ROZDZIAŁ XX

Kilka następnych tygodni było dość ciężkich. Listopad dobiegał końca, a tym samym zbliżał się kolejny mecz quidditcha. Z tego powodu Harry często robił treningi, maksymalnie je utrudniając. Dla siebie i swoich zawodników wymyślał coraz bardziej skomplikowane zadania. Każdy starał się ze wszystkich sił, na nic nie narzekał, ani nie miał do Harry'ego pretensji. W końcu wszyscy chcieli wygrać.

Liczne treningi spowodowały, że Harry miał bardzo napięty plan dnia. Ciężko mu było przygotowywać się do zajęć, ale dzięki lepszej organizacji czasu, udawało mu się wykonywać wszystkie obowiązki, nie obniżając dotychczasowego poziomu.

Pierwszy grudnia przyniósł zmianę pogody. Ulewny deszcz zmienił się w okropną śnieżycę. Zamek i jego okolice pokryły się białym puchem. Wielu uczniów korzystało z okazji i organizowało sobie jakieś zabawy na dworze.

- Bardzo proszę, aby uczniowie mojego domu pozostali w klasie - powiedziała profesor McGonagall na koniec jednej ze środowych lekcji. - Jak zapewne wiecie, dzisiaj mija termin składania wniosku o podjęciu nauki nowego przedmiotu. Czy ktoś jeszcze tego nie zrobił? - zapytała.

Nikt nie podniósł ręki.

- Wspaniale. W najbliższym czasie zostaniecie powiadomieni o dalszych krokach. Mam tylko nadzieję, że przygotowaliście się już do egzaminów, ponieważ te odbędą się jeszcze przed świętami. - dodała.

Klasa zgodnie jęknęła. Tylko Hermiona zachowywała spokój, bo nie zapisała się na żaden dodatkowy przedmiot. W końcu miała do wyboru wróżbiarstwo, ale nadal uczyła go profesor Trelawney, więc nie było się nad czym zastanawiać, i mugoloznawstwo, z którego sama dobrowolnie zrezygnowała.

- Po waszej reakcji widzę, że tego nie zrobiliście. - McGonagall z niezadowoleniem pokręciła głową, wprawiając niektórych w zakłopotanie. - Na razie to wszystko, możecie już iść. Radzę tylko wziąć się w końcu do pracy!

Gryfoni zebrali swoje rzeczy i zaczęli opuszczać pomieszczenie. Harry trochę się ociągał, chcąc jeszcze porozmawiać z nauczycielką.

- O co chodzi, panie Potter? - zapytała profesor McGonagall.

- Chciałbym wycofać swój wniosek.

- Dlaczego? - Nauczycielka wyglądała na zaskoczoną. - Czy przez to, że nie przygotowałeś się do egzaminu? Spokojnie, jak zauważyłeś, nie tylko ty. - Uśmiechnęła się.

- To nie o to chodzi - odpowiedział, kręcąc głową.

- Więc o co?

- Czuję, że nie dam rady. I tak mam już dużo materiału do nauki, a oprócz tego treningi quidditcha. Nie chcę sobie dokładać pracy, żeby nie zawalić tego, co już osiągnąłem.

- No cóż, rozumiem. - Westchnęła i zaczęła zastanawiać się nad jakimś sensownym rozwiązaniem. - Jesteś pewny, że sobie nie poradzisz?

- Wolałbym nie ryzykować - odpowiedział Harry.

Profesor McGonagall nie była zadowolona z takiej decyzji. Jednak nie znalazła żadnego rozwiązania, więc musiała odpuścić.

- No dobrze. Jaki przedmiot wybrałeś?

- Antyczne Runy.

- Dobrze, wycofam twój wniosek. Jeżeli to wszystko, to chciałabym zająć się swoją pracą.

- Oczywiście i dziękuję za pomoc - powiedział Harry, po czym opuścił klasę.

* * *

Wieczorem, po kolejnym ciężkim treningu quidditcha, Harry padł na fotel obok Hermiony. Dziewczyna standardowo była otoczona stosem ksiąg i pergaminów.

- Co robisz? - zapytał, próbując zajrzeć przyjaciółce przez ramię.

- Numerologię - mruknęła, nie podnosząc głowy znad tablic i wykresów.

- Uff, to dobrze. - Odetchnął z ulgą. - Już się wystraszyłem, że zapomniałem napisać jakieś wypracowanie.

- A jak tam trening? I gdzie jest Ginny?

- Trening w porządku, jeżeli utrzymamy taką formę, to powinniśmy wygrać. - Uśmiechnął się pod nosem. Był niezwykle pewny umiejętności wszystkich zawodników, dlatego czasami pozwalał sobie na myśli, że mają zagwarantowany puchar. - Ginny bierze prysznic - dodał.

- Nie obraź się, ale ty też powinieneś.

- Spoko, nie gniewam się.

- Naprawdę, trochę śmierdzisz - dodała niepewnie i po raz pierwszy oderwała się od pracy.

- Serio? - zaśmiał się. Hermiona kiwnęła głową. - Przecież wiem... - Na chwilę zamilkł. -No co? - zapytał, dostrzegając uniesioną brew przyjaciółki. - Po prostu nie chciało mi się kąpać w szatni, skoro w pokoju mam wielką wannę.

- Skoro jest taka wielka, to idź do niej. W końcu nie może na ciebie czekać.

- Jesteś okropna - mruknął, wstając z fotela.

- Wiem i za to mnie kochasz. - Tym razem to Hermiona się uśmiechnęła, po czym wróciła do nauki. - Tylko się nie utop - dodała jeszcze.

Harry pokręcił głową, ale nie dodał już ani słowa.

* * *

Godzinę później po długiej, relaksującej kąpieli Harry opuścił łazienkę. Jak zwykle miał na sobie tylko ręcznik. Nie szukał żadnych ubrań, bo i tak niedługo miał zamiar iść spać. Wziął więc tylko czyste bokserki i od razu je na siebie włożył.

Już miał położyć się do łóżka, ale pomyślał, że przygotuje sobie strój na następny dzień. Jeśli to zrobi, to rano będzie mógł pospać parę minut dłużej. Warto było, bo czasami nawet kilkanaście sekund było prawdziwą wiecznością.

- Nareszcie wyszedłeś! - Mike wszedł do pokoju. - Już się zastanawiałem, czy Hermiona nie przewidziała najgorszego. A podobno nie ma daru przepowiadania przyszłości - dodał, śmiejąc się pod nosem.

- Skąd wiesz? - zapytał Harry, szukając czegoś w szafie.

- Kiedy wyganiała cię do łazienki, ja akurat wróciłem.

- Nie widziałeś mojej niebieskiej koszulki?

- Nie, nie widziałem.

- Poczekaj, chyba zostawiłem ją w łazience - mruknął i poszedł we wspomniane miejsce.
- Oczywiście, jak zwykle zapomniałem ją wyprać - oznajmił, gdy wrócił do sypialni.

- To tylko koszulka - stwierdził Mike

- Wiem, ale to moja ulubiona. - Przygotował sobie wszystko na następny dzień, a potem wszedł do łóżka. - Co czytasz? - zapytał, dostrzegając książkę w ręku przyjaciela.

- Mugolski kryminał.

- Ciekawy?

- Może być, chociaż czytałem lepsze.

- Pogadaj z Hermioną, może ona doradzi ci coś naprawdę dobrego.

- Masz rację. - Kiwnął głową. - Nie pomyślałem o tym.

- Co ty byś zrobił, gdyby mnie nie było?

- Wciąż byłbym normalny.

- Dzięki. - Harry postanowił tego nie komentować. - A teraz pozwolisz, że spróbuję zasnąć?

- Niech zgadnę. Jutro masz coś ważnego do zrobienia?

- No raczej, chyba mnie znasz. - Uśmiechnął się. - A tak na poważnie, to będę maltretował paru Gryfonów.

- Tylko nie mów, że pierwszoroczniaków. Chcesz poćwiczyć na nich zaklęcia?

- Zabawne. - Harry pokręcił głową, nieznacznie się uśmiechając. - Rozczaruję cię, ale nie trafiłeś.

- Jesteś sadystą, więc będziesz się na nich wyżywał psychicznie?

- Pudło.

- No dobra, poddaję się. - Mike zrobił minę, która miała świadczyć o tym, że umiera z ciekawości.

- Trening, robię po prostu trening.

- Nie wierzę, że na to nie wpadłem! - zażartował Mike.

Harry się zaśmiał. Kiedy się uspokoił, życzył przyjacielowi dobrej nocy, po czym ułożył się wygodnie i zamknął oczy. Mike wrócił do lektury.

* * *

Następnego dnia Harry ledwo zwlókł się z łóżka. Zaczął żałować, że zdecydował się na trening o tak wczesnej porze. Nie mógł się jednak wykręcić, bo drużyna obdarłaby go ze skóry, gdyby nie zjawił się na boisku. Ruszył więc ślimaczym tempem do łazienki. Wyglądał, jakby szedł na ścięcie.

Po szybkim prysznicu założył szaty do quidditcha i pognał na boisko. Zbliżając się do wyjścia z zamku, zobaczył idącego z naprzeciwka Malfoya. Chłopak wyglądał jak siedem nieszczęść – cienie pod oczami, rozczochrane włosy, wymięte ubrania. Swoją drogą ciekawe, gdzie wybierał się o tak wczesnej porze.

- Dzień dobry, Malfoy. Wyspałem się jak nigdy, a ty? - zapytał, a na jego twarzy pojawił się mściwy uśmieszek.

Ślizgon mruknął coś pod nosem, jednak Harry go nie słuchał. Szybko go minął i wybiegł na zewnątrz. Po kilku minutach dotarł na boisko. Dzisiaj postanowił zrobić najbardziej intensywny trening ze wszystkich.

- Na Merlina! - powiedział, kiedy zobaczył opłakany wygląd drużyny. - Macie miny, jakby ktoś umarł.

- Zabawne - mruknęła Ginny, po czym ziewnęła szeroko.

Harry pokręcił głową i uśmiechnął się. Sam nie wiedział czemu, ale miał dobry humor.

- Dobra, robimy truchcikiem okrążenie wokół boiska - powiedział i zaczął biec. - No dalej, nie ociągać się! - krzyknął, kiedy nikt nie ruszył się z miejsca.

Cała drużyna jęknęła, ale zaczęła wykonywać jego polecenia.

* * *

Dwie godziny później wracał do wieży. Był trochę zmęczony i obolały, bo pod koniec treningu oberwał tłuczkiem. Mimo to humor mu dopisywał i nadal był zadowolony. Nie przerażała go nawet perspektywa czekających go lekcji.

Był już na siódmym piętrze i akurat przechodził obok Pokoju Życzeń. Nie myślał o niczym konkretnym, dlatego zdziwił się, gdy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi.

Zatrzymał się i zamrugał z zaskoczenia. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się nic podobnego, dlatego z zainteresowaniem wszedł do środka.

Gdy przekroczył próg Pokoju Życzeń, stanął zamurowany. Dopiero teraz, kiedy zobaczył wyposażenie pomieszczenia, uświadomił sobie, że wiedziało o nim więcej osób, niż kiedykolwiek przypuszczał. Nie powinien być zdziwiony, ale był. Zaintrygowało go to, co mógł znaleźć w stercie tych wszystkich rupieci, dlatego rozejrzał się, zastanawiając się od czego zacząć.

- Accio podręcznik! - powiedział, kiedy wyciągnął różdżkę.

Niestety nic się nie stało. Pokój rządził się swoimi prawami, dlatego tak prymitywne zaklęcia tu nie działały. Zrezygnowany, rozpoczął ręczne poszukiwania, nie zwracając nawet uwagi, że pierwszą rzeczą, o której pomyślał, była książka.

 Przejrzał starą szafę, komodę, kilka kartonów i podejrzanie wyglądający kufer, ale nie znalazł niczego ciekawego. Trochę go to zraziło, bo liczył, że szybciej na coś trafi.

- W tym tempie niczego nie znajdę - powiedział pod nosem. Nie silił się na cichy ton, bo w końcu był sam. A przynajmniej tak myślał.

- Sfiksowałeś na tyle, żeby rozmawiać ze sobą? - Za jego plecami rozległ się czyjś głos.

- Cholera! - Harry podskoczył w miejscu. - Wystraszyłeś mnie! - Spojrzał na Malfoya jak na jakiegoś paskudnego robaka.

- Od kiedy jesteś taki drażliwy? - zapytał. Harry zignorował jego zaczepkę. - Znalazłeś to, czego szukasz?

- A co cię to obchodzi? - odpowiedział pytaniem. - I co ty tutaj robisz?

- Podejrzewam, że to samo, co ty.

- Serio? - zakpił. - Nie domyśliłbym się.

Malfoy nie odpowiedział, tylko zajął się przeszukaniem stojącej obok niego szafki. Harry postanowił zignorować niechciane towarzystwo i sam również wrócił do poszukiwań. Tym razem zainteresowała go stara szafa, która wyglądała na pochodzącą z innej epoki.

Pół godziny później nadal niczego nie znalazł, dlatego zirytowany odrzucił na bok starą torbę.

- To bez sensu! - warknął. - W ten sposób możemy tu siedzieć do usranej śmierci, a i tak wątpię, że znajdziemy coś interesującego. Zresztą nie wiem, dlaczego wciąż tu jestem - dodał pod nosem.

- Masz rację - zgodził się Malfoy.

- Słucham? - Harry odwrócił się w jego stronę i nawet nie ukrywał przy tym swojego zdziwienia. - Dobrowolnie się ze mną zgodziłeś?

- No cóż, nawet tobie zdarza się powiedzieć coś sensownego.

- Wkręcasz mnie, co nie? Jest tu gdzieś ukryta kamera? - zapytał, uważnie rozglądając się po pomieszczeniu.

Malfoy przez chwilę milczał.

- Co to jest kamera? - zadał najbardziej nurtujące go pytanie.

- Nie ważne - mruknął Harry. - Spadam stąd - dodał, po czym skierował się w stronę drzwi. Kiedy jednak nacisnął klamkę, nic się nie stało. - Co jest?

Malfoy cały czas śledził jego ruchy i teraz, widząc tę sytuację, nie mógł się powstrzymać i zaczął się śmiać. Głośno i szczerze.

- Nawet drzwi nie umiesz otworzyć? - zapytał, wciąż chichocząc.

- Jak jesteś taki mądry, to sam spróbuj - warknął Harry.

- Odsuń się! - Malfoy podszedł do niego z uśmiechem na ustach, ale kiedy nacisnął klamkę i nic się nie stało, wyraz jego twarzy uległ gwałtownej zmianie. - Alohomora! - mruknął, celując różdżką w stronę drzwi. Szarpnął parę razy za klamkę, ale nic to nie dało.

- Nie warto. Przed chwilą też próbowałem.

- Czyli co? Jesteśmy uwięzieni? - zapytał Draco.

- Na to wygląda.

- Świetnie! - warknął, kopiąc pobliskie pudło. Harry wytrzeszczył oczy. Jeszcze chyba nie widział kogoś, kto zdenerwowałby się z tak błahego powodu. - Nawet nie ma gdzie usiąść! - Gdy tylko Malfoy wypowiedział te słowa, wnętrze pokoju uległo zmianie.

Zniknęły wszystkie zawalone regały, stare szafy, drewniane biurka, kartony i pozostałe rzeczy. Zamiast tego pojawił się niewielki kominek, wokół którego znajdował się stolik i dwa czarne fotele.

- To rozumiem. - Uśmiechnął się do siebie i zajął jedno z wolnych miejsc. - A ty masz zamiar stać? - zapytał, odwracając się do Harry’ego.

- Nie. - Założył ręce na piersi. - W przeciwieństwie do ciebie, spróbuję się stąd wydostać.

- Niby w jaki sposób? - Draco uniósł w górę brwi. - Przecież próbowaliśmy.

- Nie interesuje mnie to. Przetestuję każdy możliwy sposób, a jeżeli to niczego nie zmieni, to w ostateczności rozwalę ścianę. Wszystko, bylebym nie musiał siedzieć tutaj z tobą.

Kilkanaście minut później, po kilku nie udanych próbach i paru wulgarnych słowach, Harry rzucił się na fotel.

- To ta suka Umbridge musiała coś zepsuć!

- Niby jak, skoro od kilku miesięcy nie było jej w szkole?

- Chyba oczywiste, że wtedy, kiedy rozwaliła ścianę zaklęciem - odpowiedział Harry. Tym razem brzmiał spokojnie, a nawet próbował ukryć cień uśmiechu. - I ty uważasz się za mądrego?

- No cóż, chyba tak. W przeciwieństwie do ciebie nie zmarnowałem kilkunastu minut na bezcelowe walenie w drzwi.

- Bezcelowe?! - żachnął się Harry. - Próbowałem nas stąd wyciągnąć!

- Chyba siebie - zaśmiał się Malfoy.

- Ale ty skorzystałbyś przy okazji. - Uśmiechnął się, samemu nie wiedząc, z jakiego powodu. - Zresztą nie ważne.

Następne kilka minut również spędzili w ciszy. Przez jakiś czas Malfoy aprobował małomówność Harry'ego, ale w końcu zaczęło go to irytować. Nie mógł dłużej wytrzymać, więc powiedział:

- Masz ochotę się czegoś napić?

- Nie, dziękuję - odpowiedział Harry. - Wystarczy mi, że milczysz. A przynajmniej milczałeś.

Malfoy prychnął.

- Masz charakterek.

- Proszę, nie psuj tej idealnej chwili, która trwała jeszcze minutę temu - dodał Harry, machając ręką, jakby odganiał natrętną muchę.

- Chyba sobie żartujesz? Nie zamierzam tu siedzieć bezczynnie!

- To sobie znajdź twórcze zajęcie - mruknął Harry. - Jak dla mnie, to możesz się nawet rozebrać i popilnować ubrań.

- Tak, a ty będziesz się gapił na moje idealne ciało?

Harry prychnął, otworzył usta, lecz po chwili je zamknął. Miał ochotę powiedzieć coś chamskiego, ale uznał, że nie było sensu się kłócić, dlatego w ogóle się nie odezwał.

Przez kilka minut znowu trwała między nimi cisza.

- Chciałbym z tobą porozmawiać - powiedział nagle Draco, po raz kolejny ignorując milczenie Gryfona.

- A to dobre. - Harry udał, że się śmieje. - Nie skorzystam - dodał już lodowatym tonem.

- Dlaczego nie?

- Bo nie mam ochoty.

- Przestań zachowywać się jak dziecko.

Harry nie odpowiedział.

- Proszę. - Malfoy dalej próbował.

Dalej nic.

- Harry, proszę cię, nie bądź taki.

Tym razem coś się zmieniło. Harry odwrócił się w jego stronę i zmrużył podejrzliwie oczy.

- Co ty powiedziałeś? - zapytał zszokowany.

- Żebyś nie był taki.

- Nie o to chodzi. Wypowiedziałeś moje imię.

- Jak widać, tylko to na ciebie działa.

- No dobra, co kombinujesz? - zapytał Harry, nachylając się w jego stronę.

- Nie rozumiem.

- Nie udawaj!

- Ale naprawdę nie wiem, o co ci chodzi.

- Co próbujesz wskórać swoim zachowaniem?

- Nic, po prostu… - zaczął.

- Nie rozśmieszaj mnie - przerwał mu Harry. - Znam cię na tyle dobrze, że wiem, że musi być w tym jakiś haczyk.

- Nie ma, naprawdę - odpowiedział Draco. Powoli zaczął się denerwować. - Myślisz, że wszystko kręci się wokół ciebie?!

- Nie, ale dlaczego mam uwierzyć, że po pięciu latach jawnej nienawiści próbujesz ze mną normalnie rozmawiać, nie mając w tym jakiegoś celu?

- Bo po prostu tak jest. Tak trudno to pojąć?

- Nie ufam ci.

Malfoy nie odpowiedział. Rozumiał Harry’ego, ale miał do niego żal, że nie próbował niczego zmienić. W końcu każdy zasługiwał na drugą szansę, nawet on.

Znowu zapadła między nimi cisza. Malfoy odwrócił głowę w stronę kominka i pustym wzrokiem wpatrywał się w palenisko. Harry natomiast miał zamknięte oczy i bawił się suwakiem w swojej bluzie.

- Dobra, jak chcesz, to możemy porozmawiać - powiedział pół godziny później. Otworzył oczy. Naprawdę się nudził i chociaż mógł „poprosić” o coś Pokój Życzeń, to wolał porozmawiać ze Ślizgonem. Może uda mu się wydrzeć z niego jakieś ciekawe informacje.

- Dziękuję, ale nie potrzebuję żadnej łaski!

Harry westchnął.

- Łaski nie, ale towarzystwa. - Uśmiechnął się. Ale to zabrzmiało!

- Cóż za wspaniałomyślność - zadrwił Draco. Mimo to odwrócił głowę w jego stronę.

- Gryfoni są szlachetni - stwierdził Harry, licząc, że w ten sposób rozładuje napięcie. - Skoro mamy spędzić czas w przyjaznej atmosferze, to potrzebuję czegoś mocnego - dodał.

Kiedy wypowiedział na głos swoje myśli, na stole pojawiła się butelka Ognistej Whisky i dwie szklanki.

- Nie wierzę! - Draco wytrzeszczył oczy. - Pijesz bez konkretnego powodu? - zapytał zaskoczony.

Harry uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach zalśniły wesołe iskierki. Zupełnie jak u Dumbledore'a.

- Jeszcze dużo rzeczy o mnie nie wiesz - odpowiedział, rozlewając trunek. - Wypijmy za to, żebyśmy jeszcze kiedykolwiek wyszli z tego przeklętego pokoju. - Wzniósł toast i nie czekając na Malfoya, wypił całą szklankę.

Draco wytrzeszczył oczy. Czegoś takiego w ogóle się nie spodziewał. Gdyby ktoś powiedział mu, że Złoty Chłopiec jest aż tak zdemoralizowany, toby mu nie uwierzył. Prawdopodobnie wyśmiałby go i zmieszał z błotem, za rozsiewanie takich głupot.

- No dobrze, to o czym chciałbyś porozmawiać? - zapytał Harry, odstawiając na stół pustą szklankę.

- Opowiedz mi coś o sobie - odpowiedział Malfoy, sącząc powoli alkohol.

Harry westchnął. Nie był chętny do zwierzeń, ale podzielił się z Malfoyem paroma ogólnikami ze swojego życia.

Kolejną butelkę Ognistej później, Harry i Draco rozmawiali jak starzy, dobrzy przyjaciele. Oczywiście duży wpływ na to miał alkohol, co nic nie zmieniało faktu, że przy okazji zdążyli się czegoś o sobie dowiedzieć.

- No dobrze, skoro już rozmawiamy szczerze, to powiedz, dlaczego mnie nienawidzisz - wybełkotał Harry.

- To nie tak - zaprzeczył Draco, machając przy tym głową, samemu nie wiedząc dlaczego.

- A jak?

- No cóż… - urwał w połowie zdania. Nie potrafił się skupić, więc nie wiedział, co powiedzieć.

- Masz - powiedział Harry, wręczając mu kolejną szklankę wypełnioną alkoholem. Malfoy wypił połowę i dopiero wtedy zaczął mówić:

- To wszystko wiążę się z naszym pierwszym spotkaniem. Gdy byłem jeszcze dzieckiem, dowiedziałem się, że słynny Harry Potter jest moim rówieśnikiem. Byłem szczęśliwy, że kiedyś cię poznam. Od tamtego czasu wyczekiwałem pierwszego dnia w Hogwarcie. Niestety, kiedy czekaliśmy na przydział, odrzuciłeś moją przyjaźń. Może tego nie zauważyłeś, ale bardzo mnie to zabolało. Przez kilka dni próbowałem zrozumieć, co takiego miał w sobie Weasley, czego ja nie miałem. Wpadłem na głupi pomysł, że może to tylko przejściowe i robisz to, żeby mnie wkurzyć. Kiedy jednak nic się nie zmieniło, wpadłem w szał. Nie mogłem znieść, że wybrałeś jego, dlatego zacząłem wyładowywać na was swoją frustrację. O to cała historia.

- Naprawdę? - zapytał Harry. Był zaskoczony, bo zawsze myślał, że Malfoy miał jakiś ważniejszy powód. - Przez tyle lat zachowywałeś się jak dupek, bo nie zgodziłem się być twoim przyjacielem?

- No cóż, to naprawdę bolało. - Wzruszył lekceważąco ramionami. - Wyobraź sobie, że czekasz kilka lat, żeby kogoś poznać, a kiedy masz okazję to zrobić, ta osoba cię odtrąca.

- Sam sobie byłeś winny - bronił się Harry.

- Wiem. - Westchnął głośno. - Ale to nie znaczy, że nie mogłeś spróbować mnie poznać.

- Myślałem, że jesteś zadufaną w sobie tchórzofretką, ale teraz widzę, że może mogłoby coś z tego być.

- Naprawdę? - zapytał Draco. Nie był odporny na alkohol, więc odczuwał jego skutki i od dawna nie ukrywał już swoich emocji za maską obojętności.

- Tak, ale nie obiecuję sukcesów. - Malfoy zaczął się śmiać. - Wciąż ci nie ufam, ale chcę sprawdzić, czy powiedziałeś prawdę. Jeśli tak, to także po mojej stronie leży wina, że tak to się wszystko potoczyło.

Ślizgon przez chwilę milczał, próbując przetrawić usłyszane słowa.

- Jestem Draco Malfoy - powiedział nagle, wyciągając rękę w stronę Harry’ego.

- Harry Potter. - Uśmiechnął się i odwzajemnił uścisk.

- Wypijmy za nową znajomość! - krzyknął Malfoy, podnosząc do góry szklankę

* * *

Jakiś czas później, kiedy obaj nie byli już w stanie wlać w siebie więcej alkoholu, postanowili spróbować wydostać się z pokoju. Draco powoli podniósł się z fotela i niepewnie stanął na nogach. Odczekał chwilę, nim ruszył w stronę drzwi. Niestety nie był w stanie iść prosto, co skończyło się tym, że potknął się i wylądował na kolanach Harry’ego.

- Przepraszam - mruknął zażenowany.

- Nic się nie stało - odpowiedział Harry, śmiejąc się. - Coś czuję, że sam nie dasz rady - dodał, po czym złapał chłopaka pod ramię i razem z nim ruszył do wyjścia.

Po chwili dotarli do celu. Mieli wrażenie, że zajęło im to pół dnia. Na szczęście drzwi otworzyły się za pierwszym razem i w końcu mogli opuścić pokój.

- Nie wiem, czy dojdę do lochów - mruknął Malfoy, cały czas trzymając się Harry’ego.

- Odprowadzę cię. A tak między nami, już chyba nigdy nie skorzystam z tego pokoju.

- Ja też - zgodził się Malfoy.

Kiedy zeszli z kilku pięter, zatrzymali się w jednym z korytarzy, żeby chwilę odpocząć Gdy mieli wznowić wędrówkę, usłyszeli czyjś głos.

- Potter, Malfoy, proszę do mnie! - Trafili na profesor McGonagall.

- Cholera! - zaklął Draco, ale na szczęście opiekunka Gryffindoru niczego nie usłyszała. Podeszła do nich i stanęła, kładąc ręce na biodrach.

- Tak? - zapytał Harry, panując już nad swoimi emocjami. Draco spojrzał na niego z zaskoczeniem. Zastanawiał się, w jaki sposób nauczył się takiego opanowania. Czy powodem było zerwanie kontaktów z dawnym przyjacielem?

- Czy mogłabym się dowiedzieć, dlaczego nie było pana i pana Malfoya na moich zajęciach? - spytała McGonagall, patrząc to na jednego, to na drugiego. Była wściekła i wyglądała jak bazyliszek. Harry bał się spojrzeć jej w oczy, żeby przypadkiem nie skończyć jak Jęcząca Marta.

- Ależ to nie możliwe, przecież transmutację mamy przed kolacją - odpowiedział bez zastanowienia Malfoy.

- A my przed obiadem - wtrącił Harry.

- Dokładnie. Tyle że kolacja właśnie się skończyła - powiedziała spokojnie, jednak wyraz jej twarzy wskazywał, że jest na granicy wybuchu. - Dlatego pytam ponownie, dlaczego nie było was na mojej lekcji?

Chłopcy spojrzeli na siebie przerażeni. Nie mieli pojęcia, że tak długo siedzieli w Pokoju Życzeń. Bo skąd niby mogli wiedzieć?

- Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie - odezwał się Harry, udając że jest mu głupio. Malfoy dyskretnie uderzył go w ramię.

- A pan?

- Eee... - Do głowy nie przychodziła mu żadna sensowna wymówka. I po co tyle piłem!? - pomyślał.

- Dziękuję, wystarczy! - warknęła nauczycielka. - Myślę, że już wiem co się stało. Zrobiliście sobie wagary, uznając, że zajęcia nie są na tyle ważne, żeby na nich być? - krzyknęła.

- To nie tak…

- Zamilcz, Potter! - Spojrzała na niego groźnie, więc spuścił wzrok. - A może nie zrobiliście zadania domowego i wydawało się wam, że jak nie przyjdziecie na lekcję, to was ono ominie? Bardzo się na was zawiodłam! Tracicie po trzydzieści punktów, a jutro macie szlaban. Po kolacji czekam na was w swoim gabinecie!

- Ale po kolacji mam trening quidditcha! - jęknął Harry. - I wcale nie chodziło o wypracowanie - dodał lekko obrażony.

- Nic mnie nie obchodzi, co masz na jutro w planach! Trzeba się było zastanowić, zanim zdecydowałeś się nie przyjść na moją lekcję! - odpowiedziała oschle.

Harry westchnął i zaczął grzebać w torbie. Po chwili wyciągnął zwinięty pergamin i podał go profesor McGonagall.

- To moje zadanie.

- I moje - Malfoy również podał swoją pracę domową, w duchu dziękując sobie za to, że od razu spakował je do torby.

- Jeżeli myślicie, że to anuluje wam szlaban, to jesteście w błędzie! A teraz marsz do swoich pokoi wspólnych! - dodała i ruszyła korytarzem.

Chłopcy odetchnęli z ulgą.

- Dobrze, że nic nie wyczuła - szepnął Malfoy.

- Wtedy już byłoby po nas - odpowiedział Harry. - Na całe szczęście ostatnio złapała przeziębienie i jeszcze nie zgłosiła się z tym do Pomfrey.

Kiedy Harry odprowadził Malfoya pod same komnaty Slytherinu, od razu ruszył z powrotem na górę. Gdy doszedł pod portret, wysapał hasło i wszedł do salonu. Przy kominku zobaczył przyjaciół, więc od razu skierował się w ich stronę. Nie zdążył się nawet odezwać, gdy zobaczyła go Hermiona. Jej wyraz twarzy natychmiast się zmienił. Zerwała się gwałtownie z kanapy, wyglądając jeszcze gorzej niż niedawno profesor McGonagall.

- Harry Potterze, gdzieś ty do jasnej cholery był przez cały dzień?! - wrzasnęła i uderzyła go książką. - Masz pojęcie, jak się martwiłam, kiedy nikt nie widział cię od rana?! - przerwała swój monolog, aby zaczerpnąć oddech.

- Przepraszam, ja … - zaczął Harry.

- Przepraszam? A co mi z twoich przeprosin?! - Jej krzykom przysłuchiwał się już cały pokój wspólny. - I dobrze ci radzę, zastanów się zanim odpowiesz! - Ponownie uderzyła go książką.

- Uspokój się, zaraz wam wyjaśnię! - odpowiedział Harry. - Może usiądziemy?

Hermiona prychnęła, ale zajęła miejsce obok Mike’a. Harry opadł na fotel naprzeciwko niej i opowiedział, co wydarzyło się w ciągu dnia. Kiedy zakończył relację, jako pierwsza odezwała się Hermiona.

- Mam ci uwierzyć, że cały dzień byłeś w Pokoju Życzeń? - zapytała już spokojniej.

- Przecież mówię - odpowiedział zirytowany.

- Nie wierzę, że próbujesz mi wcisnąć taką bajkę! - powiedziała, równocześnie nachylając się w jego stronę. Zrobiła to, gdyż obawiała się, że Gryfoni znowu będą podsłuchiwać.

 - Korzystałam z tego pomieszczenia wiele razy i nigdy się nie zacięło! Zresztą… - przerwała i wytrzeszczyła oczy. - Trzymajcie mnie, bo go zaraz zabije! - Z każdym słowem mówiła coraz głośniej. Mike i Ginny spojrzeli na nią ze zdziwieniem. - Wciskasz mi kit o zablokowanych drzwiach, a tak naprawdę poszedłeś się nachlać!? - mówiła takim tonem, że zabrakło jej tchu. - W ogóle cię nie poznaję! Nie spodziewałam się tego po tobie! Myślałam, że jesteś bardziej inteligentny! - dodała, po czym wstała z kanapy i ruszyła do dormitorium dziewczyn.

- To sobie nagrabiłeś - zaśmiał się Mike, ale na widok wściekłej, a zarazem przerażonej miny Harry’ego, zamilkł.

- To może chociaż nam powiesz prawdę? - zapytała Ginny.

- Ale to jest prawda - odpowiedział Harry, ale widząc spojrzenie dziewczyny, dodał - No dobra, ale to nie wszystko. - Opowiedział im o tym, że pogodził się z Malfoyem.

- No cóż, będziesz musiał poczekać, aż się uspokoi i powiedzieć jej całą prawdę - doradził mu Mike.

- Wiem, wiem. - Westchnął.

- A teraz idź się ogarnij, bo faktycznie wali od ciebie gorzałą - dodał.

- Dzięki za szczerość. - Uśmiechnął się. - Ale nie dam rady.

- Aż tak się nawaliłeś? - zaśmiała się Ginny.

- Nie, ale Malfoy tak, więc musiałem odprowadzić go do lochów. Myślisz, że to przyjemne schodzić z siódmego piętra na sam dół, a potem wchodzić z powrotem na górę?

- No co ty, naprawdę to zrobiłeś? - Ginny zawyła ze śmiechu, prawie spadając na podłogę.

- Przestań, to nie jest śmieszne! Powinnaś mi współczuć i jako dobra przyjaciółka w ramach rekompensaty zaproponować masaż. - Na te słowa również Mike zaczął się śmiać, z kolei Ginny turlała się już po podłodze, trzymając ręce na brzuchu.

- Dobra, idę sobie, bo nie można z wami wytrzymać. - Harry wstał, jeszcze raz spojrzał na przyjaciół, pokręcił głową i ruszył na górę.

~ ~ ~ ~

Za nami kolejny rozdział! W końcu doszło do przełomu w relacjach Harry'ego i Draco. Mam nadzieję, że się cieszycie. :))

Standardowo chciałbym w tym miejscu podziękować za komentarze, które znalazły się pod ostatnim postem. Co prawda ich niewielka ilość nie napawa mnie zbytnim entuzjazmem, jednak rozumiem, że wszyscy mamy swoje życie i mnóstwo obowiązków.  Mam tylko nadzieję, że pod tym rozdziałem chętniej zostawicie po sobie jakiś ślad. :))

Seya, dziękuję również Tobie. Twoja pomoc w dopieszczeniu każdej kolejnej notki jest nieoceniona! :D

Na koniec smutna wiadomość. Na razie mam naprawdę ograniczoną ilość wolnego czasu i dopóki nie przyzwyczaję się do nowego cyklu dnia, rzadziej będę zajmować się blogiem. Pod ostatnim rozdziałem napisałem, że będę się starał utrzymywać dwutygodniowy odstęp między kolejnymi notkami. Podtrzymuję swoje słowa, choć nadal nie obiecuję, że tak będzie. Na razie nie podam również konkretnej daty nowego rozdziału. Prawdopodobnie pojawi się dopiero w listopadzie, chyba że wcześniej znajdę trochę czasu, żeby przejrzeć rozdział, wysłać do bety i później wprowadzić poprawki.