki nie wynurzył się na powierzchnię.

Dotarcie do ścieżki okazało się niemałym wyzwaniem, tak jak wypchnięcie na nią Malfoya. Najgorsze było już jednak za nim. Draco zaczął najpierw głośno kasłać, lecz wkrótce potem powoli otworzył oczy. Harry uśmiechnął się pod nosem, czując niewyobrażalną ulgę. Chociaż nie raz wpakował się w poważne tarapaty, dopiero dzisiaj zrozumiał, czym był prawdziwy strach.

Oparł ręce o zimny kamień, marząc o tym, żeby wysuszyć ubrania i rzucić na siebie zaklęcie rozgrzewające. Próbował się podciągnąć, ale zanim wdrapał się z powrotem na ścieżkę, coś złapało go za kostkę. Ponownie znalazł się pod wodą, problem w tym, że nie wziął przedtem głębokiego oddechu. W panice zaczął się gwałtownie szarpać, ostatkiem sił walcząc o wolność.

Starcie trwało maksymalnie kilkanaście sekund, ale dla Harry'ego zdawało się ciągnąć godzinami. Ostatecznie udało mu się wyrwać nogę z mocnego uścisku i wypłynąć na powierzchnię. Pomimo zmęczenia szybko wdrapał się na ścieżkę i legł niczym trafiony klątwą. Oddychał przy tym ociężale, jakby właśnie przebiegł maraton, ale kiedy zrozumiał, że nadal groziło im niebezpieczeństwo, gwałtownie zerwał się do siadu. Zamierzał zapytać Draco, czy da radę iść sam, lecz żadne słowo nie zdołało przecisnąć się przez jego zaciśnięte struny głosowe. Zamurowało go, bo dostrzegł, że tafla wody nie była już gładka; przypominała raczej wzburzone podczas sztormu morze.

Jeśli Harry myślał, że gorzej już nie będzie, to próbował tylko oszukać samego siebie. Gdziekolwiek nie spojrzał, widział wynurzające się z wody zniekształcone ludzkie ciała. Czuł się jak w najgorszym koszmarze; przełknął nerwowo ślinę i mimowolnie zaczął się cofać. Zrobił może dwa kroki, nim z czymś się zderzył. Odwrócił się i krzyknął. Stał oko w oko z inferiusem.

Zaskoczony rozwojem wypadków zapomniał, że był czarodziejem i trzymał w ręku różdżkę. Obudził się w nim instynkt przetrwania, dlatego zareagował bez namysłu – wziął potężny zamach i uderzył inferiusa w twarz, a przynajmniej w coś, co kiedyś nią było.

– Uciekaj – krzyknął do Malfoya, wykorzystując chwilę spokoju. Ślizgon stał jednak jak sparaliżowany, wpatrując się przed siebie wytrzeszczonymi ze strachu oczami. – Draco, szybko!

Chciał podbiec do przyjaciela i wyciągnąć go z tego piekła, ale nie miał takiej możliwości. Krzyknął, bo na ramieniu poczuł mokrą i lodowatą dłoń inferiusa. Tym razem był na to w miarę przygotowany i zachował się jak przystało na prawdziwego czarodzieja. Rzucił zaklęcie tnące, a ponieważ włożył w nie całą swoją magiczną moc, głowa inferiusa odpadła od jego torsu i leniwie potoczyła się w stronę wody. Reszta ciała rozpadła się zaś na kawałki.

Harry rozejrzał się wokół siebie i poczuł, jak włoski na ramionach stają mu dęba, a po plecach spływają strużki zimnego potu. Nie dość, że inferiusy odcięły im drogę ucieczki, to na dodatek odseparowały ich od siebie. Jakby tego było mało, Malfoy nadal nie był w stanie się ruszyć, a krąg ożywionych zwłok nieustannie się wokół niego zacieśniał.

– Kurwa, Draco, rusz się wreszcie! – wrzasnął, w międzyczasie zastanawiając się, co wiedział o inferiusach.

Jak przez mgłę pamiętał fragmenty podręcznika do obrony przed czarną magią. Nie potrafił przypomnieć sobie ani jednej informacji, która mogłaby mu się w tej chwili przydać. Musiał coś szybko wymyślić, ale w takich warunkach nie było to proste. Walka stawała się coraz intensywniejsza, więc nie miał nawet czasu przemyśleć wypowiadanych zaklęć. Rzucał po kolei wszystkie czary ofensywne, jakich kiedykolwiek się nauczył, lecz niektóre z nich nie działały prawidłowo.

Sytuacja wciąż się pogarszała, stopniowo odbierając mu resztki nadziei. Jednak w chwili, gdy pomyślał, że nadszedł ich koniec, Draco ocknął się z letargu. Nagłe ożywienie przyjaciela dodało mu sił i w jakiś sposób naprowadziło go na pewną myśl – jezioro nie znalazło się pod ziemią przypadkowo. Jeśli miał rację i jego tok rozumowania był właściwy, to inferiusy lubiły wilgoć i ciemność, a nie znosiły ciepła i światła.

Znał zaklęcie, które za jednym zamachem rozwiązałoby ich problem, było ono jednak dosyć złożone i wymagało od niego niemałego skupienia. Nie miał odpowiednich warunków, by je rzucić, co nie znaczy, że nie zamierzał w ogóle spróbować. Musiał najpierw zapewnić sobie chwilę wytchnienia, dlatego z wyjątkową zawziętością zaczął przebijać się w stronę Malfoya. Kiedy mu się to udało, wyobraził sobie, że jego krew wrze, a całe ciało płonie. Czując kumulującą się wewnątrz niego magię, z niebywałą jak na niego mocą w głosie krzyknął:

– Invoco exustio! [2]

Gdy wypowiedział inkantację, z jego różdżki buchnął strumień ognia, który wedle jego woli powoli uformował się w pierścienie ochronne wokół niego i Draco. Inferiusy najpierw zatrzymały się raptownie, a potem zareagowały dokładnie tak, jak tego oczekiwał – uciekły z powrotem do wody.

Harry uśmiechnął się z ulgą i złapał Malfoya za ramię. Delikatnie je ścisnął, dając mu w ten sposób znak, by się ruszył. Ślizgon zrozumiał aluzję, bo skinął głową i zaczął iść w stronę brzegu. Co chwilę oglądał się jednak za siebie, więc i Harry nie oparł się pokusie, żeby nie zerknąć nerwowo za plecy.

Pomimo ciągle towarzyszącego lęku chłopcy bezpiecznie przeprawili się przez jezioro. Inferiusy nie próbowały ich już więcej niepokoić, bo Harry skrupulatnie podtrzymywał zaklęcie. Z tego też powodu kazał Malfoyowi iść przodem i dopiero kiedy ten spełnił jego polecenie, on również przecisnął się przez przejście w skałach.

Tunel, którym szli, był tak samo wąski jak ten poprzedni. Przygotowani na to, że czeka ich kolejna wielogodzinna wędrówka, z zaskoczeniem przyjęli fakt, że tym razem droga była krótka.

Po dotarciu do małej groty pozwolili sobie na krótką przerwę. Draco osunął się po ścianie, czując, że dopiero teraz jego ciało stopniowo się rozluźnia. Harry dostrzegł błogi wyraz na jego twarzy, więc puścił do niego oczko i szeroko się uśmiechnął. Niemal w tym samym czasie stało się coś nieoczekiwanego – rozległ się dziwny dźwięk, który do złudzenia przypominał kliknięcie towarzyszące zamykanemu zamkowi.

Chłopcy momentalnie przyjęli pozycje do walki, ale nic więcej się nie wydarzyło. Bez słowa rzucili mocniejsze zaklęcia światła, dzięki czemu mogli dokładnie przyjrzeć się grocie i otaczającym ich ścianom.

– No to są chyba, kurwa, jakieś żarty! – krzyknął Harry.

Wyjście zniknęło.

* * *

Minerva rozparła się wygodnie na krześle i powoli sączyła ziołową herbatę. Obserwowała właśnie, jak Seamus Finnigan i Milicenta Bulstrode rozłożyli namiot i zbierali drwa na ognisko. Ponieważ w ich pobliżu nie zainstalowano żadnej pułapki, postanowiła sprawdzić, jak radzą sobie inne pary. Widząc Harry'ego walczącego z inferiusami, zachłysnęła się herbatą.

Profesor Flitwick z uśmiechem poklepał ją po plecach, nie zainteresował się jednak tym, co ją tak zaskoczyło. Jego zachowanie, choć umotywowane dobrymi intencjami, doprowadziło jedynie do tego, że zdenerwowała się jeszcze bardziej.

– Severusie, byłbyś łaskawy mi wytłumaczyć, co to ma znaczyć?! – zapytała wzburzona. Wiedziała, że to on zajmował się przygotowaniem groty i wszelkich podziemnych przeszkód, dlatego nie mogła zrozumieć, jak mógł zachować się tak głupio i stworzyć coś tak niebezpiecznego.

Snape niechętnie odwrócił się w jej stronę i lekceważąco zerknął na parę, której pilnowała.

– To Potter.

– Naprawdę?! – parsknęła ze złością, siłą woli powstrzymując się przed zbluzganiem przyjaciela. – A możesz mi powiedzieć, dlaczego walczy z inferiusami?

– Z kim?

– Severusie!

– To nie są inferiusy.

– Przecież wiem, co widzę! Nie rób ze mnie idiotki!

Usta Snape'a wygięły się w szyderczym uśmiechu.

– Nie muszę – odpowiedział chłodno. – Doskonale mnie w tym wyręczasz.

Minerva wciągnęła głośno powietrze, a na jej twarzy pojawiły się rumieńce zdenerwowania.

– To nie są inferiusy – powtórzył Snape. – Naprawdę myślisz, że Dumbledore pozwoliłby na coś takiego? I kto niby miałby je stworzyć? Zapomniałaś, czym są i jak powstają? – Wzrok McGonagall złagodniał. – Te inferiusy to wynik połączenia silnego zaklęcia iluzji z kilkoma czarami transmutacyjnymi. Zapewniam cię, że nie ma w nich ani grama czarnej magii. Możesz więc być spokojna o swojego... ucznia.

* * *

Harry był w mentalnej rozsypce. Nie potrafił zapanować nad swoim ciałem i ogarniającym go pesymizmem. Od kilku minut chodził wzdłuż ścian, nie mogąc uwierzyć, że znalazł się w pomieszczeniu bez wyjścia. Przecież niedawno były tu drzwi! – krzyczał w myślach, w międzyczasie szukając nawet najmniejszej szczeliny, która pomogłaby im wydostać się z tej pułapki.

– Uspokój się – powiedział Draco, wszelkimi siłami starając się zachować spokój. Nawet jeśli zachowanie Harry'ego doprowadzało go do białej gorączki, nie miał prawa go krytykować. Niedawno sam nie poradził sobie z emocjami i dał się sparaliżować strachowi.

Harry go nie posłuchał. Nadal szukał wyjścia, choć podświadomie zdawał sobie sprawę, że niczego nie znajdzie. Sfrustrowany kolejnym niepowodzeniem zatrzymał się raptownie i dał upust swoim emocjom.

– I co?! Zapędzili nas do jakiejś pieprzonej jaskini bez wyjścia?

Draco miał dość. Podszedł do Harry'ego i złapał go za rękę. Jego uścisk był mocny, ale nie wrogi.

– Nie dramatyzuj.

– Nie dramatyzuj?

– Właśnie tak. Uspokój się i zacznij myśleć racjonalnie.

Harry parsknął z oburzenia i energicznym szarpnięciem wyrwał dłoń z jego uścisku.

– Nie zauważyłeś, że jesteśmy zamknięci?!

Draco miał ochotę przewrócić oczami, wiedział jednak, że takim zachowaniem wkurzyłby Harry'ego jeszcze bardziej.

– Zauważyłem. Nie jestem ślepy.

– I mimo to jesteś spokojny?

– Na Merlina, Harry, pomyśl przez chwilę! – odparł, mimowolnie podnosząc głos. – Gdybyśmy faktycznie nie mieli szans się stąd wydostać, nauczyciele już dawno by nam pomogli.

Choć argument Ślizgona był nie do podważenia, Harry zdawał się być zbyt roztrzęsiony po niedawnej walce, żeby zgodzić się z logiką takiego rozumowania. W ogóle zachowywał się jak nie on. Jakby stracił resztki zdrowego rozsądku.

– Dobrze się bawicie?! – krzyknął nieoczekiwanie. Jego głos drżał, a on sam wyglądał, jakby był bliski płaczu. – To chore, co robicie! Na jaki poroniony pomysł jeszcze wpadliście?!

– Harry!

– Może jeszcze ściągniecie tu śmierciożerców i...

TRZASK!

Harry zamrugał szybko powiekami i z niedowierzaniem dotknął zaczerwienionego policzka.

– Dlaczego to zrobiłeś?

– Bo ci kompletnie odbiło! – wrzasnął Draco, nie wierząc, że musiał tłumaczyć coś tak oczywistego. – Jesteś Harrym Potterem, a nie jakąś pieprzoną Puchonką, która boi się własnego cienia!

– To i tak nie daje ci prawa, żeby mnie bić!

– A co innego miałem zrobić, skoro przestałeś nad sobą panować?!

Harry otworzył usta, by odpowiedzieć, ale zabrakło mu słów. Dopiero teraz tak naprawdę dotarło do niego, co przed chwilą wyczyniał, więc odwrócił się od Draco i odszedł na bok. Już sam nie wiedział, co wprawiało go w większe zażenowanie – świadomość, że zachowywał się jak świr, czy fakt, że popadł w histerię na oczach Draco, Snape'a i innych nauczycieli.

Przez kilka minut panowała niczym niezmącona cisza. Chłopcy pogrążyli się we własnych myślach i nie czuli potrzeby, by ze sobą rozmawiać. Sytuacja uległa zmianie, gdy zmieniły się okoliczności.

– Może już wystarczy tego samobiczowania się, co? – powiedział Malfoy, widząc, że Harry nadal miał do siebie żal i przez to nie dostrzegał tego, co się wokół nich działo. – Nie uważasz, że najwyższy czas wziąć się w garść?

– No dobra, masz rację. Powiedz tylko, co twoim zdaniem powinniśmy zrobić? Jak się stąd wydostaniemy?

– Nie wiem, ale przeczuwam, że znajdziemy odpowiedź w wiadomości.

Harry odwrócił się w jego stronę i popatrzył na niego z niezrozumieniem.

– O czym ty bredzisz?

– O tym.

Harry podążył wzrokiem za spojrzeniem Ślizgona i przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć. Na ziemi, w pobliżu miejsca, gdzie wcześniej znajdowało się wyjście, leżała kremowa koperta.

– Dlaczego dopiero teraz mi ją pokazałeś?!

Draco nie miał zamiaru wdawać się w kolejne słowne utarczki z Harrym, więc dla świętego spokoju w ogóle się nie odezwał. Gryfonowi najwidoczniej to jednak zupełnie nie przeszkadzało, bo od razu podszedł do koperty. Rozerwał woskową pieczęć i przeczytał na głos zapisaną na pergaminie wiadomość:

Wędrowcze, dotarłeś do Groty Wiedzy. Przed Tobą kolejne zadanie; z jednej strony subtelne, z drugiej – wyjątkowo skomplikowane. Jeśli mu podołasz, odnajdziesz wyjście. Ale pamiętaj – jeśli się pomylisz, zostaniesz tu na zawsze!

Tym razem Harry zachował całkowity spokój i nie pozwolił strachowi nawet na moment zawładnąć swoim ciałem. Niby nadal nie wiedział, co będzie musiał zrobić, ale w zasadzie aż tak bardzo się tym nie martwił. Doskonale zdawał sobie sprawę, że ewentualny błąd nie będzie skutkować wieczną niewolą. To było niemożliwe, by nauczyciele od tak ich tutaj zostawili, ciekawe więc, czy ktokolwiek był na tyle głupi, żeby się na to nabrać. No tak, ja sam – pomyślał.

– I co? – zagadnął go Draco. – Warto było tak panikować?

Harry nieznacznie się zarumienił, bo czuł, że przyjaciel właściwie odgadł jego myśli i z premedytacją wypominał mu jego zachowanie.

– Wciąż nie wiemy, co nas czeka.

– Przynajmniej nie histeryzuję.

– A ja tak? – warknął z irytacją. – Zresztą nieważne! Myśl sobie co chcesz, mam to w nosie. Tylko nie zapominaj, że to ja walczyłem z inferiusami i uratowałem ci dupę, a nie odwrotnie!

Draco uniósł ręce w geście kapitulacji i nic więcej nie powiedział.

Kilka minut później pośrodku groty znikąd pojawiły się dwa stoliki, co dla Harry'ego było pierwszą oznaką nadchodzącej katastrofy. Starał się myśleć pozytywnie, ale kiedy dostrzegł mosiężną wagę, cynowy kociołek i słoje ze składnikami do eliksirów, jego opanowanie legło w gruzach.

Nie wierzył, że miał takiego pecha. Niemal od dziecka zmagał się z różnymi problemami i za każdym razem, kiedy myślał, że gorzej już być nie może, los bezczelnie sobie z niego drwił. Dlaczego choć raz nie mógł mieć szczęścia? Dlaczego po walce z ożywionymi trupami musiał trafić na zadanie wymyślone przez Snape'a?

– Patrz, kolejna wiadomość – odezwał się nagle, dostrzegając leżący na stole kawałek pergaminu.

– Czytaj.

Wędrowcze, na stołach znajdują się składniki niezbędne do uwarzenia dwóch różnych eliksirów. Razem ze swoim partnerem musicie odgadnąć, w skład jakich mikstur wchodzą, a potem je poprawnie przygotować. Macie nieograniczoną ilość czasu, nie wolno Wam jednak konsultować się ze sobą!

– Na Merlina, cóż za ulga! – zironizował Harry, ze złością zgniatając kartkę i rzucając ją za siebie. – Nic trudnego, prawda? Przecież mam w głowie cały podręcznik do eliksirów, ba, nawet nie jeden, więc nie będę mieć absolutnie żadnych problemów z uwarzeniem jakiejkolwiek mikstury!

Draco, który nigdy nie miał problemów z przedmiotem nauczanym przez Snape'a, zaśmiał się pod nosem i na chwilę przestał przyglądać się stojącym na jego stole składnikom. Zamiast tego odwrócił się w stronę Harry'ego i popatrzył na niego z politowaniem.

– Znowu to robisz...

Harry wziął głęboki wdech, lecz w niczym mu to nie pomogło i wciąż był niespokojny.

– Wiem...

– Więc weź się w garść!

– Masz rację – przyznał z niechęcią. – Powinienem sobie poradzić, nawet z eliksirem – dodał, a potem, uświadomiwszy sobie, co powiedział, wybuchnął głośnym śmiechem. – Potter, jesteś głupszy, niż sądziłem! – zaczął przedrzeźniać Snape'a. – Jak śmiesz się tak do mnie odzywać, Potter?! – zachichotał. – Puszysz się zupełnie jak ojciec!

Draco z hukiem odstawił słoik z poszatkowaną pokrzywą. Czuł się rozdarty. Sam nie wiedział, czy bliżej mu było do śmiechu, czy do schowania się pod stołem i unikania przyjaciela.

– Zaczynasz mnie przerażać. Początkowo sądziłem, że tylko się zgrywasz, ale teraz naprawdę nie wiem, czy nie powinni zamknąć cię w pokoju bez klamek.

– Myślę, że znalazłoby się parę osób, które nie miałyby nic przeciwko temu.

– Harry, błagam...

– Och, daj spokój! – westchnął. – Jeszcze się nie uspokoiłem po ostatniej walce, a teraz dowiedziałem się, że muszę zrobić coś, w czym jestem totalnie beznadziejny! To chyba normalne, że humorem próbuję rozładować napięcie.

– Dla mnie to brzmiało tak, jakbyś chciał się zdołować, a nie poprawić sobie nastrój.

– Po prostu znam swoje możliwości.

– A ja myślę, że z jakichś urojonych powodów próbujesz zgrywać niedorajdę. – Harry przewrócił oczami i chciał coś powiedzieć, jednak Malfoy nie skończył jeszcze swojego wywodu. – Okej, kolejnym Mistrzem Eliksirów raczej nie zostaniesz, ale gdybyś był zupełnym beztalenciem, to nie zdałbyś SUM–ów i nie dostałbyś się na zajęcia z eliksirów dla zaawansowanych!

Harry milczał.

– Dotarło? To do roboty!

Malfoy rozniecił pod swoim kociołkiem ogień i zaczął kroić korzenie mandragory, Harry natomiast stał w miejscu, jakby diabelskie sidła oplotły mu nogi. Minęło kilka minut, nim podszedł do stołu i dokładnie obejrzał przygotowane dla niego składniki. Nie rozpoznał kilku z nich, ale starał się tym na razie nie przejmować. Zamierzał udowodnić Snape'owi, że wystarczy nie dyszeć mu nad karkiem, by nawet on, Harry Potter, był w stanie uwarzyć zdatny do spożycia eliksir.

Gdy niedługo później Draco zagotował wodę i dodał do niej nalewkę z tymianku, Harry nie posunął się ze swoją pracą nawet o krok. Nie miał zielonego pojęcia, co robić, postanowił więc posegregować słoiki według właściwości przechowywanych w nich ingrediencji. Dzięki temu zauważył, że oprócz składników, które występowały w niemal co drugim eliksirze, miał do czynienia z substancjami trującymi, ale także uspokajającymi czy poprawiającymi koncentrację.

Podrapał się po głowie i westchnął z bezsilności. Odgadywanie eliksiru na podstawie jego składu nie było ani proste, ani tym bardziej przyjemne. Może nie miałby z tym tyle problemów, gdyby uczył się ich systematycznie od pierwszej klasy. Było to jednak czysto teoretyczne gdybanie, które w niczym mu nie pomagało. Zamiast zamartwiać się impasem, postanowił zaryzykować i odgadnąć rozwiązanie drogą eliminacji.

Miał trzy pomysły: trucizna, eliksir uspokajający albo usypiający. A w zasadzie dwa, bo pierwszą opcję odrzucił praktycznie od razu. Trucizny nie były łatwe w przygotowaniu i choć uważał Snape'a za bezdusznego tyrana, czuł, że nauczyciel nie ryzykowałby aż tak wiele. Zaledwie kilka osób z ich klasy tak naprawdę znało się na eliksirach, więc gdyby ktoś mniej doświadczony spróbował je uwarzyć i popełniłby przy tym błąd, skutki mogłyby okazać się katastrofalne.

Eliksir uspokajający ostatecznie także skreślił z ubogiej listy pomysłów. Nie uważał, by tego rodzaju wywar wpasował się w ogólną koncepcję i właściwie dopełnił ciąg niedawnych wydarzeń. Poza tym czuł, że trujące właściwości niektórych składników miały go zmylić, a tym samym sprawić, by zapomniał, że wykorzystywano je również do mniej popularnych eliksirów. Owszem, może na siłę próbował dopasować wszystkie elementy do błędnie przyjętej hipotezy, ale miał już w głowie pewną myśl i to na niej postanowił się skupić.

Kilka minut później, przemyślawszy powtórnie wyciągnięte wnioski, Harry był niemal pewien, że powinien przygotować eliksir usypiający, znany także jako Wywar Żywej Śmierci. Eliksir ten był wyjątkowo skomplikowany, co więcej, jego przedawkowanie mogło prowadzić do śmierci. Jeśli Snape miał wymyślić trudne i stosunkowo niebezpieczne zadanie, to właśnie taki wybór perfekcyjnie do niego pasował.

Harry uśmiechnął się pod nosem, jednak jego dobry nastrój nie trwał zbyt długo. Nawet jeśli miał rację i odgadł, który eliksir musiał uwarzyć, to przecież nie pamiętał dokładnie wszystkich kroków. Mniej więcej znał przepis, bo akurat na niego wylał kiedyś atrament i potem całe popołudnie przepisywał go z podręcznika Hermiony. Przy okazji przyjaciółka opowiedziała mu wtedy o innych ciekawostkach na jego temat, a także zwróciła mu uwagę na to, by niektóre czynności wykonywał z wyjątkowym skupieniem i precyzją. Harry nigdy nie zapomniał wielogodzinnego monologu Hermiony, który wtedy niezmiernie go irytował, a który teraz mógł mu uratować skórę.

Z tą myślą Harry napełnił kociołek wodą i wziął się do pracy. Nie miał pewności, czy podoła zadaniu, ale w końcu musiał spróbować. Tym bardziej, że pracujący obok niego Malfoy na pewno na niego liczył.

Półtorej godziny później Harry, mokry od potu i parującego kociołka, dodał do eliksiru ostatni składnik. Kiedy wywar przybrał bladoróżowy odcień, a potem zrobił się przezroczysty, serce na chwilę mu stanęło, a nogi niemal ugięły się pod jego ciężarem.

– Udało się... – powiedział drżącym głosem, z niedowierzaniem przecierając rękawem wilgotne czoło. – Naprawdę mi się udało!

Draco zajrzał do jego kociołka. Jego mina nie zdradzała niczego, lecz oczy iskrzyły mu niczym żarówki. Chciał coś powiedzieć, ale nie musiał. Przejście, które ukazało się za ich plecami, było dla Harry'ego bezcenną pochwałą, której nie przebiłyby żadne słowa uznania.

* * *

– Wspaniała pogoda! – ekscytował się Harry, kiedy razem z Draco wydostali się w końcu na powierzchnię. – I to powietrze! Takie rześkie! Jak to dobrze, że nie musimy dłużej tkwić pod ziemią!

– Też się cieszę.

– Ale...?

– Ale możemy już iść? To nie czas ani miejsce na podniecanie się głupotami.

– Jezu, Malfoy, ty to umiesz zepsuć nastrój! – zaśmiał się Harry, lecz to nie wystarczyło, by ukryć ogarniającą go irytację. Najchętniej usiadłby teraz gdzieś na chwilę, byleby tylko zrobić Ślizgonowi na złość. Nie chciał jednak prowokować kolejnej kłótni, dlatego sięgnął do plecaka i wyciągnął z niego mapę. Rozłożywszy ją na ziemi, zauważył coś niepokojącego.

– To niemożliwe...

Draco westchnął.

– O co znowu chodzi?

– Mniej więcej tutaj byliśmy, zanim wpadłem do dziury. – Harry wskazał Malfoyowi odpowiednie miejsce na mapie. – A teraz jesteśmy po drugiej stronie gór!

– No i?

– Niewykluczone, że będziemy musieli tam wrócić. Nie wiemy w końcu, gdzie dokładnie znajduje się wejście do jaskini ze świstoklikami.

Draco zbladł, co przy jego i tak jasnej karnacji było nie lada wyczynem.

– Cholera, masz rację!

– Właśnie lepiej, żebym jej nie miał.

– Wiesz o co mi chodzi.

– Wiem... Kurdę, przy naszym szczęściu pewnie tak to się skończy.

– Nawet tak nie mów! – krzyknął Draco, błyskawicznie zrywając się na równe nogi. Przez chwilę wpatrywał się w Harry'ego ze złością, a potem nagle na jego twarzy pojawił się błogi wyraz. – Na Salazara, ale bym się czegoś napił... Jak wrócimy do Hogwartu, nawalę się do nieprzytomności.

Harry wytrzeszczył oczy, a potem wybuchnął głośnym śmiechem.

– Czasami nie wierzę, że jesteś Ślizgonem. – Draco sapnął z oburzenia. – Serio, powinieneś uważać na to, co mówisz – dodał, widząc dezorientację na twarzy przyjaciela. – Zapomniałeś, że nauczyciele prawdopodobnie nas słuchają? Nie wydaję mi się, żeby ucieszyły ich twoje słowa, panie prefekcie.

Malfoy zdębiał, nie mogąc uwierzyć, że popełnił tak głupi błąd. Przecież był cholernym Ślizgonem! Przebiegłość i cwaniactwo miał we krwi. Nie mógł od tak dawać się łapać na składaniu tego rodzaju deklaracji, nawet jeśli zakrapiane alkoholem imprezy Slytherinu nie były w Hogwarcie dla nikogo tajemnicą.

– Dlaczego ty o tym pomyślałeś, a ja nie?

– Po prostu już wcześniej o tym myślałem. Poza tym naprawdę uważasz, że bez powodu wydzierałem się na nauczycieli?

Draco zasępił się jeszcze bardziej.

– Szczerze mówiąc, to tak właśnie myślałem.

– Dobrze wiedzieć – odpowiedział Harry, zmuszając się do beztroskiego tonu. Nie chciał pokazać, że poczuł się urażony. – Na przyszłość pamiętaj, że nie jestem tak głupi, na jakiego wyglądam.

– Ty naprawdę jesteś tak zakompleksiony, czy tylko udajesz?

– To, co o sobie myślę, nie ma teraz znaczenia. Ważne jest to, jak postrzegają mnie inni.

– Jacy inni? Kim się przejmujesz, skoro to właśnie ty masz o sobie najgorsze zdanie?

– Naprawdę? – odparł ironicznie. – Przypomnieć ci, co o mnie kiedyś mówiłeś?

– No właśnie, kiedyś. Poza tym nigdy nie uważałem i teraz też nie uważam, że jesteś idiotą.

Harry westchnął i podrapał się po głowie. Prawdę powiedziawszy, nie wiedział, czy wierzyć Malfoyowi.

– Muszę ci coś wyjaśnić, ale jeśli nauczyciele faktycznie nas słuchają, to wolę, żeby tego nie słyszeli – powiedział, po czym wyciągnął różdżkę i rzucił wzmocnione zaklęcie wyciszające. – Niewiele osób o tym wie, ale mugole, u których mieszkałem, całym sercem nienawidzą czarodziei. Kiedy pierwszy raz pojawiłem się w Hogwarcie, wszystko było dla mnie nowe i nawet mugolaki wiedziały ode mnie więcej. Z tego powodu nie zależało mi na ocenach, bo wolałem skupić się na innych rzeczach. Jasne, lenistwo także odegrało w tym swoją rolę, ale nie miało zasadniczego znaczenia. Po jakimś czasie zrozumiałem, że ludzi interesuje przede wszystkim fakt, że pokonałem Voldemorta. Nie ja jako osoba. Nie moja wiedza. Nie mój charakter. Nie chciałem wychodzić przed szereg i teraz też nie zamierzam, co nie znaczy, że pozwolę sobą pomiatać. Nie jestem głupi, ale jeśli ktoś ma mnie szanować za coś, co zrobiłem jako niemowlę, to nie mamy ze sobą o czym rozmawiać.

– Nie sądziłem, że tak na to patrzysz.

Harry milczał.

– Ale czegoś tu nie rozumiem. Skoro chcesz, żeby ludzie szanowali cię za wiedzę i umiejętności, to dlaczego zgrywasz przeciętniaka?

– Bo łatka Chłopca, Który Przeżył nigdy nie zniknie, a niewiele osób stara się zauważyć coś poza nią.

– Takimi ludźmi nie ma sensu się przejmować. Uważam, że powinieneś dbać o dobre imię ze względu na nazwisko! No i dlatego, że Malfoyowie nie zadają się z niedouczonymi prostakami!

– Och, błagam, daj spokój...

– Nie szargaj nazwiska, które samo w sobie coś znaczy!

– Co niby?

– Potterowie to stary czarodziejski ród, którego korzenie sięgają XII wieku! [3] To twoim przodkom zawdzięcza się wynalezienie Szkiele–Wzro i Eliksiru Pieprzowego, a Ralston i Henry Potter zasiadali w Wizengamocie! [4] Naprawdę nic to dla ciebie nie znaczy?

Harry wytrzeszczył oczy.

– Skąd o tym wiesz?

– Jestem czystej krwi.

– Nie zabrzmiało to najlepiej.

– Ale taka jest prawda.

Harry pokręcił głową.

– Nieważne. Powiedziałem, co chciałem powiedzieć, więc skończmy ten temat.

– Żałuję, że nie jesteś w Slytherinie – stwierdził ze smutkiem. – Wtedy wszystko wyglądałoby inaczej.

– Tego nie wiesz.

– I właśnie tu jest największy problem.

---

[1] Przyp. łac. draco – smok.

[2] Invoco exustio! (łac. invoco, invocare – wzywać; exustio – pożar, pożoga; zaklęcie mojego autorstwa) – złożony czar, polegający na wytwarzaniu ciągłego strumienia ognia, przybierającego kształty zgodnie z wolą rzucającego zaklęcie.

[3] W tym miejscu czuję się zobowiązany wyjaśnić jedną kwestię. W jednym z pierwszych rozdziałów napisałem, że Harry jest potomkiem Godryka Gryffindora, mimo że Rowling oficjalnie zaprzeczyła, by tak w istocie było. Jak wiecie, Hogwart został zbudowany w IX lub X wieku, natomiast dzieje rodziny Potterów sięgają XII wieku. Biorąc pod uwagę tę rozbieżność w czasie, Harry nie mógł być dziedzicem Gryffindora. Przyjąłem więc, że dopiero babcia Harry'ego – Euphemia – była spokrewniona z czarownicą, która urodziła Godrykowi dziecko. Informacje na ten temat nie były powszechnie znane, stąd też niewiele osób zdawało sobie sprawę z pochodzenia Harry'ego.

[4] J.K.Rowling, The Potter Family [online]. Dostęp z: https://www.pottermore.com/writing-by-jk-rowling/the-potter-family