ROZDZIAŁ XXI

Od czasu pechowego zatrzaśnięcia w Pokoju Życzeń minął już tydzień. Harry siedział w pokoju wspólnym Gryffindoru i pisał esej na transmutację. Obok niego na kanapie leżała Hermiona, która – o dziwo – nie uczyła się, tylko bez celu wpatrywała się w sufit.  

Harry pogodził się z nią już kilka dni temu. Bardzo dobrze pamiętał chwilę przeprosin i nie wątpił, że jeszcze przez jakiś czas jej nie zapomni. Gdy zdecydował się wreszcie odpuścić i podjąć próbę pogodzenia się z przyjaciółką, musiał wykazać się niemałą cierpliwością. Hermiona była nieugięta i w ogóle nie chciała słuchać jego wyjaśnień. Aby zmusić ją do rozmowy, niemal siłą przytwierdził ją do krzesła. Na szczęście mógł liczyć na pomoc Ginny i Mike'a, którzy znali całą prawdę i chcieli, żeby Hermiona jak najszybciej odpuściła, bo jej absurdalna złość na niego psuła im nerwy.

Po dwóch dniach od kłótni Hermiona była już zmęczona ciągłymi sporami, więc postanowiła dać mu szansę na wytłumaczenie. Choć nadal była zła, bo nie podobał jej się pomysł zawierania znajomości przy butelce alkoholu, to nie chciała się dalej kłócić. Nie chciała również stracić przyjaciela, a zdawała sobie sprawę, że swoim zachowaniem coraz częściej go irytowała. Kiedy tylko to zrozumiała, zdecydowała również, że będzie podchodzić do różnych spraw z większym dystansem. A przynajmniej spróbuje.

Harry uśmiechnął się, kiedy pomyślał o obietnicy przyjaciółki. Odłożył pióro, bo i tak prawie skończył zadanie domowe, po czym przetarł oczy i powstrzymał chęć ziewnięcia. Ostatnio był bardzo zmęczony. Zaczęły przerastać go wszystkie obowiązki i na duchu podnosiła go tylko myśl, że wielkimi krokami zbliżały się Święta. Chociaż nie miał żadnych planów i prawdopodobnie zostanie w Hogwarcie, to niezmiernie się cieszył. Miał nadzieję, że w końcu choć trochę odpocznie i zregeneruje siły.

Ponownie nachylił się nad pergaminem, by dokończyć esej. Gdy napisał ostatnie zdanie, po raz kolejny się uśmiechnął. Pomyślał o Malfoyu i ich niespodziewanym rozejmie.

Już od tygodnia nie byli wrogami. Harry nie przypuszczał, że przez te kilka dni relacje między nimi ulegną tak wielkiej poprawie. Co prawda na korytarzach nadal sobie docinali, ale Harry czuł, że było to po prostu przyzwyczajenie, a nie przejaw złośliwości. Poza tym ich żartobliwe spory dawały im wiele powodów do wygłupów. Tylko nieliczne osoby wiedziały, że z każdym dniem stawali się sobie bliżsi, co bardzo ich bawiło.

* * *

Harry otworzył oczy i niemal natychmiast je zamknął, chroniąc przed oślepiającymi promieniami słońca. Mrużąc powieki, wygrzebał się spod kołdry i poszedł do łazienki. Wziął szybki prysznic, a potem ubrał się i nie budząc Mike'a, wyszedł z pokoju.

Przed wejściem do Wielkiej Sali natknął się na Malfoya. Wymienił z nim powitalny uśmiech, a potem zapytał:

– Jak tam, główka nie boli? – Przy każdym spotkaniu wypominał Ślizgonowi, że ten ostatnio przesadził z alkoholem.

– Muszę cię rozczarować, ale nie.

– No tak. Zapomniałem, że wasz opiekun uczy eliksirów.

– Myślisz, że Snape daje nam coś na kaca? – zaśmiał się Draco. Nie wierzył, że Harry naprawdę tak pomyślał.

– Raczej wątpię. Przeczuwam jednak, że wszyscy Ślizgoni żyją w zgodzie z jego składzikiem.

– No cóż, trzeba sobie jakoś radzić.

– Rozumiem – mruknął Harry. – Chodźmy już, jestem głodny. Zabiłbym za kawałek mięsa.

– Mówisz jak Wiewiór – stwierdził Malfoy, nawet nie próbując ukryć obrzydzenia.

– Błagam, nie wspominaj o nim.

Draco przez chwilę milczał, uśmiechając się tylko pod nosem, lecz po chwili powiedział:

– Uwielbiam, gdy tak mówisz. Powiedz, co się dzieje ze Złotym Chłopcem Gryffindoru?

– Nic szczególnego, po prostu jeszcze wielu rzeczy o nim nie wiesz – powiedział Harry, nie myśląc o tym, że swoją odpowiedzią mógł zainteresować Malfoya. – Nie chodziło mi o nic konkretnego – dodał, dostrzegając zaciekawienie na twarzy Draco.

– Jasne. – Ślizgon prychnął. – Jesteś dobry w naprawdę wielu rzeczach, ale kłamać nie umiesz.

– Nie kłamię! – krzyknął. Wiedział jednak, że swoim zaprzeczeniem tylko pogorszył sprawę, dlatego pozwolił sobie na ciche westchnięcie. – Dlaczego wszyscy czytają ze mnie jak z otwartej książki?

– Wierz mi, nie wszyscy. To znaczy kiedyś tak było, ale nauczyłeś się dość dobrze ukrywać emocje. Myślę, że z czasem, kiedy trochę poćwiczysz, będziesz w tym naprawdę dobry.

– Dzięki.

– Nie ma sprawy. A teraz się już nie wykręcaj, tylko mów, co jeszcze ukrywasz?

– Dlaczego miałbym ci powiedzieć? – zapytał Harry, a na jego twarzy pojawił się kpiący uśmieszek.

– Bo jestem Malfoyem i mi się nie odmawia.

– Chyba sobie żartujesz? – prychnął. – To ma być argument?

Draco przez chwilę milczał, zastanawiając się, jak skłonić Harry'ego do zwierzeń.

– Proszę, mógłbyś zdradzić mi, co miałeś na myśli? – Przez chwilę czekał na odpowiedź, po czym głośno zaklął. Harry wybuchnął głośnym śmiechem. – Co ja robię? Użyłem słów, których nie powinienem, tylko po to, żeby dowiedzieć się jakichś nudnych historii z życia Wybrańca.

– Teraz masz zamiar mnie obrażać? – zapytał Harry, unosząc w górę brew. – Poza tym uważam, że moje życie wcale nie jest nudne.

– Ciekawe tylko, co dodaje mu takiej pikanterii?

– Wybacz, ale chyba nie myślisz, że tym razem ci powiem?

– Spowiadaj się, bo nie mam zamiaru prosić cię o to po raz kolejny.

Normalnie Harry dalej droczyłby się z Draco, ale wiedział, że jeżeli podzieli się z chłopakiem pewną informacją ze swojego życia, to ten na razie sobie odpuści.

– Mogę ci na przykład powiedzieć, że miałem być w Slytherinie.

– Co!? – Malfoy wytrzeszczył oczy. – Żartujesz, prawda? – Tak naprawdę udawał zaskoczenie, bo Harry już dawno mu o tym powiedział.

– Nie, mówię serio.

– Więc co robisz w Gryffindorze?

– Poprosiłem o to Tiarę… – zamilkł na chwilę. – No cóż, nie powiem, że żałuję, bo byłoby to kłamstwo. Gdyby nie to, to przecież nie poznałbym Hermiony i Ginny, a za nic w świecie nie chciałbym ich stracić.

– Rozumiem – odpowiedział cicho Draco. Zrozumiał, że w pewnym sensie był odpowiedzialny za to, że Harry jest Gryfonem. Gdyby na pierwszym roku nie zachował się jak kretyn, to może teraz mieszkałby z Harrym, jadałby z nim posiłki i robił wiele innych rzeczy.

– Hej, co jest? – zapytał Harry, słysząc zmianę w głosie Ślizgona. – Chyba cię tym nie uraziłem? – Draco podniósł głowę. Był zaskoczony. Nie spodziewał się, że aż tak bardzo się odsłonił. – Słuchaj, nie bierz tego do siebie. Po prostu nie wiem, czy z innymi Ślizgonami dogadywałbym się tak, jak teraz z tobą. Myślę, że byłoby całkiem fajnie, ale... Co ja gadam? Byłoby koszmarnie, bo Snape mógłby znęcać się nade mną bez przeszkód. – Wzdrygnął się teatralnie. – Nie chcę o tym myśleć. Skupmy się więc na tym, że teraz próbujemy się dogadać.  

– Masz rację – odpowiedział Draco. Nie mógł nie zgodzić się z takim rozumowaniem. – Ale mogliśmy to zrobić wcześniej.

– Nie roztrząsajmy już tego – stwierdził Harry, ucinając temat. – Wchodzisz ty czy ja?

– Co?

– Do Wielkiej Sali. Ty pierwszy, czy ja?

– A co, Harry Potter nie chce pokazać się w towarzystwie Ślizgona? – zakpił Draco. Pytanie Harry'ego trochę go zdenerwowało. – I to według ciebie jest próba dogadania się?

– Nie, po prostu… Nie uważasz, że nasze wspólne wejście wzbudziłoby sensację?

– No i?

– Myślę, że trzeba to załatwić w jakiś inny, bardziej szalony sposób. Mam nawet plan, ale chciałem go zrealizować w ostatni dzień, zanim wyjedziemy na święta.

– Gryfoni i ich plany – prychnął Draco.

– Kiedy dowiesz się, co wymyśliłem, to pożałujesz, że nie chciałeś wziąć w tym udziału.

– Zobaczymy…

* * *

Harry siedział przy stole Gryffindoru i w samotności jadł śniadanie. Czasami odwracał się w kierunku Ślizgonów i gdy widział wyraz zadowolenia na twarzy Malfoya, nie mógł się powstrzymać i sam szczerzył się jak głupi. Draco zaaprobował jego kontrowersyjny pomysł i Harry bardzo się z tego cieszył. Zastanawiał się jednak, co ostatecznie skłoniło chłopaka do zaakceptowania jego propozycji. Może zadecydował fakt, że był on Ślizgonem, a może Draco po prostu lubił wywoływać zamieszanie wokół swojej osoby. Jednak na razie nie było to istotne i liczyło się to, że zgodził się zachować w tajemnicy fakt, że pogodzili się ze sobą.

Odwrócił się z powrotem i miał właśnie nałożyć sobie na talerz kolejną porcję bekonu, kiedy naprzeciwko niego usiadły Hermiona i Ginny.

– Cześć, Harry – przywitały się.

– Hej.

– Nie mogę się przyzwyczaić, że ostatnio zaczynasz śniadanie wcześniej niż ja – oznajmiła Hermiona, biorąc do ręki łyżkę pełną owsianki.

– A co w tym dziwnego?

– No wiesz, zawsze miałam problem, żeby wyciągnąć ciebie i Rona na śniadanie. Lubiliście przychodzić na ostatnią chwilę, dlatego czuję się dziwnie, kiedy nie muszę jeść sama.

– Proszę cię, nie wspominaj mi o nim, zwłaszcza w trakcie śniadania! – warknął. – Nie bierz tego do siebie – dodał, przenosząc spojrzenie na Ginny.

– Sam mnie o to zapytałeś. – Hermiona wyglądała na oburzoną. Nie wiedziała, że powinna aż tak bardzo zwracać uwagę na to, co mówi.

– Masz rację, przepraszam – powiedział Harry. Zrozumiał, że jego wybuch był niepotrzebny. – Po prostu o nim nie wspominaj.

– Dlaczego jesteś aż tak bardzo przewrażliwiony na jego punkcie? Rozumiem, że nie możecie się dogadać i w ogóle, ale bez przesady.

– Mówisz serio?

– Nie, żartuję – prychnęła. – Oczywiście, że mówię serio.

– Byłaś świadkiem ostatniego incydentu i jeszcze mi się dziwisz? – Odłożył sztućce i zacisnął dłonie w pięści. – Nie pamiętasz, co mi powiedział? – zapytał, czując, że narasta w nim wściekłość.

– Pamiętam i to bardzo dobrze, tylko że nie o to mi chodzi. Przecież sama mówiłam, że zaczyna mnie wkurzać, więc nie każę ci z nim rozmawiać. Miałam na myśli to, że nie chcesz wypowiedzieć jego imienia. Nie uważasz, że to dziecinne?

– Jego ostatnie słowa przekreśliły go w moich oczach. I nie, nie uważam, że to dziecinne. Po prostu nie darzę go szacunkiem, dlatego nie mam zamiaru wypowiadać jego imienia. Dla mnie jest nikim.

– Możecie już skończyć? Dawno ustaliliśmy, że Ron jest kretynem, więc po co ciągle drążyć ten temat? – wtrąciła się Ginny.

– Masz rację – mruknęła Hermiona. – Pewnie cię wkurza, że mówimy tak o twoim bracie?

– Nie, bo wiem, że sobie na to zasłużył. Myślałam, że mama go rozszarpie, kiedy dowiedziała się, co powiedział. – Uśmiechnęła się. – A swoją drogą, nadal czekam na zemstę – zwróciła się do Harry'ego.

– Spokojnie. – On również się uśmiechnął. – Po świętach spotka go zasłużona kara.

Hermiona miała ochotę skomentować ten pomysł, bo w ogóle jej się nie podobał i uważała, że tylko niepotrzebnie zaogni konflikt. Pamiętała jednak o swoich ostatnich słowach, że postara się podchodzić do różnych spraw z dystansem, więc zrezygnowała z próby wyperswadowania przyjaciołom chęci zemsty. W końcu i tak nie miała żadnych szans, żeby ich przekonać. Poza tym wolała się nie wtrącać i zachować neutralność.

W tym samym czasie do Wielkiej Sali wleciały sowy i zaczęły krążyć nad stołami. Jedna z nich wylądowała przed Hermioną, druga przed Ginny, a ostatnia przed Harrym.

Harry zdziwił się widząc list, bo nie spodziewał się otrzymać żadnej wiadomości. Mimo to z ogromną ciekawością odwiązał przesyłkę i rozerwał kopertę.

Drogi Harry!

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Chciałbym przeprosić, że tak długo się nie odzywałem, ale jak zapewne się domyślasz, byłem bardzo zajęty. Postanowiłem w końcu do Ciebie napisać, żebyś się o mnie nie martwił. Mam nadzieję, że ten list przynajmniej choć trochę Cię uspokoi.

Przebywam w tej chwili za granicą i wypełniam misję dla Zakonu. Nie mogę opowiedzieć Ci dokładnie, co robię, ale jeżeli przypomnisz sobie naszą wakacyjną rozmowę, to spokojnie dojdziesz do odpowiednich wniosków.

Liczyłem, że w Święta uda nam się spotkać i porozmawiać. Niestety nie przewidziałem pewnych trudności, przez które nie będę mógł wrócić do Anglii. Z tego powodu chciałbym życzyć Ci już teraz Wesołych Świąt!

Mam nadzieję, że moja podróż niedługo się skończy i w końcu będziemy mogli ze sobą porozmawiać.

Trzymaj się

Remus

Harry odłożył list i uśmiechnął się pod nosem. Czasami myślał o Lupinie, ale zawsze się przy tym zamartwiał, dlatego starał się nie myśleć wcale. Może nie było to całkiem w porządku, ale nic nie mógł na to poradzić. Teraz, kiedy wiedział, że przyjaciel był bezpieczny, poczuł ulgę. Rozumiał również, że Lupin nie mógł wrócić na Święta. Na szczęście mężczyzna o nim pamiętał, zapewnił go, że u niego wszystko było w porządku i to mu w zupełności wystarczyło.

Otrząsnął się ze swoich myśli i przeniósł wzrok na Hermionę. Zobaczył w jej ręku „Proroka Codziennego”, więc zapytał:

– Dalej masz zamiar prenumerować gazetę?

– A dlaczego nie? – Wyglądała na zdziwioną tym pytaniem. – Przecież wiesz, że lubię być na bieżąco z wiadomościami.

– Po prostu myślałem, że po ostatnim artykule nie jesteś do niej przekonana.

– Nie powiedziałabym, że pałam do niej jakimś wielkim uczuciem, ale nie mam zamiaru wszystkiego dowiadywać się jako ostatnia. Zwłaszcza jeśli chodzi o nas.

– Chyba nie myślisz, że znowu nas obsmarują? – zaśmiał się.

– Jeżeli będziesz się starał i udawał grzecznego chłopca, to raczej nie.

– Myślisz, że to pomoże? Jeśli nie będą mieli żadnego tematu, to sami go wymyślą.

– Masz rację. Jednak następnym razem nie chcę słuchać żadnych plotek, tylko od razu dowiedzieć się, o co chodzi.

– A ostatnio sama upierałaś się, że „Prorok Codzienny” kłamie...

– Harry. – Hermiona westchnęła, odłożyła gazetę i spojrzała mu w oczy. – Dobrze wiesz, jakie mam podejście do tej gazety, zwłaszcza od czasu Turnieju Trójmagicznego. Niestety ostatnio udowodnili, że potrafią pisać prawdę i chcę być jedną z pierwszych osób, która tę prawdę pozna.

– Jak uważasz, ale według mnie i tak nie warto wydawać na nią pieniędzy.

Hermiona wzruszyła ramionami, ale już nic nie powiedziała i wróciła do lektury.

– Zastanawiałam się, ile czasu będziecie jeszcze na ten temat dyskutować – odezwała się Ginny, chichocząc pod nosem.

– Na szczęście już skończyliśmy.

– To dobrze, bo chciałabym, żebyś to przeczytał – powiedziała, po czym podała mu list.

Kochana Ginny!

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. U nas nic się nie zmieniło. Tata ma mnóstwo pracy w Ministerstwie, tak jak George i Fred na Pokątnej. Ja zaczęłam już przygotowania świąteczne, bo w tym roku muszę zająć się wszystkim sama.

Chciałam zapytać, co u Harry'ego. Czy pogodził się z Ronem? Przeczuwam, że po tym, co ten nieznośny dzieciak powiedział, raczej nie. Mimo to zaproś Harry'ego do nas na Święta. Wszyscy na pewno ucieszą się z jego obecności, szczególnie, że Hermiona też nas odwiedzi. Uzgodniłam to już z jej rodzicami.

Postaraj się przekonać Harry'ego, ale nie kosztem nauki! Masz przykładać się do końca semestru! Pamiętaj, że w tym roku masz SUM-y!

Całusy

Mama

Kiedy Harry przeczytał wiadomość, złożył pergamin na równe części i oddał go Ginny. Przez chwilę zastanawiał się, czy skorzystać z zaproszenia, rozważając wszystkie za i przeciw. 

– To bardzo miłe, ale niestety muszę odmówić – powiedział nagle. Doszedł do wniosku, że nie byłoby to najlepsze rozwiązanie.

– Dlaczego? – spytała Ginny, w mgnieniu oka markotniejąc. Do tej pory myślała, że wcale nie będzie musiała przekonywać Harry'ego. Wydawało jej się, że była to tylko kwestia uzgodnienia szczegółów.

– Moja obecność może wywołać niezręczną atmosferę. Jak sobie wyobrażasz mnie i Rona przy jednym stole?

– Jak to? –  wtrąciła się Hermiona. – Nie jedziesz z nami na Święta? – Wyglądała na równie zaskoczoną i zawiedzioną, co jej przyjaciółka.

– Czy tylko ja uważam, że cała ta sytuacja byłaby dziwna?

– Nie, ale przecież wszyscy chcieliby cię zobaczyć. – Hermiona jak zwykle starała się używać logicznych argumentów. Faktycznie, nie licząc Rona, w Norze każdy chętnie by się z nim spotkał.

– Wiem. – Kiwnął głową. – Mimo to nie przyjadę.

Dziewczyny głośno jęknęły.

– Nie przejmujcie się, Święta szybko miną, a po nich znowu się zobaczymy.

– Ale to nie to samo – stwierdziła Hermiona. – Same będziemy się nudzić.

– Dacie sobie radę. – Uśmiechnął się przepraszająco. Wziął sobie jednego tosta i posmarował go grubą warstwą dżemu. Ugryzł niewielki kawałek, zastanawiając się nad rozwiązaniem, które zadowoliłoby obie strony. – Może wpadnę na jeden dzień, żeby pani Weasley nie zrobiło się przykro.

– Nie wierzę, że przejmujesz się Ronem. – Ginny nie dawała za wygraną. Tak bardzo przyzwyczaiła się do tego, że spędzała z Harrym Święta, że nie chciała odpuścić. Po prostu sobie tego nie wyobrażała, bo Harry był dla niej jak brat. I co? I nie spędzą razem Świąt?

– Gdyby chodziło tylko o niego, to z wielką chęcią pojechałbym do Nory, żeby go podenerwować.

– To w czym problem? – spytała, czując, że odżyła w niej nadzieja. Jeszcze miała jakąś szansę na dopięcie swego.

– Już powiedziałem. – Harry ugryzł kolejny kawałek. Nie spieszył się z przełknięciem. – Zapanowałaby niezręczna atmosfera, a nie chcę psuć Świąt wszystkim.

– No dobra, niech ci będzie. – W tym momencie do Ginny dotarło, że odniosła druzgocącą klęskę i za żadne skarby nie przekona przyjaciela. – W takim razie, jakie masz plany? – zapytała. Naprawdę ją to interesowało, chociaż nie wiedziała, czy chciała usłyszeć prawdę. Gdyby okazało się, że Harry spędzi Święta w samotności, to czułaby się z tym źle. W końcu byli przyjaciółmi, a przyjaciół nie zostawia się w takich chwilach.

– Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Pewnie zostanę w zamku. – Spróbował się uśmiechnąć, ale nie za bardzo mu to wyszło.

– A Mike? – zapytała Hermiona.

– Co ja? – zapytał wspomniany chłopak, który w tym momencie pojawił się za ich plecami.

Usiadł wygodnie obok Harry'ego i nałożył sobie na talerz trochę jajecznicy i bekonu. Zaczął jeść, ale jego mina świadczyła o tym, że cały czas czekał na odpowiedź.

– Pytałam Harry'ego, co będziesz robił w Święta. Zostajesz z nim w zamku?

– W zamku? Z Harrym? – Zdziwił się. – Oszalałaś?

– Jak miło – mruknął pod nosem Harry. Odłożył na talerz niedojedzonego tosta, bo właśnie stracił apetyt. Myślał, że łączyła go z Mikiem jakaś przyjacielska relacja, ale chyba się pomylił.

– Nie o to mi chodziło – Mike poklepał go po plecach. – Zabieram Harry'ego do domu. Mama się ucieszy, szczególnie, że nie będziemy musieli już ukrywać tego, że jesteśmy czarodziejami.

Harry miał ochotę palnąć się w głowę. Jak mógł pomyśleć, że Mike ma go gdzieś? Czuł się zdruzgotany, ale postanowił nie dać tego po sobie poznać. Skupił się natomiast na wypowiedzi przyjaciela, przez co przypomniał sobie pewną sytuację. Na myśl o niej wybuchnął głośnym śmiechem.

– Co cię tak bawi? – zapytała Ginny. Czasami nie nadążała ze zmianami nastrojów Harry'ego.

– Po prostu pomyślałem o... Wiecie, po ucieczce z domu, zamieszkałem u Mike'a. Kiedy pojawiłem się u niego, otworzył mi w samym ręczniku. Na początku pomyślałem sobie, że tak się spieszył, że nie zdążył się ubrać. – Ponownie zachichotał. – Jak pomyślę o tym teraz, to wiem, że po prostu chował wszystkie rzeczy, które mogłyby zdradzić, że jest czarodziejem.

– Tak, rzeczywiście masz powód do śmiechu – stwierdził Mike, kręcąc przy tym głową.

– A nie? – Harry nadal nie mógł przestać się śmiać. – Nie wiesz, jaką miałeś wtedy minę.

– Wróćmy może do głównego tematu – wtrąciła się Hermiona.

– Dajcie mi chwilę. – Harry próbował się uspokoić. Zamknął oczy i brał spokojne i głębokie oddechy.

Hermiona przez chwilę patrzyła na niego z uniesionymi brwiami, aż w końcu postanowiła go zignorować, bo nie zapowiadało się na to, żeby miał przestać rechotać.

– Ale musicie mi obiecać, że nas odwiedzicie – zwróciła się do Mike'a. Zamilkła na kilka sekund. – Chyba twoja mama nie będzie miała nic przeciwko? – zwróciła się do Ginny.

– Oczywiście, że nie. Przecież Mike to również mój przyjaciel.

– Dzięki, Ruda.

– Świetnie. – Hermiona się ucieszyła. – Skoro wszystko ustaliliśmy, to Harry nie może się już wykręcić i musi przyjechać – dodała, nie potrafiąc ukryć, jak bardzo była z tego powodu zadowolona.

– Dokładnie – dodała Ginny.

Harry miał zamiar odpowiedzieć, ale nie zdążył. Jak to bywało w ostatnim czasie, obok nich przeszedł Ron i usłyszał fragment ich rozmowy. Ponieważ pałał ostatnio żądzą zemsty, nie mógł się powstrzymać i musiał skomentować całą tę sytuację.

– Nie przyjeżdżasz do nas na Święta? Merlinie, dzięki!

– Ron! – warknęła Ginny.

Miała już dość takiego zachowania. Ron był jej bratem, ale tak działał jej na nerwy, że czasami miała ochotę go rozszarpać. Poza tym przerażało ją jego zachowanie, bo nie zdawała sobie sprawy, że potrafił być tak mściwy i okrutny. Czuła się, jakby zupełnie go nie znała.

– Nie będę kłamać, ale naprawdę bałem się, że mama zaprosi cię na Święta – kontynuował rudzielec. – Na szczęście ona też musiała się na tobie poznać, skoro zrezygnowała z tego pomysłu!

– Zamknij się! – Zdenerwowała się Ginny. Zacisnęła pod stołem dłonie, ale tak naprawdę miała nadzieję, że Ron posunie się jeszcze dalej. Chciała mieć pretekst, żeby wreszcie się na nim wyżyć. W końcu od dawna przeginał, a to, co do tej pory go spotkało, nie było wystarczającą karą.

– Spokojnie, siostrzyczko, nie musisz udawać, że będzie ci go brakować.

– Ron, nawet nie wiesz, jak mi ciebie żal. – Harry postanowił w końcu się odezwać. Normalnie by nie zareagował, ale widział, że przyjaciółka była na skraju wytrzymałości, a nie chciał, żeby przez utratę nerwów wpakowała się w kłopoty.

– W dupie mam, co myślisz. – Zarechotał. – Cieszę się, bo nie będę musiał patrzeć na twoją parszywą gębę.

Ginny chciała wstać, ale Harry położył jej rękę na ramieniu.

– Nie o to mi chodziło. – Uśmiechnął się szeroko. – Miałem na myśli to, że nawet twoja matka ma głęboko w nosie twoje zdanie. Tak się składa, że zaprosiła mnie do was na Święta. – Tym razem to on zaśmiał się głośno. Nie przypominał jednak siebie. W tej chwili brzmiał jak jakiś czarny charakter z filmów i kreskówek, które tak często oglądał Dudley.

Wszyscy spojrzeli na niego, jak na kogoś, kto postradał zmysły.

– Jesteś nienormalny! – stwierdził Ron. – Muszę napisać do rodziców, żeby nie zapraszali takiego... takiej... przybłędy. Jeszcze się od ciebie... – Nie dokończył, bo w tym momencie poczuł silne uderzenie w twarz.

W pierwszym odruchu miał zamiar rzucić się na napastnika, bo pomyślał, że to Harry. Wziął zamach i miał wyprowadzić cios, ale wówczas zamroczenie minęło i dostrzegł kosmyk rudych włosów. Zamarł z ręką w powietrzu.

– Ginny? – Rozszerzył oczy. – Nie wierzę, że to zrobiłaś! – Opuścił dłoń.

– Zamkniesz się w końcu?! – wrzasnęła, nie przejmując się tym, że słyszeli ją wszyscy znajdujący się w Wielkiej Sali i przyległych jej pomieszczeniach. – Czy do ciebie nie dociera, że nikt nie chce cię słuchać?! – W jej oczach zebrały się łzy. Miała ochotę wrzeszczeć i krzyczeć na tyle głośno, na ile pozwalały jej struny głosowe.

– Ale...

– Milcz! – ryknęła. – Mam dość słuchania, jak obrażasz Harry'ego. To, że ty się na niego wypiąłeś, to nie znaczy, że wszyscy to zrobią!

– Dlaczego go bronisz?! – Ron również zaczął krzyczeć. – Nie widzisz, że to zwykły śmieć i ku...

– Na pewno chce pan dokończyć, panie Weasley? – zapytała profesor McGonagall, niespodziewanie przerywając narastającą kłótnię. Wyglądała na wściekłą.

Ron poczerwieniał ze złości, ale nic nie powiedział.

– Tak myślałam – stwierdziła, po czym odwróciła się do Ginny. – Panno Weasley, prosiłabym o zachowanie ciszy i nieprzeszkadzanie innym w śniadaniu.

– Oczywiście, przepraszam – odpowiedziała, po czym zajęła swoje miejsce i przytuliła się do Hermiony. Ta sytuacja naprawdę wiele ją kosztowała.

– Jeśli chodzi o pana, panie Weasley, to już naprawdę nie wiem, jak pana karać. Myślę, że na razie wystarczy szlaban. Dzisiaj – dodała lodowatym tonem. Miała już dość prowokowania przez niego kłótni.

– Co!? – Ron wrzasnął, jakby nie wiedział, z kim rozmawia.

– Minus dziesięć punktów! I dodatkowy dzień szlabanu!

– Ale pani profesor...

– Może się nauczysz, że do niektórych osób należy zwracać się z szacunkiem! A teraz proszę odejść na swoje miejsce, bo nie mam już nic więcej do powiedzenia – oznajmiła, po czym odwróciła się i wróciła do stołu nauczycielskiego.

Ron obrzucił wszystkich nienawistnym spojrzeniem, po czym powlókł się na koniec stołu. Dziwnym trafem nigdzie wcześniej nie było dla niego wolnego miejsca.

* * *

Pół godziny później wszyscy nieustannie trajkotali o sytuacji, która miała miejsce podczas śniadania. Wiele osób nie mogło dopuścić do siebie myśli, że znana wszystkim Złota Trójca Gryffindoru już dawno się rozpadła. Temat ten wyzwalał niezwykle wiele emocji, co było zmorą niektórych nauczycieli, którzy nie potrafili poradzić sobie z ożywionymi rozmowami na lekcjach.

Jednak nie wszyscy mieli taki problem. Profesor McGonagall była osobą, która w ogóle nie musiała się wysilać, żeby na jej lekcji panowała cisza. Owszem, czasami zdarzały się wyjątki, ale niezwykle rzadko.

– Uznałam, że skoro to nasze ostatnie spotkanie w tym semestrze, to nie ma sensu zaczynać czegoś nowego – powiedziała profesor McGonagall, przechadzając się między ławkami.

Uczniowie spojrzeli na siebie, nie kryjąc przy tym zaskoczenia. Profesor McGonagall odpuszczająca uczniom? Jeszcze tylko tego brakowało, żeby na kolejnej lekcji Snape poczęstował ich cukierkami.

– Nie myślcie jednak, że zrobię wam wolną lekcję. – Rozejrzała się po klasie. – Dzisiaj powtórzymy cały materiał, jaki do tej pory omówiliśmy. Oczywiście tyle, ile zdążymy. Jeśli zobaczę, że ktoś nie radzi sobie z jakimś zagadnieniem, to po Świętach może się do mnie zgłosić na konsultacje. Jeśli jednak ktoś nie będzie przejawiał chęci do pracy, to również spotka się ze mną po Świętach, tyle że na szlabanie. Radzę więc wziąć się do roboty!

Większość osób od razu sięgnęła po swoje notatki i zaczęła ćwiczyć zaklęcia, nie chcąc po powrocie z domów wylądować w gabinecie McGonagall. Oczywiście w tej sytuacji pojawiły się również pewne wyjątki.

Harry w ogóle nie słuchał nauczycielki, więc nie wiedział, co powinien robić. Zamiast ćwiczyć zaklęcia, z ożywieniem rozmawiał z Mikiem.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej, że twoja mama zaprosiła mnie na Święta? – zapytał z lekkim rozgoryczeniem w głosie.

– Nie wiem. – Mike wzruszył ramionami. – Chyba wydawało mi się to oczywiste. Zresztą nie widzę żadnego problemu. No chyba że nie chcesz ze mną jechać?

– Zwariowałeś? – Harry zaśmiał się pod nosem. – Oczywiście, że chcę. Według ciebie co sam miałbym robić w zamku?

– To po co to pytanie?

– Nadal nie rozumiesz?

– Nie – odpowiedział Mike. Nie wiedział, o czym była dzisiejsza lekcja, więc bezmyślnie rysował coś na ostatniej stronie swojego zeszytu.

– Nie kupiłem twojej mamie żadnego prezentu – wyjaśnił Harry, takim tonem, jakby było to coś najbardziej oczywistego na świecie. – I co ja teraz zrobię? Przecież jutro wieczorem wyjeżdżamy, a w niedzielę jest Wigilia.

Mike zamarł, a potem uderzył się ręką w czoło.

– Przepraszam, nie pomyślałem.

– No właśnie.

– Oj, daj spokój. – Uśmiechnął się. – Mama się nie obrazi, jeśli jej niczego nie dasz.

– Mike, ale tu chodzi o sam fakt! – Harry pokręcił głową. Czasami miał wrażenie, jakby przyjaciel żył w jakimś innym świecie i nie znał zasad, które świadczyły o dobrym wychowaniu. – Nie jedzie się do kogoś z pustymi rękami!

– Dobra, nie przesadzaj. Wyskoczymy rano na miasto i coś tam kupisz, skoro tak ci na tym zależy. A potem możemy poderwać parę lasek i nacieszyć się życiem. – Mike zlekceważył problem i zaczął żartować.

– Mike! – syknął Harry, ale nie zdążył już niczego więcej powiedzieć, ponieważ obok nich zatrzymała się profesor McGonagall.

– Chyba wam nie przeszkadzam? – zapytała.

Harry podskoczył na krześle i rozejrzał się na boki. Z lekkim niepokojem zauważył, że wszyscy się im przyglądali. Nie zdawał sobie sprawy, że rozmawiali na tyle głośno, ale widok niezadowolonej miny na twarzy Hermiony potwierdzał jego najgorsze obawy.

– Ależ nie.

– Naprawdę? – McGonagall brzmiała spokojnie, choć było widać, że powstrzymywała się przed wybuchem. – Czy moglibyście mi powiedzieć, o czym tak zawzięcie rozmawialiście?

– Eee... – Mike się zmieszał, chyba po raz pierwszy w życiu.

– Rozmawialiśmy o tym, że dzisiejsza lekcja jest bardzo interesująca – powiedział Harry.

– Potter, nie rozśmieszaj mnie! Nawet nie masz pojęcia, co dzisiaj robimy, a raczej, co robią wszyscy oprócz was!

Gdyby ta sytuacja wydarzyła się kilka lat wcześniej, to Harry spłonąłby rumieńcem. Na szczęście potrafił panować nad swoimi emocjami na tyle, żeby ukryć zażenowanie spowodowane palnięciem tak wielkiej gafy.

– Ale my powtarzamy materiał z całego semestru. – Brnął w dalsze kłamstwa, licząc, że tą uwagą rozładuje atmosferę i uratuje ich przed gniewem nauczycielki.

– I uważasz, że opanowałeś go na tyle, że nawet nie wyjąłeś różdżki?

Harry zamrugał zaskoczony. Miał problem ze zrozumieniem tego, co powiedziała do niego McGonagall, ale z pomocą przyszedł mu Mike.

– Na razie dyskutowaliśmy o teoretycznych zasadach, pani profesor.

– No dobrze, powiedzmy, że wam wierzę. Ale jeśli jeszcze raz przyłapię was na pogaduszkach, to po powrocie do zamku nie wyjdziecie z mojego gabinetu do następnych Świąt! – dodała, po czym odwróciła się i wznowiła wędrówkę po klasie, zatrzymując się przy osobach, które potrzebowały jej pomocy.

Harry poczekał do momentu, aż profesor McGonagall odejdzie na tyle daleko, że nie będzie mogła już niczego usłyszeć. Kiedy zaczęła instruować Parvati, pozwolił sobie na odetchnięcie z ulgą. Jego umysł jeszcze nie zarejestrował faktu, że udało mu się wymigać od kary.

– Nie mogę uwierzyć, że nie wlepiła nam szlabanu.

– Masz głowę na karku, nie można powiedzieć. – Mike uśmiechnął się szeroko i wyciągnął różdżkę. Nie chciał przeginać i prowokować nauczycielki.

– A niby co ja takiego zrobiłem? – Harry również wyciągnął swoją różdżkę.

– Wiesz, czasami jesteś naprawdę tępy.

– To kup mi ostrzałkę – burknął.

Mike wybuchnął głośnym śmiechem, zapominając, że nie dawno otrzymał ostrzeżenie. Jak na zawołanie profesor McGonagall odwróciła się w jego stronę i posłała mu mordercze spojrzenie. Widząc to, szybko doprowadził się do porządku.

– Naprawdę nie wiesz, czy robisz sobie ze mnie żarty? – zapytał, kiedy nauczycielka przestała się na niego patrzeć.

– Gdybym wiedział, to bym nie pytał.

– Nie wlepiła nam szlabanu, bo powiedziałeś, że powtarzamy materiał.

– I ona to łyknęła? – Wytrzeszczył oczy. – Przestań, przecież nie jest taka głupia.

– Weź się ogarnij! – Mike przygryzł wargę, żeby przypadkiem znowu nie zacząć się śmiać. – My naprawdę powinniśmy powtarzać materiał z całego semestru.

– Nie... – Harry początkowo nie uwierzył. – Ale mieliśmy fart – dodał, kręcąc z niedowierzania głową.

– Tak. Ale lepiej nie sprawdzajmy, czy dalej go mamy. Poważnie, bierzmy się do pracy, bo McGonagall dziwnie na nas patrzy.

Harry kiwnął głową i zaczął ćwiczyć jedno z ostatnio poznanych zaklęć. Do końca lekcji nie odezwał się już do Mike'a ani słowem.

Kilkadziesiąt minut później zadzwonił dzwonek. Profesor McGonagall pożegnała się z uczniami, po czym pozwoliła im opuścić salę. Wszyscy bardzo szybko zebrali swoje rzeczy i ruszyli do wyjścia, jakby się bali, że nauczycielka zdecyduje się zadać im jakąś koszmarnie trudną pracę domową.

Kiedy Harry, Mike i Hermiona byli już na korytarzu, szatynka postanowiła zwrócić przyjacielowi uwagę. W końcu nie byłaby sobą, gdyby tego nie zrobiła.

– Nie mogę uwierzyć, że znowu gadałeś na lekcji. Czy ty zdajesz sobie sprawę, że nie jesteśmy już w pierwszej klasie?

– Przestań się mnie czepiać!

– A ty? – Hermiona zignorowała go, ale nie miała zamiaru dać za wygraną, więc zwróciła się do Mike'a. – Nie mogłeś go uciszyć? – zapytała.

– Przecież go znasz. – Wzruszył ramionami. – Nawet gdybym mu powiedział, żeby się nie odzywał, to i tak by mnie nie posłuchał.

– Ale nawet nie próbowałeś!

– A co miałem zrobić? Włożyć mu knebel do ust? – zażartował.

– Widocznie tak trzeba było zrobić.

– No wiesz! – wtrącił się Harry. Był oburzony, mimo że miał też ochotę wybuchnąć śmiechem. Czasami Hermiona była strasznie sztywna, ale innym razem potrafiła powiedzieć coś naprawdę zabawnego. – Nie rozumiem, o co robisz tyle szumu?

– Czy tylko ja się martwię o waszą przyszłość? – Postanowiła zmienić taktykę. Skoro do przyjaciół nie trafiały argumenty, że ich zachowanie nie było odpowiednie, to musiała wpłynąć na ich ambicje.

– A co rozmawianie na transmutacji ma do mojej przyszłości?

Słowa te podziałały na Hermionę jak płachta na byka.

– To, że niedługo kończymy szkołę i twoje egzaminy zadecydują o wszystkim!

– Dziewczyno, ogarnij się! Egzaminy mamy dopiero za dwa lata.

– I co z tego? Myślisz, że nie musisz uczyć się już teraz?

Mike szedł zakłopotany, nie wiedząc, czy powinien wtrącić się do rozmowy. Nie przychodził mu do głowy żaden sensowny argument, więc postanowił milczeć.

– Przestań mi prawić morały. Skoro McGonagall tego nie robiła, to nie wiedzę powodu, żebyś ty musiała.

– Agrr! – krzyknęła. – Więc masz gdzieś moje zdanie!?

Harry wziął głęboki wdech.

– Proszę cię, żebyś się uspokoiła. Musiałem obgadać ważną sprawę. Zresztą nie zostaliśmy ukarani, co oznacza, że wypełniliśmy swoje zadanie. No i przypominam, że miałaś wyluzować.

– Róbcie, co chcecie, ale jeśli nie pójdą wam egzaminy, to będzie to tylko i wyłącznie wasza wina!

– Lepiej się pospieszmy, bo spóźnimy się na eliksiry – wtrącił się Mike.

* * *

– Siadajcie! – warknął Snape, nawet nie witając się z uczniami. – Na dzisiaj przygotowałem dla was coś specjalnego. – Uśmiechnął się w taki sposób, że zebranym przebiegł dreszcz po plecach. – Nadszedł czas, żeby sprawdzić waszą wiedzę. – Zmienił wyraz twarzy. Wyglądał przerażająco. – Obiecuję, że kto nie zaliczy dzisiejszego testu, wyleci z mojej klasy i nigdy do niej nie wróci! – Rozejrzał się po sali. – Macie trzydzieści minut. Pytania są na tablicy. Życzyłbym wam powodzenia, ale ono i tak wam nie pomoże – dodał, po czym usiadł za biurkiem.

Harry czuł, że prawdopodobnie były to jego ostatnie zajęcia ze Snapem. Niby od jakiegoś czasu uczył się eliksirów, ale nie wierzył, że uda mu się zaliczyć test. Znając nauczyciela, wymyślił on takie pytania, na które tylko Hermiona będzie umiała odpowiedzieć. Prawdopodobnie nawet Ślizgoni nic nie napiszą, ale oni przecież nie wylecą z zajęć. W końcu Snape był ich opiekunem.

Kiedy pogodził się już ze swoim losem, zrezygnowany wyciągnął czysty pergamin i postanowił wziąć się do pracy. Jeśli mu się nie uda, to mówi się trudno. Przynajmniej nie da satysfakcji temu palantowi i nie odda pustej kartki. Westchnął głośno i przeczytał pierwsze pytanie.

1. Wymień przynajmniej pięć sposobów wykorzystania w eliksirach smoczej krwi.

Uśmiechnął się pod nosem. Pamiętał, że kiedyś Hermiona zmuszała go do zapamiętania odpowiedzi na to pytanie. Od razu wziął się za pisanie, nawet nie udając, że zastanawiał się nad odpowiedzią.

Pisząc ostatni, piąty sposób, miał ochotę wstać i ucałować Hermionę, bo dzięki niej miał pewność, że przynajmniej zdobędzie jakieś punkty. Ta myśl już poprawiła mu humor.

2. Co to jest Akonit?

Gdy przeczytał to pytanie, po prostu prychnął. Nie zwracając uwagi na to, że wzrok wszystkich obecnych był skierowany na niego, ponownie zaczął odpowiadać na pytanie. Nigdy nie przypuszczał, że Snape mógł być aż takim ignorantem. Chyba nie spodziewał się, że skoro ośmieszył go tym pytaniem raz, to uda mu się to po raz drugi.

3. Wymień rośliny, które są kluczowymi składnikami

eliksirów powodujących wzrost siły, zwinności i energii.

Harry przeżył kolejny szok. Już sam nie wiedział, czy Snape dał im tak proste pytania, czy może jednak on coś umiał. Bez problemu napisał odpowiedź i zabrał się za kolejne zadanie.

Dochodząc do ostatniego, dwudziestego ósmego pytania, nie mógł się już powstrzymać i zaczął chichotać. Tak naprawdę sam nie wiedział z jakiego powodu. Może był to wyraz jego zdziwienia, a może po prostu miał jakieś problemy z głową. 

– Potter, czy z łaski swojej mógłbyś mi powiedzieć, co cię tak rozbawiło? – zapytał Snape.

Harry próbował się uspokoić i odpowiedzieć na pytanie, jednak zanim zdążył to zrobić, ponownie odezwał się nauczyciel:

– Albo lepiej nic nie mów, bo patrząc na twoje irracjonalne zachowanie, niczego sensownego się od ciebie nie dowiem – warknął. – Zresztą, to żadne odkrycie. Gryffindor traci dwadzieścia punktów! – dodał.

Na chwilę wszyscy przestali odpowiadać na pytania. Przenosili spojrzenie z Harry'ego na Snape'a i odwrotnie, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Gryfon nie miał jednak zamiaru dać się wciągnąć w pułapkę, więc wrócili do pracy.

– Koniec czasu! – ryknął Snape, dziesięć minut później. – Z łaski swojej odłóżcie pergaminy na moje biurko.

Wszyscy zerwali się ze swoich miejsc, żeby wykonać polecenie. Nawet Ślizgoni wystraszyli się swojego opiekuna. Jedyną osobą, która zachowała względny spokój, był Harry. Już dawno przestał się bać Snape'a, szczególnie teraz, gdy posiadał jakąś wiedzę o eliksirach. Ze spokojem podszedł do biurka i oddał swój pergamin.

– Mam nadzieję, że tym razem napisaliście coś sensownego. Jeśli okaże się, że wasze „prace” zawierają stek bzdur, to gorzko tego pożałujecie! – powiedział Snape z jadem w głosie. – Możecie już iść, a ty, Potter, tracisz jeszcze dziesięć punktów.

Harry zignorował Snape'a i w spokoju opuścił lochy. Obok niego szedł Mike, który chichotał pod nosem i Hermiona, która miała minę, jakby rozbolał ją brzuch.

– Możesz mi powiedzieć, co w ciebie dzisiaj wstąpiło? – zapytała, kiedy wyszli na korytarz. Gdyby nie jego zachowanie na poprzedniej lekcji, to może teraz by się nie odezwała.

– Nic, a co miałoby?

Hermiona zatrzymała się w pół kroku. Wyglądała jak tykająca bomba, której właśnie kończył się czas do detonacji.

– Czy ty sobie żartujesz? Najpierw plotkujesz na transmutacji, a teraz to?

– Myślałem, że już sobie wszystko wyjaśniliśmy. – Harry założył ręce na piersi i oparł się o parapet.

– Zaczynam się poważnie zastanawiać, czy nie dostałeś niczym w głowę! A może poślizgnąłeś się na mydle pod prysznicem? Nie zaryłeś głową w brodzik?

– Myślisz, że zwariowałem? – zażartował. Miał ochotę przewrócić oczami, ale wiedział, że wkurzyłby tym przyjaciółkę. Naprawdę uważał, że była za bardzo spięta i zbyt poważnie do wszystkiego podchodziła. Niby się do tego przyzwyczaił, bo od zawsze się tak zachowywała, ale miał nadzieję, że z czasem jej to przejdzie.

– Nie. – Pokręciła głową. – Po prostu nie rozumiem, czemu się tak zachowujesz.

– Zmieniłem się. – Wzruszył ramionami i wznowił wędrówkę. Nudził go ten temat, bo ostatnio bardzo często go wałkowali.

– A co to ma do zachowania na eliksirach i transmutacji? – Zdziwiła się Hermiona, doganiając przyjaciela.

– Daj już spokój. Jesteś strasznie czepialska.

– Ja?!

– Harry ma rację – odezwał się Mike. Wiedział, że to nie był najlepszy pomysł, ale zgadzał się z przyjacielem. Poza tym on też miał powoli dość zachowania Hermiony.

– I ty przeciwko mnie? – zapytała. – Chociaż nie wiem, czego się spodziewałam. W końcu obaj jesteście siebie warci.

– Dzięki – odpowiedzieli razem.

Przez chwilę szli w ciszy, bo każdy zajęty był własnymi myślami.

– Dobra, może macie rację, może jestem przewrażliwiona, ale chciałabym, żebyście zachowywali się odpowiednio do swojego wieku – odezwała się nagle Hermiona.

– Przecież to robimy – powiedział Mike. – Jesteśmy nastolatkami, więc potrzebujemy trochę rozrywki.

– I tą rozrywką jest zakłócanie lekcji?

– Przestań się czepiać. Dobrze wiesz, że jeżeli Snape mi nie dopiecze, to jestem spokojny, nawet na eliksirach – odpowiedział Harry.

– A dzisiaj?

– Nie mogłem się już powstrzymać, kiedy czytałem te pytania.

– A co w nich było takiego zabawnego?

– Nic, ale nie spodziewałem się, że Snape jest aż tak głupi.

– Co? Wybacz, ale nie rozumiem.

– Nie wiem, czy zauważyłaś, ale ten test zrobił po to, żeby mnie pogrążyć. Chciał to zrobić w perfidny sposób i uwalić mnie na pytaniach, na których już kiedyś to zrobił – wyjaśnił. – Nie spodziewałem się, że będzie myślał, że nie uzupełniłem tej wiedzy i da tak proste pytania.

– Uważam, że jesteś przewrażliwiony.

Harry uśmiechnął się, a ponieważ dotarli właśnie do Wielkiej Sali, przepuścił ją pierwszą w drzwiach. Gdy usiedli, od razu zajął się swoim posiłkiem. Na szczęście Hermiona też się uspokoiła i przestała go krytykować. Prowadziła nawet ożywioną rozmowę z Lavender i Parvati.

Dziesięć minut później Harry zauważył, że Ginny weszła do sali i zmierzała w ich kierunku. Pomachał do niej i poklepał miejsce koło siebie, ponieważ do głowy wpadł mu pewien pomysł. Musiał coś zrobić z Hermioną, bo ostatnio przechodziła samą siebie.

– Cześć – powiedziała Ginny i usiadła obok Harry'ego. – Czemu machałeś jak głupi? – zapytała ze złośliwym uśmiechem.

– No wiesz! – Harry udał urażonego. – Mam do ciebie sprawę – szepnął konspiracyjnie.

Ginny w spokoju nakładała sobie sałatkę na talerz. Dopiero kiedy odstawiła miskę na swoje miejsce i wzięła do ręki widelec, odwróciła się do niego.

– O co chodzi? – spytała.

– Powiem ci później, bo Hermiona może to usłyszeć – mruknął, po czym upewnił się, że przyjaciółka nadal była pochłonięta rozmową.

– No i... ?

– Chodzi o nią – powiedział tylko.

– No okej – mruknęła i zajęła się swoim posiłkiem.

Przez kilkanaście minut jedli w spokoju, dyskutując na luźne tematy. Harry i Ginny opowiadali Mike'owi o tym, jak w czasie Świąt wyglądał Hogwart. Co prawda nie musieli się długo nad tym rozwodzić, bo w Wielkiej Sali stały już ubrane choinki, które jak zwykle przyniósł Hagrid, a profesorowie Flitwick i McGonagall zajęli się ich przystrojeniem. Korytarze również były już pełne świątecznych dekoracji.

Harry właśnie skończył posiłek, odłożył sztućce i wytarł usta chusteczką, kiedy Hermiona wstała od stołu i odwróciła się w ich stronę.

– Słuchajcie, muszę na chwilę skoczyć do biblioteki.

Przyjaciele skinęli tylko głowami, a Harry pozwolił sobie również na przewrócenie oczami. Hermiona tego nie widziała i nieświadoma, że za chwilę stanie się głównym tematem rozmowy, ruszyła w stronę wyjścia.

– Wyjaśnisz mi teraz, co chciałeś? – zapytała Ginny, kiedy była pewna, że przyjaciółka znalazła się poza zasięgiem ich głosów. Musiała zachować ostrożność, bo czuła, że Harry miał jej do powiedzenia coś naprawdę ważnego.

– Jak wiesz, chodzi o Hermionę. – Zamilkł na chwilę, zastanawiając się, jak ująć w słowa swoje myśli. – Trzeba coś z nią zrobić – powiedział prosto z mostu, uważając, że nie było sensu krążyć wokół tematu.

– Co masz na myśli? – zapytał Mike.

– No wiecie, ostatnio jest strasznie drażliwa...

– Chyba sobie żartujesz! – przerwała mu Ginny, źle interpretując jego intencje. Wyglądała przy tym na wściekłą i zaskoczoną. – Nie mam zamiaru odstawić jej na bok!

– Oszalałaś? – Harry pokręcił głową, nie wierząc, że przyjaciółka mogła o czymś takim pomyśleć.

– A co? – zapytała już spokojniej. Czuła się trochę głupio, że wyciągnęła niewłaściwe wnioski i zareagowała tak gwałtownie.

– Uważam, że koniecznie trzeba zrobić coś, aby się w końcu wyluzowała. – Zamyślił się. – Trzeba ją zawstydzić, ale w taki sposób, żeby przypadkiem jej nie ośmieszyć. No wiecie, żeby nie odniosła przy tym żadnej krzywdy.

– To jest myśl – zgodził się Mike. – A masz jakiś pomysł?

– Pamiętacie, jak kiedyś powiedziałem, że załatwię jej jakąś rozrywkę?

– Tak.

– Potrzebuję waszej pomocy.

– Co planujesz? – zapytali Mike i Ginny, niemal w tym samym czasie. Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem.

– Po Świętach zorganizuję dla niej małą niespodziankę w Hogsmeade.

~ ~ ~ ~

Beta: Seya (dziękuję!)